Παρά τις προσπάθειες να τηρηθούν
συμβολικά τα προσχήματα σε πολιτικό και συνταγματικό επίπεδο, η σταδιακή
ιστορική παρακμή των εθνικών κρατών ως θεσμικών οντοτήτων, αναπόφευκτη
συνέπεια της παγκοσμιοποίησης, επιταχύνεται οπουδήποτε και αν κοιτάξει
κανείς, αρχής γενομένης από τα μεγάλα εθνικά συγκροτήματα του δυτικού
κόσμου.
Φυσικά, η παγκοσμιοποίηση δεν θα είναι θεσμική παρά μόνον εκ των
υστέρων - κατ' ουσίαν, ο ενοποιητικός μετασχηματισμός κυριεύει την
ανθρωπότητα με τη μορφή της αστραπιαίας πλέον διάδοσης των στερεοτύπων
ενός ορισμένου είδους ζωής, συνώνυμης με τη χρήση της τεχνολογίας των
επικοινωνιών και της κατανάλωσης των εικόνων που αυτή διακινεί.
Ετσι, πέριξ του μητροπολιτικού κέντρου των ΗΠΑ, οι σημαίες και τα σύνορα τείνουν να αποτελέσουν σημεία απλώς διακοσμητικά: δισεκατομμύρια ατόμων με διαφορετικά διαβατήρια σκέφτονται, κινούνται, εργάζονται, συναλλάσσονται, ντύνονται, τρώνε, διασκεδάζουν, ταξιδεύουν, νοσηλεύονται και πεθαίνουν κατά τρόπο πανομοιότυπο. Απ' αυτή τη σκοπιά, ο όρος «ιμπεριαλισμός», που μεταχειρίζεται η Αριστερά στη ρητορική της για να χαρακτηρίσει την αμερικανική επέμβαση στη Συρία, στερείται νοήματος: ο ιμπεριαλισμός είναι «πολιτισμικός», τουτέστιν
τεχνολογικός, και, για κακή μας τύχη, παίζει ήδη χωρίς αντίπαλο.
Μαζί με το κράτος-έθνος περιορίζεται και ο ρόλος του πολέμου όπως τον γνώριζε η ανθρωπότητα, δηλαδή σαν αιματηρή μετωπική σύγκρουση εθνών για την ικανοποίηση οικονομικών ή γεωπολιτικών συμφερόντων, συχνά συμβεβλημένων με «ηθικές» ή «ιστορικές» αναγκαιότητες. Τώρα οι πόλεμοι ξεσπούν σαν γιγαντιαίες αστυνομικές επιχειρήσεις καταστολής και παραδειγματισμού. Μετά απ' τον πόλεμο του Κόλπου, μετά απ' το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν, η από ημερών αναμενόμενη επίθεση τρόμου κατά της Συρίας επιβεβαιώνει πανηγυρικά αυτή την αναβάθμιση του πολέμου σε επιχείρηση σωφρονιστικής εφαρμογής ποινών κατά της «παραβατικότητας» μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης.
Μολονότι το αίμα των θυμάτων δεν παύει να κοστίζει εξίσου ακριβά, η διάκριση μεταξύ πολέμου και ένοπλης επιβολής πειθαρχικών κυρώσεων είναι πρόδηλη, όσο και ιδιαίτερα εύγλωττη αναφορικά με το προς τα πού κατευθύνεται η γενική τάση. Αρχικώς με πλήγματα πυραύλων εξ αποστάσεως ασφαλείας, που προαναγγέλλονται και αναλύονται από ειδικούς χάριν των τηλεθεατών ή των χρηστών του Διαδικτύου και, εν συνεχεία, εφ' όσον τάχα προκύψει τέτοια «υποχρέωση», με αποστολή πεζοναυτών, για των οποίων την αποτελεσματικότητα προϋποτίθενται ταυτόχρονα η επιτελική στρατηγική και η ικανότητα αυτοσχεδιασμού στον ανταρτοπόλεμο, η αμερικανική δύναμη κρούσης εμφανίζεται, επίσημα πια, σαν εμπροσθοφυλακή διεθνών Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης - τα πλανητικά ΜΑΤ. Το γεγονός ότι η παγκόσμια κοινή γνώμη εξοικειώνεται ταχύτατα με αυτό το μοντέλο παραγωγής εξελίξεων, ίσως δείχνει ότι ο βομβαρδισμός με επικοινωνιακά όπλα είναι ελάχιστα λιγότερο επικίνδυνος από εκείνον με χημικά.
Ευχαριστούμε Μυρσίνη για την πρόταση του άρθρου.
