Που οδηγούμεθα…
Καιρό τώρα με βασανίζει το ερώτημα τούτο, καθώς πολλά πράγματα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα σε όλο τον κόσμο να έχουν έρθει τα πάνω-κάτω κάτι πουφυσικά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση για τηνκοινωνία της Ερμιονίδας.
Σε κάθε Περιφέρεια, σε κάθε Δήμο όσοι ασκούν διοίκηση δίνουν καθημερινά εξετάσεις ως προς το σε ποια μεριά θα βρεθούν, με σκοπό να απαντήσουν στη δύσκολη και πρωτόγνωρη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην ανθρώπινη κοινωνία από υγειονομικής και οικονομικής πλευράς.
Ο καθένας κρίνεται με το είδος της «εξουσίας» που ασκεί:
αν είναι δίπλα στον αδύνατο,
αν δημιουργεί προϋποθέσεις έκφρασης των πολιτών,
αν προσπαθεί στο να μη διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός,
αν ενισχύει τη λειτουργία των θεσμών και
αν στο τέλος της ημέρας έχει συμβάλλει στο να θωρακιστεί η Δημοκρατία και οι άνθρωποι βρίσκονται ενωμένοι.
Είναι μεγάλη υπόθεση για τη λειτουργία της κοινωνίας οι άνθρωποι να αισθάνονται ότι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, ότι μπορούν να κρίνουν και να ελέγχουν εκείνους που ασκούν διοίκηση χωρίς να απειλούνται, να λοιδορούνται, να σύρονται στα δικαστήρια.
Όποιος ασκεί σήμερα διοίκηση, χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά να σέβεται το περιβάλλον φυσικό και ανθρωπογενές με τις αποφάσεις του.
Να αντιλαμβάνεται ότι η κλιματική κρίση είναι παρούσα και ότι η βασική ανάπτυξη δεν είναι οι διαμορφώσεις δρόμων, ούτε το «φύτεμα» καταστημάτων ψυχαγωγίας-εστίασης με διαμορφώσεις-αλλοιώσεις χώρων παραβλέποντας τις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις.
Η ανάπτυξη μιας κοινωνίας έρχεται με ενέργειες που έχουν ως στόχο τους τη διεύρυνση της δημοκρατίας και την ανάπτυξη του ανθρώπου.
Με αυτές τις σκέψεις προσπαθώ να καταγράψω τι συμβαίνει σήμερα στη μικρή μας κοινωνία.
Με ποιο τρόπο οι ασκούντες τη διοίκηση του Δήμου μας διευρύνουν τα όρια της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη καίριων αποφάσεων, πώς επιδιώκουν την κριτική, πώς απαντούν στους πολίτες που τους ασκούν κριτική.
Αλλοίμονο! Όσοι τολμούν να ασκούν κριτική, οδηγούνται άμεσα στα δικαστήρια και η «χάρη» τους οδηγείται στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας μας, στον Άρειο Πάγο.
Αλήθεια, που στοχεύει η ενέργεια αυτή του Δημάρχου, με το να καλεί τον Άρειο Πάγο να ασχοληθεί με τις ενέργειες που αφορούν την κριτική ενός πολίτη προς το θεσμικό πρόσωπό του;
Πιστεύει ότι ο ρόλος του Αρείου Πάγου είναι να επιβάλλει τρόπους έκφρασης στους πολίτες; Δηλαδή με λίγα λόγια να τους φιμώσει;
Ποια είναι η άποψή του για τον Άρειο Πάγο και πώς φαντάζεται τη λειτουργία του σε μια δημοκρατική κοινωνία;
Το πλέον σίγουρο κ. Δήμαρχε είναι ότι ο Άρειος Πάγος δεν είναι έκτακτο στρατοδικείο, ώστε να δικάζει απόψεις.
Και όλα αυτά αγαπητοί συμπολίτες συνέβησαν γιατί ένας πολίτης –σημειωτέον με αθεράπευτη και κλονισμένη υγεία- ΤΟΛΜΙΣΕ να κάνει κριτική για το πώς διοικείται αυτός και η πόλη του, ο Δήμος του!
Κι εγώ κ. Δήμαρχε, σας ερωτώ δημόσια για τα παρακάτω, παρά το γεγονός ότι δεν σας αρέσουν τα κατά καιρούς ερωτήματα που θέτουμε και που δεν έχουν απαντηθεί. Το γιατί εσείς το γνωρίζετε.
Θα μπορούσα να σας απευθύνω και άλλα ερωτήματα όπως:
Τι επιδιώκετε τελικά;
Που πιστεύετε ότι θα οδηγήσει η επιλογή σας αυτή;
Να ξέρετε, ότι οι φωνές για τα προβλήματα της καθημερινότητας -και όχι μόνο- θα πληθαίνουν με τον καιρό, γιατί σαφώς και δεν φταίνε εκείνοι που σάς κάνουν κριτική, αλλά τα ίδια τα προβλήματα που υπάρχουν και που θα διογκώνονται και μαζί τους η δυσαρέσκεια και η δυσπιστία.
Αν λοιπόν ο στόχος σας είναι να φιμώσετε κάθε αντίθετη φωνή, θα πρέπει να ξέρετε ότι όσοι ιστορικά προσπάθησαν και προσπαθούν να κάνουν κάτι παρόμοιο είχαν και έχουν αντίθετα αποτελέσματα και μιλάμε για αρχηγούς κρατών, όπως π.χ. οι Πρωθυπουργοί Πολωνίας, Ουγγαρίας, Αυστρίας και από ότι διαφαίνεται,σύντομα και ο Πρωθυπουργός της χώρας μας κ. Μητσοτάκης.
Κύριε Δήμαρχε
Ως ελάχιστη συμβολή στην ενότητα της μικρής μας κοινωνίας, στη λειτουργία της Δημοκρατίας, ανακαλέσετε την αναφορά σας στον Άρειο Πάγο, δείχνοντας συναίσθηση και ενσυναίσθηση.
Για την ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης και της διατύπωσής της πολλοί άνθρωποι σε άλλους καιρούς έφτασαν στο εκτελεστικό απόσπασμα και με αγώνες πολλούς οι εποχές αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Βιβή Σκούρτη
