Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο περιμένουν
Δεν είναι ποιητές
Δεν έγιναν ποτέ επαναστάτες
Κανένα φως δεν παρασύρουν προς το μέρος τους
Και πού και πού ένα κομμάτι σύννεφο
Περνάει πάνω απ’ την καρδιά τους
Και την κρύβει
Σκέφτηκα πως είχα πεθάνει
Δεν ήξερα πού θα πήγαινα
Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω
να σηκώσουν πρώτα το σώμα
να μείνω μόνη μου
Δεν ήμουν πολύ ψηλά
μα κανείς δεν με πρόσεχε
Βάδιζαν ή έτρεχαν
κοιτάζοντας ίσια μπροστά τους
Αστεία υπόθεση
Μ' εκπληκτική ταχύτητα μέσα στο χώρο
πολλαπλασιαζόμουν
Θυμάμαι πως έβλεπα γύρω μου τον ουρανό
να υψώνεται κι άλλο
Δεν πρόσεξα καμία ένταση.
Σημεία Στίξεως, Κέδρος, 1979
Έλλη Βασιλάκη
