(για ανάρτηση από
Μυρσίνη Σαμαρά).
Αν είσαι Δάσκαλος πορεύεσαι μαζί με τα παιδιά και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις
«… Η τάξη
είναι το θέατρο ενός συγκλονιστικού δράματος. Ποτέ δεν θα μάθεις τι καλό ή τι
κακό έχει κάνει στα εκατοντάδες παιδιά που έρχονται και φεύγουν. Τα βλέπεις να
βγαίνουν από την τάξη: ονειροπόλα, αδιάφορα, σαρκαστικά, εκστατικά,
χαμογελαστά, προβληματισμένα.
Ύστερα από μερικά χρόνια, αναπτύσσεις κεραίες.
Μπορείς να
καταλάβεις πότε τους έχεις αγγίξει ή τους έχεις αποξενώσει. Είναι χημεία. Είναι
ψυχολογία. Είναι ζωικό ένστικτο.
Πορεύεσαι μαζί με τα παιδιά και, όσο θέλεις να
είσαι δάσκαλος, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις.
Μην περιμένεις βοήθεια απ’ τους
ανθρώπους που ξέφυγαν από την τάξη, τους υψηλότερα ιστάμενους. Είναι απασχολημένοι
να παρευρίσκονται σε γεύματα και να κάνουν υψηλότερες σκέψεις.
Είσαι εσύ και τα
παιδιά. Οπότε, το κουδούνι χτύπησε.
Τα λέμε αργότερα.
Βρες τι αγαπάς και κάν’
το…»
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Δάσκαλος:
Μια αυτοβιογραφία» του Φρανκ ΜακΚόρτ, εκδόσεις SCRIPTA, Αθήνα 2006). Ένα
βιβλίο, φόρος τιμής στους δασκάλους όλου του κόσμου)
