Πώς συμβαίνει στην Ερμιονίδα να έχουμε
λαογραφικά μουσεία, βιβλιοθήκες, κέντρα πολιτισμού, μπάντες, θεατρικές
ομάδες, αθλητικά σωματεία, συλλόγους κάθε είδους, εκδηλώσεις η μία πάνω
στην άλλη, που θεωρούνται, ως σύνολο, δείκτης πολιτισμού, και από την
άλλη να έχουμε στις βρύσες μας μη πόσιμο νερό... ως πόσιμο, να μην
έχουμε νερό για πότισμα και όσο υπάρχει να είναι υφάλμυρο, καταστροφικό
για τη γη μας, τις καλλιέργειες, τα υπόγεια νερά μας, να μην έχουμε
ψάρια στη θάλασσα, να είμαστε ένας απέραντος σκουπιδότοπος διάσημος
πλέον στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, να πουλάμε την καλλιεργήσιμη γη
μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα, να δίνουν και να παίρνουν οι κλοπές με
βασανισμούς υπερηλίκων, να μη τολμούν όχι μόνον να αφήσουν στο εξοχικό
τους κουταλοπήρουνα οι παραθεριστές, αλλά να μένουν με δύο τρία
λυκόσκυλα; Πώς συμβαίνει να μην υπάρχει συνεταιριστικό και συνεργατικό
πνεύμα και παραγωγική διάθεση με τέτοιο δείκτη πολιτισμού;
Λέμε ότι όλα είναι θέμα παιδείας. Εδώ και χρόνια γεμίσαμε
νηπιαγωγεία, στα σχολεία οι μαθητές είναι 20 στη τάξη και όχι 120
όπως είμαστε στη πρώτη τάξη του Γυμνασίου το 1963, εξωσχολικές
δραστηριότητες στο φουλ, όλοι σχεδόν βγάζουν το Λύκειο, οι μισοί
τουλάχιστον ανώτερες και ανώτατες σχολές, ενώ όλοι γνωρίζουν μία ξένη
γλώσσα. Η "καταπίεση" έχει περιοριστεί αφού όλοι βγάζουν τη χρονιά και
στην ανωτάτη παιδεία φτάνεις στο πτυχίο ενώ χρωστάς τα μαθήματα όλων των
ετών.
Άμα κάνουμε μια λίστα παιδείας και πολιτισμού και
μια λίστα της καθημερινότητάς μας, άλλη θα έπρεπε να είναι η
καθημερινότητά μας.
Υπάρχουν πόλεις στην
Ευρώπη που κάθε βράδυ, κάθε Σαββατοκύριακο, κάθε γιορτή οι κάτοικοι
ξεχύνονται στους δρόμους, ένα αυθόρμητο πανηγύρι η πόλη τους με
εκδηλώσεις φανταστικές, από δρόμο σε δρόμο. Μα η καθημερινότητά τους δεν
έχει τίποτα να ζηλέψει από το ξεφάντωμα τους.
Τι πταίει σε μας;
Και
το διερώτημα του βοσκού που έβλεπε το κοπάδι του να αποδεκατίζεται: Με
τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα μπάζω. Τι έχουν τα έρημα και ψοφούν;
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
