Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ



Xθες το πρωί ενώ ξυριζόμουνα είδα ξαφνικά τον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού να στάζει αίμα. Κρατώντας το ξυραφάκι, χωρίς να το θέλω, είχα τραβήξει μια αρκετά μεγάλη φλούδα απ' το δάχτυλό μου. Ενώ κατάφερα να σταματήσω το αίμα, πιέζοντας το δάχτυλο μ' ένα βαμπάκι, δεν σταμάτησαν οι σκέψεις -τύψεις που με κατατρύχουν χρόνια για τη γενικότερη δυσκολία, τη δυσκαμψία που έχω με τα χέρια μου. Για μια φίλη μου μοντέζ, που δούλευε αποκλειστικά με τα χέρια, σα να έκοβε ή σα να έραβε στη μουβιόλα, ή κόλαγε στην κολέζα με τα χέρια της το φιλμ, το περφορέ για τον ήχο ( τα παλιά, βαριά χρόνια του κινηματογράφου, πριν τα ψηφιακά μοντάζ), ήμουν πάντα ο ''καρκανοχέρης'', τα χέρια μου ήταν ''πιασμένα με μανταλάκια''. Οι χαρακτηρισμοί της έκαναν ακόμη πιο ορατή την αδεξιότητα των χεριών μου ή και την πιο μικρή ζημιά, ενώ δούλευα δίπλα της. Πριν μού φωνάξει, αμυνόμενος, την αποκαλούσα ''Κακιά γυναίκα στο μηχάνημα''. Γοητευόμουνα πάντα από τα κοντινά κινηματογραφικά πλάνα χεριών στον κινηματογράφο που ολοκλήρωναν μια δράση από μόνα τους, σα μια ορχήστρα χωρίς ανθρώπους. Τα ευκίνητα χέρια του ''Πορτοφολά'' του Μπρεσσόν να ξαφρίζουν επιβάτες στο μετρό με μάγευαν και συγχρόνως με φόβιζαν. Ακόμη και σήμερα, με τους τόσους πορτοφολάδες, τα βλέπω μπροστά μου λιγότερο σαν ποίηση και περισσότερο σαν εφιάλτη στα συνωστισμένα βαγόνια, πιάνοντας την τσέπη μου για να δω αν το πορτοφόλι μου είναι ακόμα στη θέση του, ή φέρνοντας την τσάντα μου στο στήθος κολλητά, αν έχει κάτι πολύτιμο μέσα. Στο ''Μετέωρο και Σκιά'' μια από τις σκηνές μου που θυμάμαι με αγάπη είναι κοντινά πλάνα χεριών του Λαπαθιώτη και της παρέας του να φτιάχνουν ένα τσιγάρο με χασίς, νύχτα στο Ζάππειο του '27. Εκεί που τα χέρια μου πιάνουν κι εμένα είναι όταν μαγειρεύω. Και όλη η ιεροτελεστία, πριν και μετά το φαγητό, shopping, cleaning the sink.Το 2009 σήκωσα απρόσεκτα ένα σακί με δέκα κιλά ασβέστη από μια μάντρα οικοδομών στα Κάτω Πετράλωνα, τραυματίζοντας το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού. Παρά τη φυσικοθεραπεία, βοηθούσης και της αρθρίτιδας, έχει ακόμη την παραμόρφωση. Αργότερα, ύστερα από εξέταση, έμαθα ότι πάσχω από σύνδρομο καρπιαίου στο ένα χέρι, και δεν θα μπορώ να πιάνω πράγματα. Ευτυχώς, είναι πολύ στην αρχή, απέφυγα το χειρουργείο. Θαυμάζω ανθρώπους που ''τους πιάνουν'' τα χέρια, αλλά ένας πρώην φίλος μου ήταν τόσο καταφερτζής μ' αυτά που μού τήν έδινε. ΄Ηταν τόσο έτοιμα για όλα, σαν στημένα, σαν σικέ. Μ' έβλεπε με δέος τόσο κοινωνικά άπειρο, αφημένο στην ρομαντική περιπέτεια -εκείνος-, στην μη χειραγώγηση, τον έβλεπα άφταστο καταφερτζή στις κοινωνικές επαφές, στις πρακτικές κινήσεις, εγώ. '' ΄Η σικέ, ή τίποτα, χρυσό μου!'', μούλεγε με στόμφο, κι εγώ αυτού του είδους την επιτυχία τη θεωρούσα επιτυχία μεν, αλλά που δεν ξέφευγε από την συμβατικότητα ή την τυπικότητα. Δε βαριέσαι. Πρώην φίλοι, πρώην χέρια.

TAKHΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ