Κάθε του Αγίου Νικολάου - επειδή είμαι από μέρος ναυτικών και ψαράδων-, στολίζανε οι γυναίκες ένα μικρό ξωκλήσι στην καρδιά ενός πευκόδασους, στην άκρη της πολίχνης. Το δέρνανε τα κύματα, άλλοτε με νοτιά, απ' τη μια μεριά, κι άλλοτε με βοριά και πικρό αγιάζι, απ' την άλλη. Με συννεφιά και κακοκαιρία θυμάμαι τη γιορτή. Κι έτσι είχαν νόημα οι δεήσεις των γυναικών για τους ξενητεμένους άντρες, να τους φυλάει ο ΄Αγιος και να ΄ναι οι καιροί καλοί. Τα μπάρκα τους μπορεί να κράταγαν ως και δυο χρόνια. Τηλέφωνα καλά- καλά δεν υπήρχαν. Σήμερα, με τούτο τον ήλιο ανήμερα, που, όπως είπε η μάνα μου, θα πάμε για μπάνιο, μακραίνει εκείνη η συννεφιασμένη, φουρτουνιασμένη θύμηση του προστάτη των ναυτικών. ΄Η μήπως με γελάει η μνήμη μου; Και, ως συνήθως, εξιδανικεύει το παρελθόν;
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ
