1-2-58
Μέρα που είναι σήμερα, που ανοίγουν οι πόρτες των σχολείων να δεχτούν μαθητές
σε άλλες δύσκολες συνθήκες από τούτες που έζησαν οι δικοί μας δάσκαλοι κι εμείς,
είπα να μοιραστώ κάποιες από τις εκπαιδευτικές στιγμές και αναφορές της δασκάλας
Κατερίνας Παπαμιχαήλ-Ρήγα.
Το σπίτι της Κατερίνας είναι ένα μικρό Μουσείο. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι
ξαφνιάζομαι θετικά και εντυπωσιάζομαι. Αυτή τη φορά επάνω στο τραπέζι είχε ένα
σχοινάκι με δεμένα μικρά ομοιόμορφα χαρτάκια καμωμένα κυρίως από χαρτόνι
πακέτων τσιγάρων. Το ζήτησα, το φωτογράφησα και το μοιράζομαι μαζί σας και με
τις αναμνήσεις των μαθητών της που τους κάλεσε καλοκαιριάτικα να τους δει.
Πρόκειται για εργασία μαθητών Α’ τάξης.
Η Κατερίνα διορίστηκε στο σχολείο της Ερμιόνης την επόμενη χρονιά που
τελείωσε τη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και εργάστηκε αμισθί για ένα χρόνο. Το
διορισμό της τον έκανε ο Επιθεωρητής, με αίτημα του τότε Κοινοτάρχη μας. «Στην
πρώτη τάξη που πήρα ήταν μαθήτρια η Φανή Δεδάκη. Τη δεύτερη χρονιά πήγα
στη Σαμπάριζα και πληρωνόμουν από τους γονείς. Στη συνέχεια πήρα το
διορισμό μου και πήγα για 3 μήνες στο 1 ο Σχολείο του Κρανιδίου. Ο Χείλαρης,
δάσκαλος φωτισμένος που εργάστηκε για χρόνια στο σχολείο εκείνο με έπεισε
να χρησιμοποιήσω και το μαντολίνο συνοδεία του τραγουδιού που δίδασκα.
Δούλεψα την ενιαία συγκεντρωτική διδασκαλία όπου το θέμα απλωνόταν σε όλα
τα μαθήματα. Βοήθησε πολύ στη λεκτική επικοινωνία, που στερούσαν τα
παιδιά».
παραθέτουμε. «Εφάρμοσα για πρώτη φορά τη μέθοδο Decroly, που για την
εποχή ήταν επαναστατική! Όλοι σχεδόν οι μαθητές της τάξης αυτής βγήκαν
επιστήμονες. Ήσαν πραγματικά αστέρια, πολύ καλή «φουρνιά». Θυμάμαι το
Δημήτρη, τη Μαρικούλα, το Βασίλη, τη Βενετία. Η μάνα της η Κούλα Σταματίου
έλεγε με ενθουσιασμό: «Αρίστευσαν!»
εντάξει, αλλά σκοπό της εκτός των άλλων είχε την ανάπτυξη γνώσεων και
δεξιοτήτων για το άμεσο ανθρωπογενές περιβάλλον τους.
Ζητούσε από τους μικρούς μαθητές να γράψουν στο μικρό χαρτονάκι την επωνυμία
κάποιου από τα καταστήματα της Ερμιόνης και στην πίσω πλευρά το όνομα και το
επώνυμό τους. Όλα αυτά δεμένα στο σχοινάκι αποτελούσαν την επαγγελματική
ομάδα της πόλης μας. Καθένας έχει αναφέρει κατάστημα από τα βιώματα των γονιών
του και τα δικά του και το άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον. Π.χ. Καίτη Δέδε:
«ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΕΙΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ», Βούλα Σπετσιώτου:
«ΙΧΘΥΟΠΩΛΕΙΟΝ ΑΦΩΝ ΣΠΕΤΣΙΩΤΟΥ», Ρεβέκκα Τσεγκή: «ΥΦΑΣΜΑΤΑ-
ΨΙΛΙΚΑ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Γ. ΤΣΕΓΚΗΣ» κ.λ.π.
Εξαιρετική δουλειά και ευφάνταστη!
«Ο Μιχαλάκης μού ανέθεσε τις γυμναστικές επιδείξεις, που μέχρι τότε
συνηθιζόταν να τις αναλαμβάνουν άνδρες δάσκαλοι. Έκανα σουηδική γυμναστική
και τους έμαθα και χορούς που είχα διδαχθεί στην Ακαδημία. Είναι αλήθεια ότι
εντυπωσίασα! Ο καλαματιανός και ο τσάμικος ήσαν συνηθισμένοι, εγώ
πρόσθεσα τον Τσακώνικο χορό που δεν είχε ξαναχορευτεί και που εξελισσόταν
σε σχηματισμούς μαιάνδρου. Ο Πέτρος Σταματίου έλεγε με θαυμασμό:
«Μαστοράκος φίνος!»
Στη συνέχεια πήγα στο Κολιάκι. Συγκοινωνία δεν υπήρχε, δύσκολα πολύ τα
πράγματα και ήρθε να προστεθεί και η πολιορκία του κατοπινού μου συζύγου.
Παντρεύτηκα και δεν ξαναδούλεψα για 15 χρόνια. Κουβαλούσα μέσα μου ένα
παράπονο, ένιωθα μέσα στο σπίτι άψυχη. Στην πορεία με τέχνασμα εργάστηκα
στο ιδιωτικό και όταν αυτό έκλεισε διορίστηκα στο δημόσιο. Εργάστηκα μόνο 17
χρόνια και συνταξιοδοτήθηκα».
Με τις ευχές μου, για μια καλή και υγιή σχολική χρονιά σε συναδέλφους
εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς.
Βιβή Σκούρτη
