Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται από τον εγκέφαλο ΕΠΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ του γιατρού Χάμερ διαβαστε τι αποκαλύπτει
Πηγή:troldisabledΠροτείνει η Έλλη Βασιλάκη
Το άρθρο αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω πυροδότησε το ενδιαφέρον πολλών φίλων, που μας έστειλαν επιστολές και μηνύματα, ζητώντας περισσότερες πληροφορίες για τον Δρ. Χάμερ και τη θεωρία του. Για χάρη τους, αλλά και για χάρη των υπολοίπων που δεν έτυχε να γνωρίσουν τον Δρ. Χάμερ, η ομάδα του Trol disabled- το κουτί της Πανδώρας για τα ΑμέΑ σας δίνει περισσότερα στοιχεία παρακάτω και θεωρούμε δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη και μόνο αυτόν.
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων»
Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια
διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του
επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις,
στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους
θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των
καρκίνων και όλων των ασθενειών. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού,
μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που
έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι
όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ
συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής.
Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ
Χάμερ είναι ο εξής: ” Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται
από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να
τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή
του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η
ασθένεια. ” Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των
οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες,
κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία
αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους
ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα
σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι,
ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη
περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.
Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
Ο καρκίνος των πνευμόνων στη έντονο φόβο του θανάτου.
Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη
εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό,
φανταστικό ή συμβολικό).
Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε
εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα
αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).
Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση
(πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την
ικανότητα δημιουργίας). Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.
Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες
θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε
δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σε
αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος –
όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Για να το πούμε και
αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου
που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να
παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει
την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του
σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος
στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το
πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να
σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο
που έχει δημιουργηθεί στο όργανο …
Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν
σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους
του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις
οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή
αξιοθαύμαστες» : έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος,
ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν
ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες,
σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες,
κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ.,
χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη
χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την
ιατρική.
Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική,
που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό
διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του
γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος
του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε
εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν
από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι
μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο
τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα).
Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της
προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής
ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της: 95% επιβίωση για περισσότερα
από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική
κλίμακα στη Γερμανία.
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων»
Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους
και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά
χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να
φανούν μαγικές. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε
πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας
αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή
της.
Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή
λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά
με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει
ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το
δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους
χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει : τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας
βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το
γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να
σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της,
κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από
αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού
και να φύγει μακριά.
Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει
να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί
ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του
μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και
βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι.
Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση
που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα
παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η
χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές
πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο
εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών
υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά
μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει
τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει
τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά
τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι.
Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα
τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές,
μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.
Human-Brain-Project-
Συμπέρασμα : χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό ,τον εγγεγραμμένο στη
βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς
διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να
εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι
αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα
του στομαχιού !
Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο
εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες
λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα
καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα
κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ
περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ
περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη
ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού
φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ..
Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά
(Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι
όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την
πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς
να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση
για την εξασφάλιση της επιβίωσης.
Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας?
Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι
γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας,
γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε
αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο
εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή πρέπει να
γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια
πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να
το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα ·
– Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός
20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως
πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων
και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης,
επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει
επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία ·
– Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’
αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες
αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού
ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια
φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική ·
– Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας
κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας
στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του
ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο
εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει
επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική ·
– Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία
εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα
μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω
από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες
αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά
συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να
ήταν πραγματική.
Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε,
ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική
πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως
υπερυπολογιστής. Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: ” αυτό δεν θα
του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω “, και αυτή η φράση
πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας
θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να
ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο
άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη
δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει
πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων)
για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…
Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της
αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν
παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε
πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός
σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί.
Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών
κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα
υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι
τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του
στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα
μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.
Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει.
Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα
συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην
περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα,
οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ
αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο
εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την
σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο.
Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη
διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο
εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων
,στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος
του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.
Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε;
Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» έχω περιγράψει
λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή
μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας. Στα
πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα,
αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον
βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους.
Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο
εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που
ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις
μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας
τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία
της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην
τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας
των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά.
Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής
του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που
είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα
μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές
σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε.
Πώς ; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε
άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει : το να εκφράζει τις ανάγκες και τα
συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό
βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή
είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να
τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους,
να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με
ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας
θεραπεύσουν…
– να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές
καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι
άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου,
ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις
εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και
μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι
κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας
συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν
γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν
θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.
Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για
όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους
συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από
τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που
προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις
απογοητεύσεις.
– να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το
σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των
αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο
συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται·
ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.).
Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα
συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα
αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο
στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να
γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η
άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους
φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή
περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος
παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία
των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα
[θυμηθείτε : στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες
του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν
υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του
σώματος)].
Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα
αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που
επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις
καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον,
μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα,
χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα
να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.
– να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους :
πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη
να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και
σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην
προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα,
επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα
στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί
να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο
υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν
λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα,
αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η
κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο,
οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να
αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και
τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να
εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει …
Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα
πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να
εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος
για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
– να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι :
συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να
δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό
που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής
σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του
χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα,
τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας,
μέχρις ότου εξαντληθούμε.
Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε
ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να
δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε
κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε
τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά :
η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν
ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.
– οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ
επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν
δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές
συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα
χειρότερα : επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία
του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος. Όσοι πίστεψαν πως είναι
έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον
εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως,
το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει
ποτέ.
– να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους
άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ
Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις
Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των
βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την
απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε
ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις
έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο
τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε
αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς
υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην
δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.
– να συγχωρούμε: τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε.
Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει,
αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε
τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο
τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την
αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την
πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.
Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές
συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο
τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το
ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή
την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα,
θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να
μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.
Συμπεράσματα
Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα.
Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας
σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά
ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να
αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα
είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας.
Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να
εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που
αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα … Και κυρίως, να
πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18
χρόνια.
Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια
δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι
αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη
συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των
ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε,
δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση
εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας,
την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.
Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να
ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές
τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική,
πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να
γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη.
Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν
επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και
επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών
ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει
παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς
γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα
παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία
πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα
έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε; Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.
Ποιος είναι ο Δρ. Χάμερ
Διαβάζοντας το άρθρο αυτο μάθαμε ότι ο αποφυλακισμένος πια, Δρ. Χάμερ. καταγγέλλει ανοιχτά ότι «το εβραϊκό λόμπι» βρίσκεται πίσω από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες που στηρίζουν και διαδίδουν τα χημειοθεραπευτικά σκευάσματα), παρόλα αυτά, κρίναμε ότι δεν θα πρέπει να «λογοκρίνουμε» με τη σειρά μας, τον Δρ. Χάμερ Αν και ούτε το ΖΕΝΙΘ, ούτε εμεις στο Τρολ συμμεριζόμαστε τις αντισιωνιστικές απόψεις που εκφράζει, σας γράφουμε την συνέντευξη όπως την πείρε η Δρ. Αριάδνη Γερούκη
Δρα Χάμερ, πρόσφατα, τον περασμένο Φλεβάρη, βγήκατε από τη γαλλική φυλακή του Fleury–Mérogis, όπου περάσατε ενάμιση ολόκληρο χρόνο. Πείτε μας, αν θέλετε, δυο λόγια για την «εμπειρία» σας εκεί…
Το Φλερύ-Μεροζί είναι ένα ιδιωτικό εβραϊκό στρατόπεδο συγκέντρωσης, χτισμένο πάνω στο σχήμα ενός τεράστιου άστρου του Δαβίδ, προορισμένο αρχικά για 7.000 κρατούμενους, ενώ τώρα κρατούνται εκεί 15.000, δυο σε κάθε κελί. Η ιδεολογία της υπηρεσίας αυτής είναι εβραϊκή. Ήμουν στην πτέρυγα Δ5, ειδική πτέρυγα για τους ψυχοπαθείς και τους ναρκομανείς. Ο γιατρός της πτέρυγας ήταν ψυχίατρος και οι 2.000 κρατούμενοι εκεί δηλώνονταν επίσημα ψυχικά άρρωστοι. Τρεις φορές χρειάστηκε ν’ αντισταθώ με νύχια και με δόντια για ν’ αποφύγω τον αναγκαστικό ψυχιατρικό εγκλεισμό. Πρόκειται για το χειρότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που υπάρχει στην Ευρώπη σήμερα.
Πόσα χρόνια σας «καταδιώκουν» για τις ιδέες και τη θεωρία σας για τον καρκίνο; Ποιοι θεωρείτε ότι υποκινούν αυτήν την καταδίωξη, ποιοί επιζητούν την εξόντωσή σας;
Καταδικάστηκα ερήμην από το γαλλικό δικαστήριο του Σαμπερύ σε τρία χρόνια φυλάκιση, για «παρακίνηση προς τη Νέα Ιατρική με σκοπό την εξάσκησή της», μέσω, υποτίθεται, της κυκλοφορίας των βιβλίων μου στα γαλλικά. Σύμφωνα με το δικαστήριο, πριν 10 χρόνια, κάποιοι ασθενείς που δεν γνωρίζω καν, είχε τύχει να διαβάσουν τα βιβλία μου, λίγο πριν πεθάνουν, χωρίς να μπορέσουν να θεραπευτούν απλά και μόνο διαβάζοντάς τα! Αλλά βέβαια, πριν από αυτό, «τύχαινε» οι ασθενείς αυτοί να έχουν «καταδικαστεί» σαν ανίατοι από τους γιατρούς τους, οι οποίοι τους είχαν στείλει σπίτι να πεθάνουν, αφού πρώτα είχαν υποστεί καμιά εικοσαριά γύρους βαριάς χημειο-«θεραπείας». Ο δικαστής του Σαμπερύ, François Bessy, αποδείχτηκε αργότερα ότι ήταν ο αρχι-ραβίνος της Σαβοΐας, επικεφαλής των 10 ταλμουδικών σχολείων του Chambery και του Aix-les-Bains, που βρίσκεται στα 5 χλμ. από το Σαμπερύ και την ίδια στιγμή, ο υψηλότερος ιεραρχικά ραβίνος της Γαλλίας.
Πότε και με ποιο τρόπο πρωτο-ανακαλύψατε την επαναστατική θεωρία σας για τον καρκίνο;
Στις 7 Δεκεμβρίου του 1978, ο γιος μου Ντερκ πέθανε, μετά από τέσσερις μήνες αγώνα κατά του θανάτου, που οφειλόταν στις άστοχες βολές της καραμπίνας ενός δολοφόνου (σημείωση της Αριάδνης Γερούκη: παρεμπιπτόντως, επρόκειτο για ένα τραγικό ατύχημα σε μια λίμνη των γαλλικών Άλπεων, που προκάλεσε κατά λάθος ο πρίγκιπας της Ιταλίας, Βίκτωρ Εμμανουέλ της Σαβοΐας, ο οποίος ποτέ δεν καταδικάστηκε για την πράξη του…). Δύο μήνες αργότερα, διαπίστωσα καρκίνο στους όρχεις. Παρά την θέλησή μου, μου αφαιρέθηκε ο ένας όρχις. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ενδιαφέρομαι και να ερευνώ αν έχει συμβεί και στους άλλους ασθενείς κάτι παρόμοιο. Εκείνη την εποχή, οι γιατροί, μετά από μια κρίση περιτονίτιδας, δεν μου είχαν δώσει παραπάνω από 1% πιθανότητα επιβίωσης. Τρία χρόνια αργότερα, από τη θέση του βοηθού διευθυντού παθολογίας, είχα την δυνατότητα να εξετάσω συστηματικά αυτό το ζήτημα στην γυναικολογική κλινική καρκινοπαθών, που είναι παράρτημα του Πανεπιστήμιου του Μονάχου. Όταν ανακάλυψα τον «Σιδηρού Κανόνα του Καρκίνου», ότι δηλαδή ο κάθε καρκινικός όγκος αναπτύσσεται μετά από ένα DHS (Σύνδρομο Ντερκ Χάμερ), ένα σοκ ρήξης (conflict shock), που μας βρίσκει «εξ απήνης», τελείως ανυπεράσπιστους, εξέθεσα την θεωρία μου στους προϊστάμενους της κλινικής. Μου είπαν να την αποκηρύξω, ή να φύγω από την κλινική. Έφυγα από την κλινική.
Ποιες είναι οι βασικές διαφορές της θεωρίας σας και της «επίσημης» ιατρικής, της λεγόμενης «της Σχολής»;
Η προ-ιατρική, ή συμβατική ιατρική είναι ένας μη επιστημονικός πολτός, που βασίζεται σε πέντε χιλιάδες αναπόδεικτες υποθέσεις. Βασίζεται σε ένα εβραιο-χριστιανικό δυϊστικό σύστημα πεποιθήσεων, που διαχωρίζει τα πάντα σε «καλά» και «κακά», σε «καλοήθη» και «κακοήθη» και που σχηματίζει ένα μείγμα πεποιθήσεων χωρίς καμιά επιστημονική βάση. Όλες οι αλλαγές, οι συμπαθητικο-τονικές και οι παρασυμπαθητικο-τονικές αλλαγές, διακηρύχτηκαν «κακές». Χάρη στη Νέα Γερμανική Ιατρική, που δεν βασίζεται σε καμιά απολύτως υπόθεση και γι’ αυτό είναι αυστηρά επιστημονική, γνωρίζουμε ότι η κάθε λεγόμενη «αρρώστια» είναι στην πραγματικότητα μια από τις δυο φάσεις του Ειδικού Βιολογικού Προγράμματος (Senseful Biological Specialprogram, SBS) που έρχεται να αποκαταστήσει μια ρήξη που διέρχεται σε σωματικό-ψυχολογικό επίπεδο ο οργανισμός: είτε πρόκειται για την «κρύα» συμπαθητική φάση της ενεργού ρήξεως, είτε για την «ζεστή» παρασυμπαθητική φάση της επούλωσης (= λήξεως της ρήξης).
Φυσιολογικώς εχόντων των πραγμάτων, το 98% των ανθρώπων και των ζώων επιβιώνουν από ένα τέτοιο Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα (SBS).
Στην συμβατική ιατρική, τα περισσότερα από αυτά τα SBS –όχι μόνον ο καρκίνος– αντιμετωπίζονται με δηλητήρια (χημειο-«θεραπεία») και μορφίνη, ενώ το 98% των ασθενών πεθαίνουν.
Τι ακριβώς προτείνετε ως θεραπεία για τον καρκίνο; Ποια η διαφορά σας με τη συμβατική ιατρική;
Στη Φύση τα ζώα επιβιώνουν από τα Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα αποκατάστασης, όπως ο καρκίνος, χωρίς καμιά φαρμακευτική θεραπεία, κατά 95%. Οι άνθρωποι μπορούν κι αυτοί να επιβιώσουν από ένα SBS κατά 98%, αν και δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ένστικτό τους όπως τα ζώα.
Γιατί πεθαίνουν οι ασθενείς με την προ-ιατρική (συμβατική ιατρική); Πεθαίνουν εξαιτίας του πανικού που τους δημιουργούν οι ίδιοι οι γιατροί!
«Έχεις καρκίνο και δεν θα ζήσεις για πολύ ακόμη…». Από τον πανικό προκαλούνται και άλλα διαδοχικά SBS και ούτω καθ’ εξής… Αλλά, το 98% θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς φάρμακα και χωρίς, φυσικά, πανικό, γιατί η Φύση έχει τελειοποιήσει τα Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα αποκατάστασής της, επί εκατομμύρια χρόνια…
Γιατί ακριβώς είναι επικίνδυνες οι χημειοθεραπείες;
Η χημειοθεραπεία είναι μια απάτη, είναι απλά μια δηλητηρίαση με σκοπό την εξόντωση των ασθενών. Κανένας γιατρός δεν την παίρνει για τον εαυτό του ή την οικογένειά του και κανένας Εβραίος στον κόσμο δεν κάνει ποτέ χημειοθεραπεία. Η θνησιμότητα της χημειοθεραπείας, σύμφωνα με το Κέντρο Έρευνας Καρκίνου της Χαϊδελβέργης, ανέρχεται στο 98%!!!
Έχετε προχωρήσει σε διπλές τυφλές έρευνες (double blind projects), δηλαδή έχετε κάνει συγκριτικές μελέτες για να δείτε το ποσοστό θανάτου των ασθενών που έκαναν χημειοθεραπεία, σε σύγκριση με αυτούς που ακολουθήσανε την εναλλακτική μέθοδό σας;
Για ηθικούς λόγους, δεν συμφωνώ στη μέθοδο των διπλών τυφλών ερευνών, όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ένα θανατηφόρο δηλητήριο. Το διοικητικό δικαστήριο του Sigmaringen έκρινε ότι η Νέα Ιατρική μπορεί να θεωρηθεί επιστημονικά έγκυρη, επιβεβαιούμενη μέσω της αναπαραγωγής των αποτελεσμάτων της σε κάθε επόμενη περίπτωση ασθενούς.
Τελικά οι ασθενείς πεθαίνουν από τον καρκίνο ή από τις χημειοθεραπείες στις οποίες υποβάλλονται;
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα ζώα επιβιώνουν από τον καρκίνο (= Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα) κατά 95%. Το ίδιο ποσοστό θα ίσχυε και στους ανθρώπους, αν κανείς δεν τους δημιουργούσε τον πανικό. Αντίστοιχα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 98% των ασθενών που υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία, πεθαίνει. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σήμερα, πολλοί γιατροί εγκαταλείπουν τη συμβατική ιατρική και ακολουθούν εναλλακτικές μεθόδους. Γνωρίζετε άλλες περιπτώσεις γιατρών που να έχουν διωχθεί δικαστικά για την πρακτική τους, όπως εσείς; Νοιώθετε ότι συμμετέχετε (ή θα θέλατε να συμμετάσχετε) σε ένα παγκόσμιο δίκτυο εναλλακτικής αντιμετώπισης του καρκίνου;
Η αποκαλούμενη εναλλακτική μέθοδος «κατά του καρκίνου» δεν έχει καμιά σχέση σε τη Νέα Ιατρική. Διότι και αυτοί θέλουν να «πολεμήσουν κατά του καρκίνου». Αυτά είναι ανοησίες. Αν ο κάθε καρκίνος μας δείχνει ένα Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα, τότε επιβιώνει κανείς καλύτερα μαζί με τον καρκίνο, παρά χωρίς αυτόν! Γιατί να παλεύουμε κατά του «καλού καρκίνου» (good thing cancer) και επιπλέον να καταστρέφουμε το κύκλωμα ανατροφοδότησης της Φύσης;
Πιστεύετε ότι μοναδική αιτία του καρκίνου είναι η βιολογική ρήξη-σοκ; Τι γίνεται με αυτά που θεωρούνται κλασσικές αιτίες του καρκίνου, όπως το κάπνισμα, τα τοξικά τρόφιμα, ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, ραδιενέργεια κλπ;
Δεν είναι θέμα «πίστης». Η εγκυρότητα της Γερμανικής Νέας Ιατρικής έχει διαπιστωθεί με αστρονομική ακρίβεια, λόγω της «αναπαραγωγιμότητας» των αποτελεσμάτων της. Δεν είναι θέμα πεποίθησης, γιατί η Γερμανική Νέα Ιατρική αποδεικνύεται στη πράξη. Οπότε όλες οι άλλες λεγόμενες «αιτίες καρκίνου», αυτόματα αποδεικνύονται λανθασμένες υποθέσεις.
Η εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου συνήθως προτείνει βιταμίνες, φρούτα, λαχανικά, αποχή από κρέας και αλκοόλ, θεραπευτικά βότανα, καθώς επίσης, χαλάρωση, διαλογισμό, ψυχοθεραπεία κλπ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτές τις μεθόδους;
Όλα αυτά οφείλονται σε μια «θεολογική κακοδοξία». Πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να «πολεμήσουμε» το «κακό» (αρρώστια) με το «καλό» (υγιεινή διατροφή κλπ).
Καταδικαστήκατε για «παρακίνηση σε άσκηση ιατρικής χωρίς εξουσιοδότηση». Τι εννοούν «χωρίς εξουσιοδότηση»; Τι είδους αδίκημα είναι αυτή η «παρακίνηση»;
Τιμωρήθηκα για «παρότρυνση προς την Νέα Ιατρική με σκοπό την εξάσκηση», εξαιτίας των βιβλίων μου. Αυτό έγινε χωρίς να γνωρίζω προσωπικά κανέναν από τους καταγγέλοντες ασθενείς-υποτιθέμενους αναγνώστες μου. Εξάλλου, είχα να πατήσω το πόδι μου στη Γαλλία δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Καταδικάστηκα από έναν δικαστή, τον Bessy, που είναι ταυτόχρονα ο υψηλότερος ραβίνος στην Γαλλία. Με τον ίδιο τρόπο, αν κανείς κάποια στιγμή, στην Αργεντινή ή στην Αυστραλία, διαβάσει τα βιβλία μου και παρατήσει την χημειοθεραπεία και μετά από λίγο, πεθάνει εξαιτίας της, τότε, μπορεί να κριθώ εγώ υπεύθυνος και να καταδικαστώ, επειδή κυκλοφόρησαν τα βιβλία μου στα ισπανικά ή στα αγγλικά! Βαθιά μεσαιωνική Ιερά Εξέταση…
Γιατί το γαλλικό κράτος (αστυνομία, δικαστές, μέσα μαζικής ενημέρωσης κλπ) ένοιωσε να απειλείται τόσο πολύ από την απόρριψη της χημειοθεραπείας; Απ’ ό, τι διάβασα στο Διαδίκτυο, προσπάθησαν να σας συνδέσουν ακόμη και με «σέκτες» που χρησιμοποιούν «πνευματική θεραπεία», σας συκοφάντησαν ότι δεν είστε καν γιατρός και τελικά, σας καταδίκασαν για τον θάνατο κάποιων ανθρώπων που, απλά, είχαν διαβάσει το βιβλίο σας, μετά από περίοδο βαριάς και πολύχρονης χημειοθεραπείας… Δεν υπήρξαν κάποιοι δημοσιογράφοι να σας υποστηρίξουν; Πιστεύετε ότι τελικά το οικονομικό-πολιτικό-επικοινωνιακό σύστημα είναι ένα μπλοκ που κινείται ανάλογα με τα συμφέροντα της μεγάλης βιομηχανίας; Πώς μπορούμε να προστατευτούμε από αυτό το σύστημα;
Το γαλλικό κράτος είναι συνώνυμο με τα συμφέροντα των ραβίνων και των Σιωνιστών. Για κάθε Εβραίο που ζει στον κόσμο, απαγορεύεται άλλη θεραπεία πλην της Νέας Ιατρικής. Αυτοί επιβιώνουν κατά 98% από τον καρκίνο, που τον ονομάζουν απλώς «φλεγμονή» (inflammation). Αλλά οι μη-εβραϊκοί πληθυσμοί οδηγούνται στη χημειοθεραπεία με θνησιμότητα 98%…
Μίλησα με έναν φίλο ακτινολόγο, ειδικό στον μαγνητικό τομογράφο και μου είπε ότι αυτά που περιγράφετε ως «Εστίες Χάμερ» είναι απλά κυκλικά artifacts, που εμφανίζονταν στα μηχανήματα παλιότερης τεχνολογίας, ενώ τώρα πλέον, στον μαγνητικό τομογράφο, δεν εμφανίζονται καν…
Φαίνεται ότι ο φίλος σου δεν έχει διαβάσει κανένα από τα βιβλία μου. Γιατί θα είχε δει ότι γράφω ξεκάθαρα ότι η Εστία Χάμερ εμφανίζεται στον μαγνητικό τομογράφο, μόνο αν είναι ενεργή επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι Εστίες Χάμερ έχουν εξάλλου επιβεβαιωθεί και επίσημα από την εταιρία SIEMENS (Σημείωση Αριάδνης Γερούκη: βλέπε συνημμένη φωτογραφία του σχετικού εγγράφου της εταιρίας).
Σύμφωνα με τη θεωρία σας, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν από τον καρκίνο, αλλά από τον φόβο, που τους δημιουργεί νέα σοκ, νέες εστίες καρκίνου και από τις καταστροφικές χημειοθεραπείες. Πώς εξηγείτε τις περιπτώσεις ασθενών που πεθαίνουν από καρκίνο, χωρίς καν να γνωρίζουν ότι πάσχουν;
Είναι όπως τα λες. Κάποιοι, το 2%, πεθαίνουν. Αλλά το 98% μπορεί να επιβιώσει, αν δεν πέσουν θύματα του πανικού τους, λόγω της απαισιόδοξης πρόγνωσης των γιατρών. Το Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα (= καρκίνος) είναι κάτι καλό και υπάρχει και στους ανθρώπους και στα ζώα. Παρόλα αυτά, ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα ζώα δεν είναι αθάνατα…
Θα λέγατε ότι υπάρχει ένα σημείο «χωρίς επιστροφή» στον καρκίνο; Δηλαδή, όσο αναπτυγμένος και σοβαρός κι αν είναι ένας όγκος, υπάρχει δυνατότητα, αν βέβαια κάποιος κατανοήσει το αρχικό σοκ (τη βιολογική–ψυχολογική ρήξη) που τον προκάλεσε, να θεραπευτεί;
Στην εποχή μας, οι άνθρωποι έχουν «ξεμάθει» πώς να ξεπερνούν τις φάσεις επούλωσης (θεραπείας) τους με ηρεμία και χωρίς πανικό. Όταν η φάση δημιουργίας του καρκίνου έχει διαρκέσει πολύ χρόνο, και η φάση επούλωσής του θα χρειαστεί να κρατήσει επίσης πολύ χρόνο. Αλλά κανείς δεν χρειάζεται να πεθάνει σε αυτή τη διαδικασία.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Κάθε μέρα που περνάει , εκατό χιλιάδες ασθενείς δολοφονούνται σε όλο τον κόσμο με τη χημειο-«θεραπεία». Τα σχέδιά μου και οι ευχές μου αφορούν αυτούς τους ανθρώπους. Εύχομαι να φτάσει η μέρα. που θα μπορούν να επιβιώνουν φυσικά, με τη Νέα Ιατρική και να μην οδηγούνται σε αυτή τη μαζική εξόντωση. Για να γίνει αυτό, η Γερμανική Νέα Ιατρική θα πρέπει να νομιμοποιηθεί. Επίσης, θα χρειαζόταν να γίνει ένα μικρό νοσοκομείο για να υποδέχεται τις επείγουσες περιπτώσεις.
