Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

H ματαιότητα ενός εθίμου

Η ματαιότητα ενός εθίμου

Του Ιωάννη Λακούτση
Κάθε πρωί περίπου 8 η ώρα,  συναντούσα έναν κύριο καθ’ όλα αξιοπρεπή . Καθόταν στο παγκάκι του πάρκου και μέσα από μια πλαστική  σακούλα έβγαζε ένα βιβλίο και διάβαζε. Φορούσε πάντα τα ίδια ρούχα. Αυτό συνέβη για μερικές εβδομάδες. Μόλις άρχισε το τσουχτερό κρύο τον έχασα. Περιδιαβαίνοντας στα σοκάκια του διαδικτύου, σταμάτησα σε μια φωτογραφία . Ήταν ο ίδιος κύριος που συναντούσα στο πάρκο κάθε πρωί. Είχε δώσει συνέντευξη σε κάποιο blog . Ήταν 64 χρόνων, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Λονδίνου. Ήταν συμμέτοχος σε ταξιδιωτικό πρακτορείο  και τα τελευταία χρόνια ήταν διευθυντικό στέλεχος σε κατασκευαστική εταιρεία. Εδώ και αρκετό καιρό κοιμάται σε χαρτόκουτο στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα  και τρέφεται από τα  συσσίτια του Δήμου Αθηναίων. Ανήκει και αυτός στο 11% των  αστέγων με πτυχίο πανεπιστημίου.
Από μία ενδιαφέρουσα έρευνα στην Καθημερινή διαβάζουμε, ότι το ποσοστό των εισακτέων στα ΑΕΙ πήγε από το 35% στα μέσα του  ’90 στο 72% ! σήμερα. Δηλαδή πάνω από επτά στους δέκα εισάγονται σε ΑΕΙ, και με δεδομένο το απαράδεκτο σύστημα των ΑΕΙ μας, σχεδόν όλοι θα πάρουν πτυχίο. Και μετά τι;  Θα συνειδητοποιήσουν την πλάνη τους, ότι ενώ έχουν φτάσει τα  30 είναι άνεργοι, και ακόμα δεν έχουν μάθει κάτι χρήσιμο. Τότε είναι που θα ψάξουν για τον υπεύθυνο. Φταίει η γραφειοκρατία; το εκπαιδευτικό σύστημα;  οι γονείς; η μήπως οι κακές εκπαιδευτικές επιλογές; Οι στατιστικές αναφέρουν ότι η  ανεργία  στους πτυχιούχους πανεπιστημίου είναι 14% , και  στην ανωτέρα τεχνολογική επαγγελματική εκπαίδευση 20%.
Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Αρχής  το 2010 οι αγρότες αυξήθηκαν κατά 8% δηλαδή 60.000 άτομα. Άνθρωποι με πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους, επιστρέφουν στη γη, για να καλλιεργήσουν και να εκθρέψουν ζώα, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς ασχολούνται με βιολογικές καλλιέργειες.
Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, εμείς αναλωνόμαστε στην ματαιότητα ενός εθίμου . Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να είναι η βράβευση κάθε χρόνο των νεοεισαχθέντων σε ΑΕΙ  και ΤΕΙ. Μπορεί πριν από είκοσι  χρόνια  να είχε ενδιαφέρον μια τέτοια κίνηση, σήμερα ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί; Δεν θα ήταν περισσότερο  χρήσιμο να βραβεύονταν τρεις νέοι καλλιεργητές, αν υπάρχουν, η όταν υπάρξουν;
 Μπορεί  να κάνω λάθος. Απλώς σκέφτομαι φωναχτά.
Θα συμφωνήσετε όμως μαζί μου, ότι κάτι πρέπει να κάνουμε , δεν μπορούμε να παρακολουθούμε  την ορχήστρα να παίζει, ενώ το πλοίο βουλιάζει.