Τσαμαδούρες

Ο Αντιπεριφερειάρχης Νήσων Δημήτρης Κατσικάρης, με αφορμή την υπογραφή της σύμβασης για την έναρξη των εργασιών δήλωσε τα εξής:
«Η κατασκευή της Τσαμαδούρας στην Ύδρα, είναι ένα πολυσήμαντο έργο για το νησί, καθώς θα επιτρέψει την δυνατότητα προσέγγισης κρουαζιερόπλοιων και έτσι θα επισκέπτεται την Ύδρα μια ακόμη κατηγορία τουριστών υψηλής οικονομικής επιφάνειας, που μέχρι σήμερα αδυνατούσε να προσελκύσει μαζικά το νησί. Με το έργο αυτό, το οποίο ζήτησε ο Δήμος Ύδρας, η Περιφέρεια Αττικής ανταποκρίνεται σε ένα πάγιο αίτημα δεκαετιών των επαγγελματιών του νησιού, που έβλεπαν τα κρουαζιερόπλοια να περνούν και να μην σταματούν στην Ύδρα. Με την κατασκευή και λειτουργία του, ενισχύεται η τουριστική ανάπτυξη και η πανέμορφη και μοναδική Ύδρα μπαίνει στο χάρτη της κρουαζιέρας, ως προορισμός ιδιαίτερου κάλλους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική ενδυνάμωση των κατοίκων. Το μήνυμα του Περιφερειάρχη Γιάννη Σγουρού «με έργο πάμε μπροστά», αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην πράξη ότι έχει αντίκρισμα αλήθειας. Δουλεύουμε για την Ύδρα και τις μικρές μας πατρίδες με ουσιαστικές παρεμβάσεις που στηρίζουν τις υποδομές και ένα καλύτερο αύριο».

Για τα πάντα υπάρχουν λύσεις. Δηλαδή η Ύδρα είναι στον χάρτη της Κρουαζιέρας, ακόμη και χωρίς πρόσδεση στο λιμάνι της. Η Τσαμαδούρα είναι το μέσο. Γιατί η πραγματική πρόσδεση είναι ο μοναδικός οικισμός της, η απουσία τροχοφόρων, η ιστορία της, το τοπίο της, η διεθνής φήμη της ως στέκι των καλλιτεχνών, και τόσα άλλα. Όλα αυτά μαγνήτης.

Εμείς στην Ερμιόνη χρόνια τώρα έχουμε φτιάξει στα Μανράκια "μόλο για να δένουν τα κρουαζιερόπλοια". Ούτε ένα δεν πάτησε ποτέ, γιατί λείπει η πραγματική πρόσδεση: Τι να δει στην Ερμιόνη;

Σε προηγούμενα άρθρα μου έχω γράψει όχι για το τι να δει, αλλά για το τι μπορεί να δει μελλοντικά. Καμωμένο από την, εν υπνώσει ακόμη, δημιουργικότητά μας.

Και για την παράδοση να θυμίσουμε ότι στην Ερμιόνη οι Τσαμαδούρες ήταν σύμβολα της βιομηχανικής της ανάπτυξης. Μία στο Γκουριμέσι όπου έπιανε το καράβι για να φορτώσει λευκόλιθο που έφερνε το τραινάκι από τα μεταλλεία πάνω από τα Βουλγαρέικα προς τα Δισκούρια. Θυμούνται οι παλιοί ότι την πυροβόλησε ένας χωροφύλακας, πήρε σιγά σιγά νερό και βούλιαξε. Άραγε υπάρχει ακόμη στον βυθό; (πιθανόν να υπήρχε αρχές του 20 ου αιώνα και άλλη παλαιότερη στα βαθιά απέναντι από τα Ευκαλυπτα, όπου υπήρχε μικρή σκάλα για το φόρτωμα του λευκόλιθου σε μαούνα και την μεταφόρτωσή του στο καράβι που έπιανε στα βαθιά, με ζεμπίλια.*

Η άλλη στη Σκάλα των Μεταλλείων Μποδοσάκη στην Ντάρδιζα. Υπάρχει ακόμη ή πήγε και αυτή ζούμπιτο;*

Μία τρίτη στο λιμάνι του Δοκού, πιθανόν για πλοία ή καΐκια που έπιαναν εκεί για να φορτώσουν πέτρες από τα διάσπαρτα λατομεία του νησιού. Λέω πιθανόν γιατί μπορεί να είχε άλλη χρήση που αγνοώ. Υπήρχε πριν λίγα χρόνια, δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμη.

* Εποχές που η Ερμιόνη και το Ηλιόκαστρο είχαν και εργατική τάξη! Κάποτε οι κάτοικοι (και εμείς ως νέοι) δεν θέλανε το κλείσιμο των βιομηχανιών τους, ούτε φυσικά το νεότερο εργοστάσιο του Λαναρά.

Έρρωσθε,

 Βασίλης Γκάτσος