Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

η ομορφιά που είναι ομορφιά

Στη φωτογραφία εικονίζεται ο συνονόματος θείος Αργύρης, αδερφός της μητέρας μου. Ο Έλβις της οικογένειας. 
Δυστυχώς έφυγε πρόσφατα, όμως έχουν μείνει κάποια στιγμιότυπα όπως αυτό να θυμίζουν, εκτός από τον ίδιο, και μια ολόκληρη, παρελθούσα, εποχή, την οποία, καθώς μεγαλώνω κι εγώ, με δυσκολία φέρνω στον νου μου. 
Ασφαλώς, το soundtrack αυτών των χρόνων είναι η ρούμπα της Μαίρης Λίντα «Δεν θέλω πια να ξαναρθείς»· απόλυτη κι αυτή, όπως κι η ζωή των ανθρώπων τότε. 
Ο Σεπτέμβρης τα έχει αυτά. Είναι σαν ευγενικός κύριος που καλωσορίζει σιγά σιγά τον χειμώνα, κρατώντας στα χέρια του το ψωμάκι του καλοκαιριού. 
Στο λιμάνι της Ερμιόνης μυρίζει το γαλακτομπούρεκο του Στάικου, γυναίκες σε φωτισμένα δωμάτια πατάνε με το σίδερο τους γιακάδες από τα πουκάμισα, το σφουγγαράκι που έχουν για να τα καταβρέχουν έχει γίνει σαν μπαλίτσα από την πολλή χρήση. 
Ο θείος φοράει το κοστούμι του και βγαίνει μαζί με τη θεία Ορσαλία βόλτα. Κοκέτα κι αυτή. 
Καλοκαιρινό ταγιέρ, γάντια και τσάντα από μαύρο λουστρίνι. 
Στο σακάκι του θείου διακρίνονται οι ραφές, οι βελονιές, βλέπω σχεδόν το χέρι του ράφτη, το μεγάλο μολυβί ψαλίδι, τον ιδρώτα του πάνω από τα πατρόν. 
Μου λείπει αυτή η νοικοκυροσύνη, η ομορφιά που είναι ομορφιά.