Του Γιάννη Λακούτση
Αρκετά ποιήματα γνωστών ποιητών, όταν μελοποιούνται και
γίνονται τραγούδια, τις περισσότερες φορές οι στίχοι μεταβάλλονται. Σήμερα όχι
και τόσο αλλά τα παλιά χρόνια ήταν συχνό φαινόμενο. Με το πέρασμα του χρόνου
άλλαζε η ποιητική τους μορφή. Όπως έγινε με την «Αμυγδαλιά». Με τον καιρό έπαθε
τόσες μεταβολές στους στίχους της που
και ο ίδιος ο ποιητής της, ο Δροσίνης, δεν ήθελε να την ακούει όταν την
τραγουδούσαν οι νεότεροι. Όσο για τα δημοτικά τραγούδια, ανάλογα με το κέφι του
ο κάθε τραγουδιστής γίνεται και στιχουργός. Ένα από τα παραμορφωμένα αυτά
τραγούδια, που έγινε σχεδόν αγνώριστο, ήταν και κάποιο του Δημ.Καμπούρογλου.
Το ακούμε συχνά να τραγουδιέται από χορωδίες. Πρόκειται για
το γνωστό « Ένα κορίτσι εις το λαιμό του». Στο ποίημα αυτό του Καμπούρογλου
έγιναν τόσες αλλαγές που δεν έγιναν σε κανένα άλλο. Τίτλος: «Ο Σταυρός του
λαιμού της».Δημοσιεύτηκε το 1873 στην Α ποιητική συλλογή « Η φωνή της καρδιάς
του». Η συλλογή αυτή βραβεύτηκε στο Βουτσιναίο ποιητικό αγώνα. Έκανε μεγάλη
εντύπωση η βράβευση αυτή, γιατί ο Καμπούρογλου ήταν τότε είκοσι χρόνων. Είναι ένα
από τα καλύτερα
ποιήματα του.
Μεταφράστηκε στα Γερμανικά. Βρίσκεται δημοσιευμένο στα Ελληνικά και Γερμανικά,
στο « Νεοελληνικό
Παρνασσό» τόμος Β.
Παρνασσό» τόμος Β.
Να λοιπόν το αληθινό ποίημα. Μπορείτε να κάνετε σύγκριση με
αυτό που ακούμε σήμερα.
Εις το λαιμό του
ένα κορίτσι
είχε κρεμάσει
ένα σταυρό.
Διατί τάχα
να προσκυνήσω
να τον φιλήσω
να μη μπορώ;
Γιατί ο μαύρος
τι φταίω μήπως
κι εγώ δεν είμαι
χριστιανός;
Κι αν κάνω λάθος
εις τα φιλιά μου
τα χείλη φταίνε
η ο λαιμός;
Καθένας πρέπει
σταυρόν σαν ίδη
όπου τον εύρη
να τον φιλή.
Χωρίς κανένας
να τον φωνάζει
χωρίς κανένας
να τον καλεί.
Εκείνη πούχει
λαιμό ωραίο
και έχει φόβο
μη φιληθεί
εις το λαιμό της
σταυρό ποτέ της
ας μη κρεμάσει
πριν πανδρευθεί.
Ειν’ αμαρτία
κανένας θρήσκος
απ’ το λαιμό της
να ’μποδισθεί
και το σταυρό της
να μη φιλήσει
γιατί ο καημένος
να κολασθεί;