Εγώ άλλα ήθελα να γράψω, αλλά ήταν αυτή η κυρία στο Μετρό µε τα βαµµένα νύχια και το κραγιόν στα δόντια, που περιχαρής για το ΟΧΙ στις βουλευτικές έκρωζε στα βάθη της αττικής γης.
–«Ευτυχώς Ανναµπέλα µου. Ευτυχώς γιατί ψωµί δεν έχουµε να φάµε, στήνω κάλπες για την όρεξη».
Οντως, εγώ άλλα ήθελα να γράψω. Για τη Σµάρω Στεφανίδου που έφυγε προχθές. Την σπουδαία καρατερίστα, τον ευγενικό άνθρωπο, που αν κι έχασε νωρίς αυτούς που λάτρευε δεν τους ξέχασε ποτέ χωρίς να αποσύρεται η ίδια απότη ζωή. Τη σπάνια Εκάβη της στην παράσταση του Τσαρούχη, την παρουσία τηςστο σινεµά, καταλυτική. Τη θυµάµαι µόλις πέρυσι στη Φρυνίχου σε µιαβραδιά της «Λέξης» για τις «Τρωάδες». «Σταµάτη µου, µια χαρά είµαι, µόνο το πόδι µουλίγο. Να, όλο κάτι νά ‘χουµε». Την έχω δει µε τον Χορν µε τη Λαµπέτη µε την Αλίκη, πιο πολύ όµως θα µου µείνει η εικόνα στα γόνατα του Λογοθετίδη στο φινάλε από το «∆εσποινίς ετών 39» να της τραγουδάει «Τα τσαµένα, τα τσαµένα…».
… ήθελα να πω κι άλλα αλλά είναι κι αυτή η Νέα ∆ηµοκρατία. ∆εν σ’ αφήνει. Τι σύνθηµα: «Ολική επαναφορά». Μεγάλη επιστηµονική φαντασία διαθέτουν τα κοµµατικά τους όργανα. «Αµα κάνεις µια δουλειά, να την κάνεις όληνα», που λέει κι ο (ανύπαρκτος) λαός. Ο πλήρης τίτλος παιδιά, για να µην ξεχνιόµαστε είναι: «Ο Εξολοθρευτής. Ολική Επαναφορά». Αυτό µάλιστα είναι µια αλήθεια. Ενα αξίωµα. Μαζί σας. Βέβαια, εγώ άλλα ήθελα να γράψω. Για την παρουσίαση της καινούργιας ποιητικής του Γιάννη του Κοντού που δενµ’ άφησε ηπρόβα να πάω αλλά σαν ν’ άκουγα στον ύπνο µου ν’ αντιλαλεί ο στίχος: «Οταν τελειώσει η αγάπη µας, τι µπάζα έχω να πετάω».
… αλλά δυο παιδιά στη διπλανήαυλή τρέχοντας σε έναγκαζόν που πάσχει από χρόνια αλωπεκίαση ωρύονταν και «µη µου κάνεις εµένα τον Γκιουλέκα». Πού την ήξεραν τη φράση, πού τον ξέρουνε οι χαµουτζήδες (προσφώνηση των Αθηναίων από τους Θεσσαλονικείς) τον αντίπαλο του Μπουτάρη; Το πυκνότερο να µην ξέρουν τίποτα απ’ τα δυο. Η πληροφορία πια είναι πιο δυνατή απ’ τη γνώση.
Σκέφτοµαι πως την Κυριακή ο Ελληνας έριξε την ψήφο του στησχισµή που αφήνουν δύο απειλές. Απ’ τη µια «∆εν ψηφίζουµε ∆ηµοτικές αλλά το Μνηµόνιο» κιαπ’ την άλλη «Ή εγώ ή βουλευτικές». Στέκοµαι στον Ελύτη και ψιθυρίζω µαζί του.«Εφτασα στο σηµείο να ονειρεύοµαι για τον άνθρωπο µια καινούργια Σαρακοστή, όπου να νηστεύει όλους τους καρπούς της επικαιρότητας».
