Με την άνοδο της θερμοκρασίας πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται μεν- όσο νάναι κάπως θα κατατροπωθεί ο ιός-, αλλά παράλληλα να διστάζει μπροστά στο συρτάρι με τις κάλτσες. Εντάξει, τα κλειστά παπούτσια περίπου τα κατάργησα. Τα ανατομικά πέδιλα είναι αναπαυτικότερα, αλλά ακόμη με κάλτσες, που είναι κι ένα γούστον μου ολίγον τι αμφιλεγόμενον, αν και από παιδί τα φοράω, παρά τις διχασμένες αντιδράσεις : ''Σαν κάτι Γερμανούς τουρίστες μοιάζεις!'' ή: ''Πεδιλάκι με καλτσούλα, βλέπω, σκίζει!'' Ν' αρχίσω από τώρα το ξεκάλτσωμα μού φαίνεται πάλι κάπως εκκεντρικό.. Ιδίως όταν πηγαίνω σε ραντεβού κάπως επαγγελματικό. Ίσως επειδή στη μικρή κωμόπολη που μεγάλωσα όσοι ξεκαλτσώνονταν πρόωρα -με βάση την καιρική θερμοκρασία- σχολιάζονταν, αποδοκιμαστικά : '' Kι αυτή η κυρία Κατίνα, βρε παιδί μου... (ήταν επιφανής δασκάλα, η επιφανέστερη και αυστηρότερη, με παρατσούκλι ''κυρά -Γραμματική'' - σύζυγος γιατρού), να εμφανιστεί στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου χωρίς κάλτσες, για όνομα του Θεού! πού πήγαινε; στην πλάζ;''. ΄Ασε που κάποιοι αληθινά έκπτωτοι, κάποιες αποσυνάγωγες, όπως η Μιχαλία, γύριζαν στο λιμάνι της μυθικής Ανεμώνης, χειμώνα - καλοκαίρι, ξεκάλτσωτες. Τα γυμνά τους πόδια όλο πληγές. Χωρίς κάλτσες, λοιπόν; - να δείξω τις πληγές μου; κοινωνικές; επαγγελματικές; Αυτό το ''μη ανήκειν'';
Τάκης Σπετσιώτης
