Μνημεία υπομονετικά περιμένουν... Υπομονετικά ελπίζουν…
Ας αφουγκραστούμε τα διδάγματα που ανασύρονται από τα βάθη της γης, από τα χαλάσματα. Μνήμες και ιστορίες που μας βοηθούν να στοχαστούμε τη δική μας ζωή, τις δικές μας προτεραιότητες κι αν δεν είναι μέσα σε αυτές, τουλάχιστον απαιτούν τον σεβασμό μας.
Και θα αρχίσω από τον ιερό Ναό των Ταξιαρχών που εκκρεμεί η αποκατάστασή του. Σε Προγράμματα μπαίνει, από Προγράμματα βγαίνει και η κατάσταση παραμένει ημιτελής. Η πινακίδα, επίσης, είναι ανάγκη να μεταφερθεί από τη Δυτική πλευρά στην Ανατολική, όπου υπήρξε και ο αρχαίος ναός.
Το Ρωμαϊκό ταφικό μνημείο, ένα επιτύμβιο σύνολο που ανασύρθηκε κατά την εκσκαφή για την ανέγερση του κτιρίου που θα στέγαζε τον Ο.Τ.Ε., βρίσκεται μετά από αναστηλωτικά διλλήματα αλλά και αδιαφορία, διαμελισμένο, τεμαχισμένο και παραπεταμένο για χρόνια. Η βάση του στο Μπίστι και το γλυπτό (Σαρκοφάγο) έξω από τον Λιμενικό Σταθμό της Ερμιόνης! Δεν είναι καταναλωτικό προϊόν και δεν αποφέρει κέρδη. Η περιπέτειά του έχει γίνει πια ανέκδοτο, καθώς έχει μείνει για πολλά χρόνια στις προθέσεις και έχει μπει έκτοτε σε προεκλογικά προγράμματα από το 2014, όταν υπεγράφη η σύμβαση για την εκπόνηση μελέτης αναστήλωσης - στερέωσης επί δημαρχίας Δ. Καμιζή και με Αρχιτέκτονα - Μηχανικό τον Γ. Αντωνίου. Αριστοτεχνικά τα αποτυπώματα του αρχαίου τεχνίτη που πελέκησε το λευκό μάρμαρο, τις πέτρες! Αυτές οι πέτρες, αυτά τα μάρμαρα δεν μας ανήκουν, δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες τους! Ανήκουν στην παγκόσμια ιστορία!
Η Παλαιοχριστιανική Βασιλική του 4ου και 5ουαιώνα μ. Χ., που γειτνιάζει με το παλιό μας Δημοτικό σχολείο, πρώην Δημαρχείο και τώρα Δημοτική Κοινότητα, σπάνιο παλαιοχριστιανικό μνημείο με εξίσου σπάνια ψηφιδωτά κι αυτή στην εγκατάλειψη.
Το Ρωμαϊκό υδραγωγείο, απομεινάρι του προηγούμενου πολιτιστικού παρελθόντος μας, αφημένο στη μοίρα του! Επιβάλλεται η άμεση αποκατάστασή του, ώστε να αποτραπεί η ολοσχερής καταστροφή.
Το Καποδιστριακό σχολείο και ο Στρατώνας, εμβληματικά κτίρια, μέρα με τη μέρα ρημάζουν. Ωστόσο, θα μπορούσαν να στεγάσουν δραστηριότητες συναφείς, που θα συνέβαλλαν στην πολιτιστική βιωσιμότητα.
Περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας νεκρόπολης, δίπλα και απέναντι από το Λύκειο, αντικρίζεις ανοιχτούς τάφους, θραύσματα ιστορίας, ρημαγμένα χαλάσματα, θαμμένες ανθρώπινες μνήμες! Όλα συνδεδεμένα με την πνευματική ευτέλεια της εποχής μας…
Είναι δικαίωμα και υποχρέωσή μας να αξιοποιηθεί το ιστορικό απόθεμα της πόλης μας, να συντηρηθούν τα μνημεία, να αποκατασταθούν, να προστατευθούν, να αναδειχθούν, να τύχουν φροντίδας. Θα λογοδοτήσουμε στο μέλλον για όσα κάναμε και για όσα φυσικά δεν κάναμε για αυτόν τον μνημειακό πλούτο. Για το πώς, δηλαδή, στεκόμαστε απέναντι στο παρελθόν και την ιστορία του τόπου μας. Για όλα εκείνα που μας έχουν κληροδοτηθεί από τις προηγούμενες γενιές...
Ας αφουγκραστούμε, λοιπόν, αυτά τα κτήρια, ας αφουγκραστούμε αυτές τις πέτρες! Έχουν να μας διηγηθούν τις ιστορίες των ανθρώπων που τις εξόρυξαν, τις πελέκησαν, τις έκτισαν. Η «ματιά» εκείνων φυσικά χάθηκε για πάντα. Η δική μας; Υπάρχει;
Βιβή Σκούρτη
