450+ συμπατριώτες απασχολεί η "τουριστική βιομηχανία" της Ερμιονίδας.
Μάλλον θα αυξηθεί η απασχόληση με όλες αυτές τις επενδύσεις που γίνονται.
Το
ετήσιο εισόδημα 450 ατόμων, μαζί με την ασφάλιση και το ταμείο ανεργίας
έστω ότι είναι 7000 ευρώ ανά εργαζόμενο ,δηλαδή σύνολο : 450Χ7000 =
3150000 ευρώ.
Φέτο
το λάδι έκανε 3 ευρώ το κιλό. Άρα τα 7000 ευρώ ισοδυναμούν με το
ακαθάριστο εισόδημα αγρότη που παρήγαγε 7000/3 = 2333 κιλά λάδι! Άμα
βγάλουμε και τα έξοδά του και την επένδυση που συντηρεί μάλλον για να
καθαρίσει 7000 ευρώ πρέπει να κάνει λάδι 5000 κιλά ετησίως, όχι τη μια
χρονιά ναι και την άλλη όχι.
Για
να καταλάβουμε και την αξία του τουριστικού τομέα, υπολογίζοντας μόνον
την σταθερή εργασία των μισθωτών του. Αν βάλουμε και την δουλειά που
δίνει σε ελεύθερους επαγγελματίες .....
Μπορούν όμως και τα δύο να παντρευτούν, αφού είναι συμπληρωματικές ασχολίες.
Π.χ.
6 μήνες με σύμβαση ο μισθωτός στο ξενοδοχείο και τον υπόλοιπο χρόνο
κανονική ασχολία στον ελαιώνα ή στο αμπέλι (στο δικό του). Δεν
συμπίπτουν οι δύο αυτές καλλιέργειες με τη μισθωτή καλοκαιρινή εργασία,
γιατί σε θέλουν τον υπόλοιπο χρόνο.
Η
πολιτεία, ο δήμος, αν θέλουν ο κόσμος να δουλεύει πραγματικά και να
παράγει σύμφωνα με το τι μπορεί να του προσφέρει ο τόπος του, πρέπει να
φροντίσουν για την απλοποίηση της όλης γραφειοκρατίας (ασφάλιση, εφορία,
εμπορεία προϊόντος κ.λ.π.).
Το μείζον είναι η απασχόληση και η παραγωγή και όχι οι κανονισμοί που εμποδίζουν.
Τα παλιά τα χρόνια είχες μπακάλικο, περιβόλι, ελαιώνα, αμπέλι, βάρκα
(ναι, υπήρχαν πολλές τέτοιες οικογένειες) και ελεύθερα ασκούσες όλες
αυτές τις δραστηριότητες. Σήμερα είναι αδύνατον, γιατί θα πνιγείς σε ένα
σωρό γραφειοκρατικές διατυπώσεις, κανονισμούς, ΚΥΑ και νόμους που θα σε
αποθαρρύνουν.
Παράδειγμα:
Ο παππούς μου, ο μπαρμπα Βασίλης Κανέλλης, ασκούσε τα παρακάτω
επαγγέλματα: Ξυλουργός με ξυλουργείο δικό του, περιβόλι με εσπεριδοειδή,
ελαιώνα, αμπέλι, ενώ το κύριο επάγγελμά του ήταν σφουγγαράς, έχοντας
κάνει 38 ταξίδια στη Μπαρμπαριά. Σύνταξη πήρε από το ΝΑΤ.
Ελευθερώστε οι διοικούντες τον Έλληνα! Οι κανόνες επί κανόνων, οι διατάξεις επί διατάξεων, οι κανονισμοί επί κανονισμών, οι φορολογίες επί φορολογιών, πνίξανε το πολύτροπόν του, τον κάνανε άτροπο.
Κανένα σκοπό δεν εξυπηρέτησαν από το να στηρίζουν το κομματικό πλήθος
το εν δημοσίω και την πολιτική της διαπλοκής και των διορισμών, φυσικά
και τις συντεχνίες.
Αν το Δημόσιο ήταν
οργανωμένο τέλεια, ολιγοπρόσωπο, και η δημόσια νοοτροπία ήταν η του
λειτουργού, δεν ήταν ανάγκη να πληρώνονται τόσοι φόροι, κάθε είδους τέλη
και ένσημα μικροαπασχόλησης από όσους είχαν εισόδημα 20000 ευρώ και
κάτω. Ούτε μπλοκάκια, ούτε ΦΠΑ, ούτε ένσημα για τους "μικρούς". Άνετα
έναν τέτοιο προϋπολογισμό τον κάλυπταν οι μεσαίες και μεγάλες
επιχειρήσεις και τα ελεύθερα επαγγέλματα με σοβαρά εισοδήματα.
Και
πάλι να υπενθυμίσω το παράδειγμα της προεπαναστατικής Ύδρας. Όλες τις
δαπάνες του Κοινού της Ύδρας, του δημόσιου τομέα της όπως το λέμε
σήμερα, τον κάλυπταν οι καπετάνιοι και οι πλοιοκτήτες, όχι ο λαός.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
