του Χρήστου Δρούζα
Μενεξέδες και ζουμπούλια και θαλασσινά πουλιά...
Με αυτό το τραγούδι και συγκεκριμένα με το στίχο που είναι στη φωτογραφία ξεκίνησε συνειδητά η πορεία που με έβγαλε σε αυτό το project όταν πριν από έξι χρόνια παίζαμε ντουέτο με τον Onemansnoise στο Βερολίνο (έκανε και τη διασκευή στου στίχους "Τα νέα της Αλεξάνδρας reclaim" - αν δεν τον ξέρετε ψάξτε τον και δεν θα χάσετε).
Παίζαμε στο δρόμο, σε μικρά μαγαζιά με ελεύθερη συνεισφορά, σε καταλήψεις. Είχα ψηθεί να τραγουδήσω και εγώ για πρώτη φορά και επέλεξα το "Έιβαλα" γιατί μου άρεσε πολύ και άρεσε και στις φίλες και τους φίλους μου. Με το Δημήτρη συζητάγαμε όλους τους στίχους και το περιεχόμενό τους και πολύ γρήγορα αποφασίσαμε να μην παίζουμε το συγκεκριμένο τετράστιχο.
Ο στίχος όμως αυτός είναι ιδιαίτερα αγαπητός και άσχετα με το κοινό που παίζαμε - ακόμα και όταν παίζαμε σε καταλήψεις ή σε άλλους προοδευτικούς χώρους - ο κόσμος ζητούσε να το ακούσει και καθώς πολλές φορές παίζαμε χωρίς ενίσχυση και στο νταβαντούρι πάνω ο κόσμος τραγουδούσε πιο δυνατά από μας, έπιανε το συγκεκριμένο τετράστιχο παρά την θέληση μας. Θυμάμαι να προσπαθώ ένα βράδυ να γκαρίξω "πες μου τι δασκάλισσα σου που σου έμαθε χορό και τα πόδια σου στραβώνεις σαν την πάπια στο νερό" και τα παιδιά από κάτω να τραγουδάνε μεθυσμένα και αγκαλιασμένα "θα στο κλέψω με το ζόρι και θα είναι πιο γλυκό".
Και εκεί συνειδητοποίησα αυτό που με ενοχλεί αρκετά χρόνια που παίζω μουσική σαν διασκέδαση: αφού μας αρέσει να χορεύουμε και μας ενώνει το να τραγουδάμε όλα μαζί, γιατί πρέπει να το κάνουμε με στίχους που δεν μας εκφράζουν; Γιατί στην προσπάθειά μας να ξορκίσουμε την καταπίεση μέσα απ' το χορό και το τραγούδι την αναπαράγουμε;
Και η απάντηση είναι απλή κατά την γνώμη μου: γιατί έτσι μάθαμε και γιατί ζούμε σε ένα κόσμο που οι μόνες εναλλακτικές που μας προσφέρονται είναι αυτές. (και αυτό είναι βαθιά πολιτικό)
Και η δική μας η απάντηση σε αυτό μπορεί να είναι ακόμα πιο απλή: Δεν χρειάζεται να απαρνηθούμε τα παιδικά μας χρόνια και τη μουσική μιλάει στο σώμα μας. Αντίθετα με αυτά που μαθαίνουμε για την μουσική, οι νότες έχουν το χρώμα που τους δίνουμε εμείς και φέρουν το νόημα που βάζουμε στους στίχους τους. Όπως η λαϊκή παράδοση έπλασε τους στίχους της συλλογικά, έτσι ερχόμαστε εμείς σήμερα με φρέσκες ιδέες και φέρνουμε τους στίχους των μελωδιών (που έρχονται από πολλές γενιές πριν και από πολλά διαφορετικά μέρη πάντα αλλάζοντας μορφή και κουβαλώντας νέα νοήματα) στα δικά μας μέτρα: τα αλληλέγγυα, αντισεξιστικά, αντιομοφοβικά, αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά μας μέτρα.
Προφανώς όλα αυτά δεν τα κατάλαβα σε ένα βράδυ αλλά με βοήθησαν οι φίλες και οι φίλοι μου και κατάλαβα μέσα στα επόμενα χρόνια ότι έχω αυτή την ευθύνη σαν μουσικός και σαν δημιουργός.
Μετά, πίναμε καφέ με τη Βιργινία ένα απόγευμα κάπου το Μάη 2018 και μου λέει κάτι σε "θα 'ταν ωραίο ένα project που να δείχνει την πραγματική διάσταση ενός σεξιστικού στίχου"... 😁
Οι σελίδες της δουλειάς μας:
https://www.instagram.com/miairwmiamera_themusical/
και
https://www.facebook.com/profile.php?id=100087056088020
Το τελευταίο κομμάτι του Onemansnoise:
https://www.youtube.com/watch?v=5M4oPNqy4fA&ab_channel=OneMansNoise
Τα Νέα της Αλεξάνδρας - reclaim:
https://www.youtube.com/watch?v=yqC_iUOFo8c&t=2s&ab_channel=Ladies%27FingersDirectingDuo
Στο πρώτο σχόλιο οι σύνδεσμοι του πρότζεκτ μας, το τελευταίο κομμάτι του Onemansnoise και τα Νέα της Αλεξάνδρας - reclaim.
