Για το βιβλίο των Γιάννη Σπετσιώτη και Τζένης Ντεστάκου: συγχαρητήρια
Σκέψεις μου και συναισθήματα.
Ένα πανέμορφο πολύχρωμο ψηφιδωτό φάνηκε μπροστά μου, όταν τελείωσα τη μελέτη του καινούριου βιβλίου των Γιάννη Σπετσιώτη και Τζένης Ντεστάκου :¨Πρόσωπα και γεγονότα της Εθνανάστασης του 1821 στον Κάτω Ναχαγιέ (Ερμιονίδα)¨
Οι ψηφίδες του μικρές και μεγάλες, πολύτιμες και απλές, εκτενείς ή σύντομες, δημοσιεύσεις- βιβλία- άρθρα, που τα διαβάζαμε σποραδικά στο Περιοδικό και στα τοπικά ιστολόγια, αλλά και ενδιαφέρουσες πρωτότυπες , πρόσωπα και γεγονότα, γνωστά ή άγνωστα, συγκεντρωμένα πλέον σε ένα σύνολο, τον ιστορικό και πολιτιστικό χάρτη της Eρμιονίδας.
Το σύγγραμμα τύπωσα από την ηλεκτρονική του μορφή και το έδεσα σε βιβλίο, για να το διαβάσω πιο άνετα: Μπρος- πίσω, επαναλήψεις, υπογραμμίσεις, σημειώσεις, κατά τη συνήθειά μου σε βιβλία που αγαπώ.
Συγχαίροντας και ευχαριστώντας λοιπόν το Γιάννη και τη Τζένη για τη νέα τους συγγραφή θα ήθελα να μεταφέρω επιλεκτικά, λίγες από τις εντυπώσεις μου.
Αναφέρω ενδεικτικά την χρονοβόρα οπωσδήποτε, αλλά άριστα τεκμηριωμένη έρευνα σε πρωτογενείς πηγές, βιβλιογραφία και παραδόσεις, που περιλαμβάνει όλα τα πρόσωπα της ηρωικής οικογένειας των Μητσαίων, και που εμείς οι ερμιονίτες λίγα γνωρίζουμε. Δεν είναι όμως μόνο μια τυπική ιστορική έρευνα. Οι συναρπαστικές στιγμές που έζησε ο ερευνητής στην «τρίχρονη συνάντησή του με αφοσίωση συγκίνηση και σεβασμό» είναι και για μας ένα πραγματικό προσκύνημα. Προσωπικά, όταν περνώ πλέον από το Περιβολάκι του Ταξιάρχη νιώθω τα ίδια συναισθήματα και κλίνω το γόνυ της καρδιάς μου μπροστά στις προτομές τους.
Εντύπωση μου έκανε η επιστημονική προσέγγιση των εγγράφων- αντιγράφων που είχε συγκεντρώσει και εκδώσει ο Μητροπολίτης Παντελεήμων Καρανικόλας (« Το Κρανίδι, κομμάτια από τη χαμένη ιστορία του» ), για την ακρίβεια και πιστότητα των οποίων προσωπικά διατηρούσα επιφυλάξεις. Δέχομαι πλέον και εγώ ως σωστή την αξιολόγηση που γίνεται στη σελ 61 . Ψηφίδες και αυτά τα έγγραφα ,αντικειμενικότητας ή θρύλου,
« εμπλουτίζουν με γνώσεις τη σπουδή του ιστορικού μας κάλλους, που είναι ιδιαίτερα συναρπαστική και χρήσιμη» (τ. 1, σελ 64)
Μια ακόμα πολύτιμη ψηφίδα! Συγχωρέστε την άγνοιά μου, αλλά αγνοούσα τον αξιόλογο υπέροχο άνθρωπο, τον Παναγιώτη Αγαθοκλή (τ. 2ο σελ 57-59) και τη σημαντική προσφορά του στην εκκλησία και την εκπαίδευση της επαρχίας μας. Συμφωνώ με την πρόταση να αναρτηθεί σε ένα δημόσιο χώρο η φωτογραφία του με ένα σύντομο βιογραφικό του.
Ονειρεύομαι και φαντάζομαι το ταξίδι του βιβλίου των Σπετσιώτη – Ντεστάκου, όχι μόνο στα χέρια των φιλομαθών αναγνωστών που θα το διαβάσουν με ενδιαφέρον, αλλά και στα χέρια των μαθητών μας.
Στα σχολεία Ερμιόνης οι δάσκαλοι, απ όσο γνωρίζω, εντάσσουν στο μάθημα της γενικής Ιστορίας θέματα από την τοπική μας Ιστορία. Υπάρχουν όμως και μη ερμιονίτες δάσκαλοι ( νεοδιόριστοι και αναπληρωτές) που δεν τη γνωρίζουν. Τώρα πλέον όλοι έχουν ένα βιβλίο να επιλέξουν από τις σελίδες του. Ενδεικτικά αναφέρω το λογοτεχνικά και συναισθηματικά γραμμένο κεφάλαιο για την οικογένεια των Μητσαίων, ή το θάνατο του Γιάννη Μήτσα. Αλλά και για τους μαθητές του Κρανιδίου υπάρχουν επίσης ενδιαφέροντα θέματα, όπως η ιστορία της καμπάνας του Αγίου Ιωάννη, καθώς και το πρωτότυπο εικαστικό θέμα για τις απεικονίσεις του Παπαρσένη Κρέστα ( τ.2ο σελ 42)
Από την πρώτη δημοσίευσή του θεώρησα εξαιρετικό το κείμενο « Ιστορική και ψυχοκοινωνική προσέγγιση της Γ΄ εν Ερμιόνη Εθνικής Συνέλευσης» (τ.2ο . σελ 87). Οι μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού αλλά και της Γ’ Γυμνασίου ίσως δε μάθουν ακριβώς το έργο της Εθνοσυνέλευσης , θα αισθανθούν όμως και θα κατανοήσουν διαβάζοντάς το, πώς οι πρόγονοί τους …«πέταξαν στη γαλανή θάλασσα του ερμιονικού κόλπου τα παράπονα και τις αντιπαλότητες, έπνιξαν στα νερά του τα μίση και τις διαφορές τους, και τόλμησαν το ιστορικό βήμα για τη συναδέλφωση»
Και ο μεν Γιάννης μας είναι από παλιά γνωστός τόσο για το συγγραφικό του έργο, το παιδαγωγικό και το μουσικό, όσο και για τις συνεχόμενες μελέτες του σχετικές με την ιστορία και τη λαογραφία της ιδιαίτερης πατρίδας μας, για τις οποίες επανειλημμένα τον έχουμε συγχαρεί. Δε γίνεται όμως να μην επαινέσουμε και τη Τζένη, ¨ μάχιμη¨ ακόμα εκπαιδευτικό, με οικογενειακή πνευματική καλλιέργεια, ερευνήτρια στα θέματα παιδείας, που εδώ και πολλά πλέον χρόνια γνώρισε και αγάπησε της Ερμιόνη, μελετά και καταθέτει το επιστημονικό της ενδιαφέρον στην ιστορία και τον πολιτισμό της.
Ολοκληρώνοντας τις παραπάνω απλές και αυθόρμητες σκέψεις μου δεν βρίσκω τίποτε καλύτερο να προσθέσω, παρά την επιθυμία των συγγραφέων:
«Έχουμε χρέος πέρα από το λαμπρό εορτασμό, τους δικαιολογημένους πανηγυρισμούς και την αναβλύζουσα συγκίνηση να στρέψουμε με περίσκεψη το βλέμμα στα ιστορικά γεγονότα εκείνων των ημερών και τους συντελεστές τους. Να αγκαλιάσουμε και να επικοινωνήσουμε τα μηνύματά τους. Τέτοια ηχηρά και απτά μηνύματα τα έχουμε ανάγκη για να αντλούμε δύναμη ελπίδα και αισιοδοξία»
Γιάννη, Τζένη, ευχαριστούμε
Ήρα Φραγκούλη -Βελλέ
