Είναι πλέον ελπίζω ορατό και κατανοητό ότι η
δημιουργία της ευρωζώνης ήταν η τρίτη μέσα σε έναν αιώνα επιχείρηση της
Γερμανίας να υποδουλώσει την Ευρώπη.
Προς το παρόν το γερμανικό σχέδιο προχωρεί με απόλυτη
επιτυχία αφού αφενός εισέρχονται ολοένα και περισσότερες χώρες στη ζώνη
του ενιαίου νομίσματος, στην κορυφή της πυραμίδας του οποίου βρίσκεται η
Γερμανία, αφετέρου δε τίθενται όλες σε πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό
νάρθηκα, είναι απολύτως ελεγχόμενες και, το χειρότερο αλλά και η
αχίλλειος πτέρνα της επιχείρησης, ισοπεδώνονται εντελώς πολιτισμικά,
περιβαλλοντικά και ανθρωπολογικά, εξαλείφεται κάθε μορφής
διαφορετικότητα και εισέρχεται σε συγκεκριμένο σφιχτό καλούπι η ζωή και η
συμπεριφορά των κατοίκων τους ως πολίτες αλλά και ως άνθρωποι.
Όπως και τις δύο προηγούμενες φορές έτσι και αυτήν η
Γερμανία
δεν θα αργήσει να αιματοκυλήσει και τους πολίτες της, με
διαφορετικούς ίσως απ’ ό,τι στο παρελθόν τρόπους, όπως πράττει προς το
παρόν με τους πολίτες της ευρωζώνης, τους οποίους ήδη εξοντώνει,
τουλάχιστον όσους αδυνατούν να προσαρμοστούν με τις απαιτήσεις της νέας
εποχής και του νέου ηγεμόνα, που τους διοικεί τυρρανικά ελέγχοντας,
εκβιάζοντας και εντέλει χειραγωγώντας τις εκλεγμένες κυβερνήσεις τους.
Η Ελλάδα αυτή την ιστορική περίοδο της οικονομικής
κρίσης αποτελεί και πάλι έναν παράγοντα καθυστέρησης της γερμανικής
επέλασης, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα αποδειχθεί ξανά πολύ
σημαντικός, ίσως και καταλυτικός για την επερχόμενη γερμανική ήττα. Παρ’
όλο που οι δεξιοί και ακροδεξιοί νεοέλληνες αποδείχτηκαν για μια ακόμη
φορά πατριδοκάπηλοι και γερμανοτσολιάδες, παρ’ όλο που η πλειονότητα των
αριστερών αποδεικνύονται για μια ακόμη φορά υποκριτές ή
αποπροσανατολισμένοι καταναλωτές που έχασαν κάθε επαφή με το ανθρώπινο
αξιακό σύστημα και θεωρούν κι αυτοί αξία και ρεαλισμό τον μηνιαίο μισθό,
παρ’ όλα αυτά λοιπόν εδώ και πολύν καιρό καταφέρνουν όλοι τους, ακούσια
και λόγω ακριβώς της διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας και νοοτροπίας των δύο
λαών, να καθυστερούν τη γερμανική προέλαση και έτσι να δίνουν πολύτιμο
χρόνο σε ένα δυναμικό κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής αυτών των
βάρβαρων επικεντρωμένων στο χρηματοοικονομικό σύστημα πολιτικών, κίνημα
που γιγαντώνεται ολοένα τόσο στο εσωτερικό της Γερμανίας, όσο και
γενικότερα στα σπλάχνα όλων των δυτικών καταναλωτικών κοινωνιών, που
συνειδητοποιούν ότι δεν ευημερούν.
Ειδικά αυτές τις μέρες βρισκόμαστε σε ένα κομβικό
ιστορικό σημείο, αφού διαφαίνεται ότι η Γερμανία βρίσκεται στο ζενίθ της
επιρροής και της δύναμής της, γι’ αυτό δύναται να περιφρονεί τη
δημοκρατία στις άλλες χώρες και εντός μικρού χρονικού διαστήματος να
αφομοιώνει και να ελέγχει νεοεκλεγμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι
οποίες εξελέγησαν με αντιγερμανική ρητορική, αντιστασιακές προεκλογικές
κραυγές και ανούσιες υποσχέσεις ακύρωσης των πολιτικών της. Το ζενίθ
όμως είναι ακριβώς μόνον ένα σημείο, ακολουθείται δε πάντοτε από
καθοδική πορεία ή από μοιραία πτώση.
Η διαφαινόμενη υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα, δηλαδή η
τελική πλήρης υποδούλωση της Ελλάδας και η εξολοκλήρου τοποθέτησή της
πλέον στον γερμανικό νάρθηκα, θα οδηγήσει σε αλλαγή κεφαλαίου την
Ιστορία της Ευρώπης, αφού η γηραιά ήπειρος θα εισέλθει επίσημα κατόπιν
στην περίοδο, που έχει ήδη ανατείλει αλλά βρίσκεται ακόμη υπό σκιάν,
κατά την οποία θα κυριαρχεί η ολοένα και πιο έντονη αμφισβήτηση του
καλπάζοντος γερμανικού και γενικώς καταναλωτικού ισοπεδωτικού μοντέλου.
Αμφισβήτηση που έρχεται βασικά από το εσωτερικό της ίδιας της γερμανικής
κοινωνίας αλλά και των κοινωνιών των “ανεπτυγμένων” χωρών του σύγχρονου
άξονά της.
Διότι γίνεται ολοένα και πιο κατανοητό και πιο
αισθητό στην ανθρωπότητα ότι τα επιμέρους μέλη της, όπως όλα τα
πλάσματα, λόγω των κλιματολογικών συνθηκών και του φυσικού αναγλύφου του
τόπου στον οποίον γενιά προς γενιά γεννήθηκαν, έχουν αναπτύξει
διαφορετικά ανθρωπολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, τα οποία
αποτελούν ακριβώς τον κοινό ανθρωπογενή πλούτο, μια ποικιλότητα την
οποία ισοπεδώνει η γερμανική προέλαση και έτσι με το πρόσχημα του
χρηματοοικονομικού πλουτισμού φτωχαίνει ουσιαστικά την Ευρώπη και την
ανθρωπότητα, απομυζεί δε και τον πλανήτη από φυσικούς πόρους.
Μια Ευρώπη όμως ισοπεδωμένη οικονομικά,
περιβαλλοντικά, πολιτισμικά, ανθρωπολογικά, μια Ευρώπη ίδια παντού,
δίχως ποικιλία και διαφορετικότητες να την κοσμούν και να την ορίζουν,
είναι μια Ευρώπη ανιαρή, ανούσια, ανόητη και εντελώς αποτυχημένη ακόμη
και με τα ανάξια λόγου κριτήρια “επιτυχίας” του χυδαίου
καπιταλιστικού-καταναλωτικού συστήματος.
Μια Ευρώπη δηλαδή Ελλήνων φτιαγμένων με μέθοδο
προκρούστια να ζουν και να φέρονται ως Γερμανοί σε μια Ελλάδα δομημένη
ως Γερμανία, μια Ευρώπη Σλοβένων Γερμανών σε μια Σλοβενία Γερμανία,
Σέρβων Γερμανών σε μια Σερβία Γερμανία, Σλοβάκων Γερμανών σε μια
Σλοβακία Γερμανία, Ουκρανών Γερμανών σε μια Ουκρανία Γερμανία, Ισπανών
Γερμανών σε μια Ισπανία Γερμανία, Πορτογάλων Γερμανών σε μια Πορτογαλία
Γερμανία, Ιταλών Γερμανών σε μια Ιταλία Γερμανία, κ.ο.κ. πολύ απλά δεν
θα λέει απολύτως τίποτε στον κάθε Γερμανό και στον κάθε γερμανικής
νοοτροπίας καταναλωτή, ο οποίος θα πλήττει και θα δυστυχεί αφενός όταν
ταξιδεύει για να αποδράσει λίγες μέρες από τον δικό του σφιχτό γερμανικό
νάρθηκα, θα τύπτεται αφετέρου και θα δυσανασχετεί ίσως επειδή θα
κατανοεί ότι οι πρόγονοί του κατόρθωσαν με την οικονομική φασιστική
πολιτική τους να αλλοιώσουν σε πολλές περιπτώσεις μη αναστρέψιμα το
φυσικό και το πολιτισμικό κεφάλαιο της Ευρώπης και να οδηγήσουν στην
εξαθλίωση, στο θάνατο, στην εκδίωξη από τις εστίες τους και στην
ανθρωπολογική πολιτισμική και κοινωνική ισοπέδωση τόσους και τόσους
(ευρωπαίους κατά άλλα, ποιά άλλα;) πολίτες.
Η Ενωμένη Ευρώπη δυστυχώς δεν ενώθηκε ακόμη
ουσιαστικά. Έτσι, αντί να μάθει από τα λάθη της που τη δίχασαν, την
κατέστρεψαν και την κατακρεούργησαν πριν από λιγοστά μόλις χρόνια, αντί
να προστατεύσει και να αναδείξει τις διαφορετικότητες στο εσωτερικό της
καθώς και τους βιοτόπους τους, λειτουργεί ξανά ενάντια στον ίδιο της τον
εαυτό, ισοπεδωτικά, κατακτητικά υπό τον ίδιο άξονα και οδεύει πάλι σε
μία προδιαγεγραμμένα αποτυχημένη και αιματοβαμμένη πορεία ισοπέδωσης.
Την ίδια στιγμή όμως λειτουργεί και ως σπάργανο που τυλίγει τη νέα
γενιά, η οποία γεννήθηκε μέσα της, έχει συνειδητοποιήσει την επερχόμενη
αυτοκαταστροφή και έχει ήδη αλλάξει πορεία, επαναστήνοντας το αξιακό της
σύστημα και αναμένοντας την νομοτελειακή πτώση του καθεστώτος.