Ας τεθεί τέρμα στην εκμετάλλευση της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου

Του Γιάννη Λακούτση

« Ας τεθεί τέρμα στην εκμετάλλευση  της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου από ορισμένους που συμμετέσχον σε αυτήν, αλλά δεν την διοργάνωσαν».

Η στενή σχέση της απριλιανής Δικτατορίας με τους Αμερικανούς είναι από όλους ομολογημένη. Ο τότε πρεσβευτής της Ελλάδας  στο  Κάιρο Α. Κοραντής, λύνει τη σιωπή του μετά από 38 χρόνια  με μια επιστολή του στο ΒΗΜΑ στις 15 Μαΐου 2011. Τα όσα αναφέρει  είναι πρόσθετες αποδείξεις.

Η επιστολή.

« Κατά την εποχή του Αραβοϊσραηλινού πολέμου η όπως αποκλήθηκε, του «Γιομ Κιπούρ» η του «Ραμαντάν»-πριν και μετά ήμουν πρέσβης της Ελλάδας στο Κάιρο, μεγαλύτερη ελληνική πρεσβεία κατά τους ιθύνοντες, στη Μέση Ανατολή, στον αραβικό κόσμο και στην Αφρική γενικότερα…Λίγες ημέρες μετά την έκρηξη του πολέμου, που κατέλαβε εξαπίνης τους Ισραηλινούς, λόγω της Μεγάλης Εορτής των οποίων, του «Γιομ Κιπούρ», ήσαν υποχρεωμένοι σε ακινησία, με κάλεσε στο γραφείο του επειγόντως ο τότε υπουργός Εξωτερικών και ισχυρός άνδρας του καθεστώτος Ισμαήλ Φάχμι και με παρεκάλεσε να παρέμβω στην Αθήνα για να βρεθεί έλληνας εφοπλιστής να διαθέσει πετρελαιοφόρα για τη μεταφορά υγρών καυσίμων από Βεγγάζη στην Αλεξάνδρεια, καθ’ όσον ήταν αδύνατος, λόγω των πολεμικών γεγονότων, ο ανεφοδιασμός της τελευταίας από τα διυλιστήρια του Πορτ Σουέζ.

Η Αθήνα αποδέχθηκε το αιγυπτιακό αίτημα και η Αλεξάνδρεια- ην περί αυτήν περιοχή είχε κηρυχθεί από τους Ισραηλινούς «πολεμική ζώνη» και όλα τα εμπορικά πλοία που μετέφεραν κυρίως σιτηρά, τα οποία εστερείτο τότε η Αίγυπτος, ανέστρεφαν πρύμναν- ανεφοδιάστηκε πλήρως σε πετρέλαιο… Μετά μία εβδομάδα περίπου, αν πάντοτε δεν με απατά η μνήμη μου, μου τηλεφώνησαν γύρω στις 11 (23.00) τη νύχτα να μεταβώ τα μεσάνυχτα στο Γραφείο του Σαντάτ « για κάτι το κατεπείγον». Πράγματι, πήγα στα Ανάκτορα και ο Σαντάτ μου είπε, χωρίς περιστροφές, τα εξής-τα αναφέρω, κατ’ ανάγκην, περιφραστικά: « Πείτε στον ομόλογό μου και συνάδελφον εν όπλοις ότι ο Κίσινγκερ προτίθεται να στείλει αεροπορικώς μεγάλη
βοήθεια σε υπερσύγχρονο πολεμικό υλικό στο κινδυνεύον Ισραήλ και θα ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση την άδεια υπερπτήσεως

και προσγειώσεως σε ελληνικά αεροδρόμια των μεταφερόντων το υλικό τούτο αμερικανικών αεροπλάνων. Εμείς οι στρατιωτικοί είμεθα τίμιοι άνθρωποι, γι αυτό πιστεύω ότι και ο συνάδελφος μου έλληνας πρόεδρος θα συγκατανεύσει. Όπως βλέπεται ο αραβικός κόσμος είναι τώρα ενωμένος στον κοινόν αγώνα και ο πρόεδρος σας πρέπει να λάβει τούτο σοβαρά υπόψη και να απορρίψει το αίτημα Κίσινγκερ, άλλως ξεχάστε τον κόσμον αυτόν, με όλες τις δυσάρεστες συνέπειες για τον Ελληνισμό» κ.λ.π. Επιστρέψας στην πρεσβεία  συνέταξα ένα άκρως απόρρητο τηλεγράφημα- διπλής κρυπτογραφήσεως- και το έδωσα γύρω στις δύο το πρωί στους συνεργάτες μου για τα περαιτέρω… Τελικώς αναλογιζόμενος τους Έλληνες στις αραβικές χώρες, εισηγήθηκα την αποδοχή του αιτήματος του αιγυπτίου προέδρου.

Το τηλεγράφημα είχε πρώτο παραλήπτη τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γ.Παπαδόπουλο, με κοινοποίηση στους Σπ.Μαρκεζίνη και Χ.Ξανθόπουλο Παλαμά, αντιστοίχως πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών. Όπως  πληροφορήθηκα τότε και οι τρεις προαναφερθέντες συμφώνησαν με την εισήγηση μου και απαγορεύθηκε η διέλευση κ.λ.π.   Στη συνέχεια έσπευσα να γνωστοποιήσω στον αιγύπτιο πρόεδρο τη θετική απάντηση της Αθήνας… Μετά την ανάκληση μου στην κεντρική υπηρεσία,

ζήτησε να με δει στο σπίτι του ο μακαρίτης πρέσβης Σπύρος Τετενές, στενότατος φίλος μου. Με υποδέχθηκε με τις λέξεις: « Αντώνη, ξέρεις ότι εσύ έριξες τον Παπαδόπουλο; Μου το είπε ο Παλαμάς σοβαρολογώντας!» Και μου εξήγησε τι είχε συμβεί: «Στην πρόσφατη Σύνοδο του Συμβουλίου των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ και κατά την έξοδο από την αίθουσα συνεδριάσεων ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ. Χένρι Κίσινγκερ επλησίασε τον έλληνα ομόλογο του και κουνώντας απειλητικά τον αντίχειρα του είπε υψηλόφωνα: « Αυτό που κάνατε με τα αμερικανικά αεροπλάνα θα το πληρώσετε πολύ ακριβά». Τα ίδια μου επανέλαβε ο μακαρίτης υπουργός μου σε τυχαία συνάντηση, προσθέσας τα ακόλουθα: « Κατόπιν των όσων σας ανέφερα τι γνώμη έχετε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου που έλαβε χώρα μερικές εβδομάδες αργότερα;» Σε απάντηση μου ότι δεν μπορούσα να αποκριθώ, εφάνη εκνευριζόμενος λέγοντας μου: « Λυπάμαι, γιατί διπλωμάτης με την εμπειρία σας, δεν αντελήφθη ποίος ήταν όπισθεν της εξεγέρσεως κάτι το ολοφάνερο». Προφανέστατα, υπονοούσε τον αμερικανικό παράγοντα.

Και καταλήγει στην επιστολή του ο κ. Κοραντής:
«Ανάλωσα τον βίο μου, αξιότιμε κύριε διευθυντά, στη μελέτη και συγγραφή κυρίως της Διπλωματικής Ιστορίας, Παγκόσμιας και Ελληνικής, αποφεύγοντας οποιαδήποτε δημοσιότητα η προσπάθεια προβολής, μόνος γνώμονας της εργασίας μου ήταν η ιστορική αλήθεια, έστω και αν έθιγα η ανέτρεπα ορισμένα «ταμπού» κ.λ.π., όπως πράττω με το τελευταίο βιβλίο μου « Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα η Ιστορία μιας τραγωδίας» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών). Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι όσα αποκαλύπτω ανωτέρω θα γίνουν πιστευτά και θα τεθεί τέρμα στην εκμετάλευση της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου από ορισμένους που συμμετέσχον σε αυτήν, αλλά δεν την διοργάνωσαν.
Στο βιβλίο του Τα Παρασκήνια της Αλλαγής, ο Σ. Ψυχάρης το 1975, κατέγραφε γραπτή πρόσκληση από το Υπ. Εξ. προς τους Αμερικανούς να επανεξεταστεί το θέμα των αμερικανικών βάσεων. Η πρόσκληση είχε διατυπωθεί το φθινόπωρο του 1973 και είχε καταληκτική ημερομηνία το τέλος του έτους. Προτού λήξει η προθεσμία

ο Γ. Παπαδόπουλος και η κυβέρνηση Μαρκεζίνη έπεσαν. Λίγο αργότερα ο υπουργός Εξωτερικών της Χούντας Ιωαννίδη, τον Ιανουάριο του 1974, με έγγραφό του προς τον Αμερικανό πρεσβευτή Χένρι Τάσκα παρέτεινε έπ’ αόριστον την προθεσμία.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ υπουργός εθνικής άμυνας, δηλώνει στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 10 Μαΐου 1979. 
« Το πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε την Δικτατορία αλλά τη δυνάμωσε. Γιατί αυτό ήταν το έναυσμα που ώθησε πολλούς νέους αξιωματικούς λίγο πολύ απογοητευμένους  από την δικτατορία, να συσπειρωθούν γύρω από τον Ιωαννίδη που ετοίμαζε συνομωσία αλλά δεν μπορούσε να την κάνη πράξη. Και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία.

Εξ ίσου αποκαλυπτικός ο αείμνηστος Κ.Τσάτσος ( Ακαδημαικός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Φιλόσοφος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας 1974-1980), στο βιβλίο του «Λογοδοσία μιας ζωής» ομολογεί με θάρρος:  « Η σκληρότερη δικτατορία που ακολούθησε, θα διαρκούσε που ακόμη, αν δεν την έριχνε η εγκληματική ηλιθιότητα της αποπείρας κατά του Μακαρίου…»

Ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω.