Τα σώματά μας, οι φωνές μας, το βλέμμα μας, η ψυχή μας πρέπει να περάσει από μια άλλου είδους διαδικασία, η οποία σαφώς είναι και πνευματική.
Διότι δείτε πώς σκέφτονται και πώς μιλάνε οι ήρωες στον Ευριπίδη, ακόμα και στον Σαίξπηρ. Έχετε παρατηρήσει ότι μιλάνε με μεγάλες φράσεις.
Σήμερα σ' ένα έργο λες "ναι, όχι, άντε ρε, φύγε", ενώ εδώ υπάρχει μία ολόκληρη ακολουθία σκέψης, την οποία το μυαλό πρέπει να την παρακολουθήσει, να την κορυφώσει και να την τελειώσει. Φαίνεται λίγο αυτονόητο, αλλά, πιστέψτε με, σήμερα δεν μιλάμε έτσι.
Δεν έχουμε μάθει, όχι μόνο να μιλάμε με μεγάλες περιόδους, δεν έχουμε μάθει καν να σκεφτόμαστε με μεγάλες περιόδους.
Μπήκαμε στην άλλη ανθρώπινη εποχή, στην εποχή του διασπασμένου, αποσπασματικού ανθρώπου, ο οποίος μιλάει με αποσιωπητικά, υπονοεί τρεις φορές με άλλα αποσιωπητικά και εντέλει άλλο λέει απ' αυτό που εννοούσε ότι έλεγε ότι εννοεί.
Και ξαφνικά σε μια τέτοια πραγματικότητα πρέπει εμείς σήμερα να πούμε "σε μισώ" και να το εννοούμε και να το αφουγκραστεί και ο άλλος που τ' ακούει. Ή να πούμε μία ολόκληρη περίοδο μιας μεγάλης σκέψης και να φτάσει και στον παρτενέρ και στο κοινό.
Νομίζω ότι αυτό θέλει απολύτως ιδιαίτερη προετοιμασία. Πώς από τον ψιθυριστικό ρεαλισμό, αν μπορώ να πω αυτό τον όρο, μες στον οποίο κινούμαστε και ζούμε, πώς θα περάσει κανείς στο μέγεθος μιας τέτοιας πραγματικότητας. Θέλει απόλυτη προετοιμασία σκηνοθετική και υποκριτική, η οποία πρέπει να τονίσω ότι στις σημερινές συνθήκες τις θεατρικές σπάνια συμβαίνει.
Και είναι κάτι το οποίο πρέπει στον τόπο μας να δημιουργηθεί.
ΣΤΑΘΗΣ ΛΙΒΑΘΙΝΟΣ
Κοινοποίηση : Έλλη Βασιλάκη
