Απόψε
ξαναβγαίνει το φεγγάρι
Φαίνεται ήταν γραφτό
να ξεπουλήσουν την ζωή μας
στο παζάρι
και τι μ’ αυτό;
απόψε ξαναβγαίνει το
φεγγάρι.
Νάτο! Μέσα από τα κύματα βρεγμένο
χρυσίζουν γύρω τα νερά
κογχύλι μαργαριταρένιο
από βυθοτόπια αμμουδερά.
Αθόρυβα όλο κι ανεβαίνει
στο απέραντο του ουρανού
αγόγγυστα, αιώνες μένει
μυστήριο θρύλου ζωντανού.
Γλιστράει κάνοντας κορδέλες
πάνω από τις αυλές και τα
χαγιάτια,
τις ταπεινές τις χαμοκέλες
και των πλουσίων τα παλάτια.
Ματιές από τα παραθύρια
ρίχνει ξεδιάντροπα κλεφτές,
των ανθρώπων βλέπει τα
χαΐρια
βλέπει τις πλάτες τις
κυρτές.
Βλέπει εξαθλιωμένους να
σφαδάζουν,
ακούει οδυρμούς, και χλαλοή
ανθρώπους βλέπει να
ρημάζουν
άλλων ανθρώπων την ζωή.
Στρέφει το βλέμμα από την
άλλη
φωτίζει τώρα αμυδρά,
χαμηλά σκύβει το κεφάλι
δείχνει να μην αντιδρά.
Πλάγιασε αποκαμωμένο
κόκκινο στην άκρη του
βουνού,
έδειχνε τόσο ντροπιασμένο
στη θέα ενός κόσμου
αδειανού.
Φοβάμαι για σε φεγγάρι μου,
τρανό, πανώριο φως μου
απ’ όσα είδες κι άκουσες
σορός μην πέσεις μπρος μου.
Ο ξέμπαρκος
