Όλο και πιο κοντά η
πραγματικότητα στη φαντασία
Του Γιάννη Λακούτση
Ερευνητές πανεπιστημιακού ιατρικού Ινστιτούτου της
Στοκχόλμης, έκαναν αόρατους 125 εθελοντές, οι οποίοι φόρεσαν μια ειδική
ηλεκτρονική κάσκα στο κεφάλι, δημιουργώντας ένα περιβάλλον εικονικής
πραγματικότητας, με συνέπεια, όταν κανείς στεκόταν όρθιος, να μην βλέπει το
σώμα του, αλλά ένα κενό χώρο. Η ίδια ερευνητική ομάδα στο παρελθόν είχε
δημιουργήσει την ψευδαίσθηση του αόρατου χεριού, την οποία τώρα κατάφερε να
επεκτείνει σε όλο το σώμα. Μια άλλη επιστημονική ομάδα Αμερικανών ερευνητών,
αυτή τη φορά, κατόρθωσε να εξαφανίσει ένα σιδερένιο κύλινδρο, σε όλα τα μήκη
του φάσματος της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι σε λίγο καιρό θα καταφέρουν να
κάνουν τον κύλινδρο πλήρως αόρατο και στο ανθρώπινο μάτι.
Το θέμα της αορατότητας, είχε απασχολήσει και τον Πλάτωνα,
με τον μύθο του Δαχτυλιδιού του Γύγη. ( Πλάτωνος, Πολιτεία τομ. Β στ. 359d).
Ο Σωκράτης συνομιλώντας με τον Γλαύκωνα, αναρωτιέται:
«αν κατά κάποιον τρόπο γινόμαστε αόρατοι, έτσι ώστε να
αποκτούμε τη δυνατότητα να μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε χωρίς να γινόμαστε
αντιληπτοί από κανέναν, θα εξακολουθούσαμε να εφαρμόζουμε τον ίδιο κώδικα
ηθικής, όπως στην περίπτωση που όλοι μας βλέπουν και ανά πάσα στιγμή μας
κρίνουν;»
Στον μύθο, ο Γύγης, ήταν υπηρέτης του άρχοντα της Λυδίας,
Κανδαύλη. Βρίσκει έναν τάφο και μέσα σε αυτόν ένα νεκρό που φορούσε ένα χρυσό
δαχτυλίδι. Όταν το βάζει στο δάχτυλό του καταλαβαίνει ότι κάθε φορά που γυρίζει
προς μια κατεύθυνση το πετράδι του, γίνεται αόρατος. Αποφασίζει να μπει στο
παλάτι και έτσι αόρατος, σκοτώνει τον
βασιλιά και παίρνει αυτός την εξουσία.
Τον μύθο του Αόρατου τον βρίσκουμε από τον Μικρό Ήρωα έως
τον Χάρι Πότερ.
Στην τριλογία της ταινίας Χόμπιτ, υπάρχει μια σκηνή όπου ο
θεατής παρακολουθεί την ανεύρεση, μέσα σε σκοτεινή σπηλιά, ενός δαχτυλιδιού
που κάνει αόρατο όποιον το φορά ( να έχει διαβάσει άραγε, ο σκηνοθέτης,
Πλάτωνα;).
Η πιο διάσημη περίπτωση αορατότητας στη λογοτεχνία είναι ο
«Αόρατος» του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουελς. Πρωτοδημοσιεύτηκε στα Αγγλικά το 1897,
ενώ η Γαλλική μετάφραση κυκλοφόρησε το 1901. Αυτήν χρησιμοποίησε ο Αλέξ.
Παπαδιαμάντης για την απόδοσή του στην εφημερίδα ΤΟ ΑΣΤΥ τον Ιούλιο και
τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς.
Στη σημερινή πραγματικότητα, οι επιστήμονες έχουν
επικεντρωθεί, στο να κάνουν τα αντικείμενα αόρατα και σε λίγο καιρό και τους
ανθρώπους. Το ενδιαφέρον της πολεμικής βιομηχανίας για τις εν λόγω έρευνες
είναι τεράστιο.
Έτσι, έρχεται όλο και πιο κοντά η πραγματικότητα στη
φαντασία.