Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που θέλουμε να βλέπουμε, αλλά αυτό που βλέπουμε.
Έτσι
στη γιορτή του Ροδιού θέλουμε να βλέπουμε μια αμέριμνη ποδηλατάδα στον
Κάμπο της Ερμιόνης, ανάμεσα στα περιβόλια με τις ροδιές.
Την
πραγματικότητα την διατύπωσε σαφέστατα ο Δημήτρης Κόντος, αγρότης εξ
αγροτών και πραγματιστής: Ψάχναμε να βρούμε μία διαδρομή στο κάμπο, ώστε
να μη φαίνονται τα ξερά παρατημένα περιβόλια. Θα πρόσθετα ούτε τα
σκαμμένα κτήματα που πούλησαν το χώμα και γέμισαν μπάζια με ό,τι άλλο
μέσα, ούτε τους τεράστιους λάκκους που δέχονται μπάζια και 'φυτρώνουν'
πόρτες και κουφώματα σαν εξωτικά φυτά.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε αυτά τα απαράδεκτα ακόμη και για τριτοκοσμική χώρα, ως λύσεις ανάγκης εδώ που έχουμε φτάσει.
Και μιλάμε συνέχεια και συνέχεια για διαχείριση των αστικών αποβλήτων μας και των ανακυκλώσιμων, ενώ
το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι χώρος υποδοχής οικοδομικών μπαζιών
και εκσκαφών, τα οποία σημειωτέον είναι αδρανή απόβλητα και επιτρέπεται η
εναπόθεσή τους στο έδαφος, άντε ελαφρά επιστρωμένο με
χαλίκι. Χωρίς αυτόν τον χώρο μέρος των μπαζιών θα το βρίσκουμε στα
αστικά απορρίμματα και τον κύριο όγκο στους αγρούς, στα ρέματα, και όπου
αλλού. Πού να τα πάνε οι εργολάβοι; Το επάγγελμά τους του παράγει θένε
δε θένε.
Και ο ιδιώτης που από μια
μικροεπισκευή έβγαλε 10 σακούλες σουβάδες, σπασμένα τούβλα και τσιμέντα
και χώμα με άμμο. Πού θα τα πάει;
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
