«ΟΙ ΛΥΚΟΙ» της Καταστροφής
Του Γιάννη Λακούτση
Η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε η οδυνηρότερη στιγμή
στην ιστορία των Ελλήνων. Η εκδίωξη του χριστιανικού ελληνισμού από
τις ιστορικές περιοχές της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Ανατολικής
Θράκης, αποτελεί ένα πρωτοφανές γεγονός. Την προσπάθεια
απόκρυψης της τεράστιας σημασίας της ήττας, καθώς και του μεγάλου αριθμού των
θυμάτων θα την βλέπουμε διαρκώς για δεκαετίες μετά.
Από τον Νοέμβριο του 1912 Αυστραλοί δημοσιογράφοι
είχαν προβλέψει τον ξεριζωμό του χριστιανικού πληθυσμού από τη Μικρά Ασία. Αυτό
προκύπτει από τα δημοσιεύματα παλιών Αυστραλιανών εφημερίδων όπως η Clarence and Richmond examiner της πόλης Grafton της βόρειας Νέας Νότιας Ουαλίας,
με ημερομηνία 16
Νοεμβρίου 1912 που παρουσίασε ο ομογενής πανεπιστημιακός δρ. Παναγιώτης
Διαμαντής και μεταξύ άλλων έγραφε: « Τα πλέον ανησυχητικά νέα είναι ότι οι
Τούρκοι έχουν κηρύξει ιερό πόλεμο σε όλη την επικράτεια της Τουρκίας. Αυτό,
ουσιαστικά, σημαίνει πως έχει δοθεί άγραφη εντολή ξεριζωμού των χριστιανών.
Ουσιαστικά δόθηκε εντολή σφαγιασμού τους. Καλούνται οι Τούρκοι να επιδείξουν
θάρρος και να αδιαφορήσουν για τις συνέπειες. Αν αυτές οι πληροφορίες
επαληθευτούν εκφράζονται φόβοι ότι θα ακολουθήσει γενοκτονία των χριστιανών της
περιοχής».
Είναι αποκαλυπτικά τα όσα είπε το 1957 από το επίσημο
βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ο Ευάγγελος Αβέρωφ, τότε υπουργός
Εξωτερικών της κυβέρνησης Κων. Καραμανλή:
« …Ο πόλεμος αυτός ( ο
Μικρασιατικός) έγινε διότι
προσεκλήθημεν όπως συμμετάσχομεν εις αυτόν
υπό της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, αι οποίαι δυνάμει της Συνθήκης
των Σεβρών, εισέβαλον εις την Μικράν Ασίαν και εκάλεσαν την Ελλάδα εις την
ακτήν, την οποίαν όντως κατέλαβον. Πρέπει να αναγνωρίσομεν ότι η Τουρκία
απήντησεν με μίαν υπερηφάνειαν και μία γενναιότητα, η οποία της έδωσε την
εθνικήν της ανεξαρτησίαν. Αλλά πρέπει να υπάρξη προσοχή προτού αναφερθεί ο
πόλεμος αυτός ως πόλεμος ελληνικής κατακτήσεως. Ήτο πόλεμος συμμαχικής
κατακτήσεως, εις την οποίαν η Ελλάς εκλήθη να λάβει μέρος, αλλά βεβαίως δεν ήτο
ελληνικός πόλεμος…».Την ίδια περίοδο, ο ίδιος πολιτικός από αυτή τη θέση, του Υπουργού Εξωτερικών, όπως και ο
Παναγιώτης Πιπινέλης, ζήτησαν επισήμως από τον Αυστριακό υπουργό Εξωτερικών να
εμποδίσει τον Έλληνα ιστορικό Πολυχρόνη Ενεπεκίδη να έχει πρόσβαση στα κρατικά αρχεία
της Βιέννης. Οι δυο Έλληνες πολιτικοί επιζητούσαν να μην έρθουν στο φως τα αποκαλυπτικά έγγραφα των Γερμανών και
Το επιχείρημα των Αβέρωφ, Πιπινέλη ήταν ότι η
δημοσίευση του αρχειακού υλικού θα έβλαπτε τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Το Σ.Ε.Κ.Ε (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας), πρόδρομος του ΚΚΕ,
θεωρούσε ότι δεν υπήρχαν εθνικά ζητήματα ούτε ανάγκη
εθνικής απελευθέρωσης.
Στις αναλύσεις του δεν υπάρχει καμιά αναφορά στους Έλληνες
της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Με αυτή την ιδεολογική προσέγγιση,
το ΚΚΕ αντιτάχθηκε πλήρως στην Μικρασιατική εκστρατεία.
Η αντιπολεμική εκστρατεία του ΚΚΕ άρχισε με την δημοσίευση
σκληρών άρθρων κατά του πολέμου στην εφημερίδα « Η φωνή του εργάτη» και επεκτάθηκε
στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Τον Μάιο του 1921 ιδρύθηκε από το Κόμμα μια
τριμελής Επιτροπή των Κομμουνιστών στρατιωτών του Μετώπου, με σκοπό τον
συντονισμό των αντιπολεμικών ενεργειών.
Ο ρόλος τους
ήταν να επιταχύνουν την « ήττα των ιμπεριαλιστών», δηλαδή νίκη του Κεμαλικού
στρατού επί των Ελλήνων.
Οι πυρήνες που οργανώνονται στις μονάδες, εκδίδουν
ακόμα και εφημερίδες. Το σύνθημα
«στα σπίτια μας» αρχίζει να επικρατεί στο μέτωπο.
Παίρνουν υπό τον έλεγχο τους το μεγαλύτερο μέρος των σιδηροδρόμων του Μετώπου,
τους οποίους χρησιμοποιούν για την
μεταφορά των λιποτακτών. «Μέσα σε λίγες εβδομάδες ολόκληρο το μέτωπο καταρρέει,
όχι τόσο από τα χτυπήματα του αντιπάλου, όσο γιατί οι Έλληνες στρατιώτες
βαρέθηκαν να πολεμάνε και γυρίζουν στα σπίτια τους, κάνουν απεργία πολέμου,
κατά μια έκφραση της εποχής…» γράφει στο βιβλίο του « Το ελληνικό εργατικό
κίνημα 1918-1923 ο Λιβιεράτος και ο «Ριζοσπάστης» στις 12 Ιουλίου 1935 αναφέρει:
«Αν δεν νικιόμαστε στη Μικρασία η Τουρκία θατανε σήμερα πεθαμένη και μεις
μεγάλη Ελλάδα. Την λευτεριά μας θα τηνε στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού
λαού! Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκηρύσσουμε κατηγορηματικά. Η
αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μικρασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα
σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε όχι
μόνη για να διαιωνίσει την ξένη κυριαρχία πάνω στον Τούρκικο λαό και να κάνει
την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο…Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για
την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ».
Στο δε περιοδικό του Κόμματος «Νέος Κόσμος» του
Σεπτεμβρίου 1957 και στο κεφάλαιο « Ο διεθνισμός και πατριωτισμός του ΚΚΕ» κάνει
λόγο για την εκτέλεση του διεθνιστικού και πατριωτικού χρέους. « Το κόμμα μας
εκτέλεσε το διεθνιστικό και πατριωτικό χρέος του, καταγγέλλοντας τον
τυχοδιωκτικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου, στον οποίον έριξαν τη χώρα οι πλουτοκρατικοί
κύκλοι της Ελλάδας για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους στενά, εγωιστικά και τα
ξένα αγγλογαλλικά ιμπεριαλιστικά
συμφέροντα. Γιατί ο ελληνοτουρκικός πόλεμος 1919-1922 ήταν από την
πλευρά της Ελλάδας, ένας άδικος, επιθετικός και αρπαχτικός πόλεμος, ενώ από την
πλευρά της Τουρκίας ήταν αμυντικός, δίκαιος πατριωτικός αγώνας, αγώνας για την
υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας».
ΟΙ ΛΥΚΟΙ
Πώς θα μπορούσε να σιωπήσει ο
ποιητής, να μη φωνάξει με σπαραγμό, για τους «ανάξιους βοσκούς, τους
καλαμαράδες και τους μπολσεβίκους». Για όλους αυτούς ο Κωστής Παλαμάς, έγραψε
το ποίημα «ΟΙ ΛΥΚΟΙ» και δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1922
στο περιοδικό «Μούσα».
Η δημοσίευση του ποιήματος
αυτού προκάλεσε την οργισμένη απάντηση του Βάρναλη, με το ποίημα «Λευτεριά» στο
ίδιο περιοδικό τον Δεκέμβριο του 1922.
Βοσκοί, στη μάντρα της
πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι!
Στα όπλα, Ακρίτες! Μακριά και
οι φαύλοι και οι περιττοί,
καλαμαράδες και δημοκόποι και
μπολσεβίκοι,
για λόγους άδειους η για του
ολέθρου τα έργα βαλτοί.
( Απ’ της μαυρίλας της
αραχνίλας την αποθήκη
σε σκονισμένα γυαλιά
κλεισμένο, παλιό κρασί,
των εκατό σου χρονών ανοίγω
το αρχοντηλίκι
στου ήλιου το φέγγος, τι σε προσμένουν οι δυνατοί
ξανά σαν πάντα και για τη
μάχη και για τη νίκη
να τους φτερώσης το πάτημα
τους όπου πατεί.
Σ’εμέ-κελλάρης λυράρης
είμαι,-σ’εμένα ανήκει
να το κεράσω στα νέα ποτήρια
το αρχαίο πιοτί).
Βοσκοί και σκύλοι, λώβα και
ψώρα. Τ’αρνιά; Μουζίκοι.
Ο λαός; Όνομα. Σκλάβας
πλέμπας δούλα κ’ οργή,
Δίκη αποπάνω θεία των αστόχαστων
καταδίκη
Και λογαριάζει και ξεπλερώνει
όσο αν αργή.
Τραγουδημένη κλεφτουριά,
Γένος αρματωλίκι,
τα ξεγραμμένα και τα
τριμμένα, ψέματα, αχνοί,
Ιδέα, βυζάχτρα των
τετρακόσιων χρόνων, η φρίκη
τώρα, το μάθημα των Ελλήνων
ως χτές, εσύ
Του ραγιά μάνα βιβλικό,
πλάσμα ορφικό, Ευρυδίκη,
του πανελλήνιου μεγαλονείρου χρυσοπηγή,
μας τον καθρέφτιζες μεσ’ στης
Πόλης το βασιλίκι
τον ξυπνημένο μαρμαρωμένο κυνηγητή
του Ισλάμ. Η Θράκη προικιό
του, ω δόξα! Και απανωπροίκι
μια Ελλάδα πάλε στην
τουρκεμένην Ανατολή,
της Ιωνίας γλυκοξημέρωμα… Οι
λύκοι! Οι λύκοι!
κι’οι βοσκοί ανάξιοι, λύκοι
και οι σκύλοι, κι οι αντρείοι, δειλοί.
Στης Πολιτείας τη μάντρα οι
λύκοι! Παντού είναι λύκοι!
Ξανά στα τάρταρα ίσκιος, του
ψάλτη λατρεία κι εσύ.
Ψόφια όλη η στάνη, Φέρτε να
πιούμε, κούφιο νταηλίκι,
για τ’ αποκάρωμα που μας
πρέπει, κι όποιο κρασί.
…………………………………………………..
Της λύρας κάμε σκοινιά τις
κόρδες για μια κρεμάλα,
η στα σκουπίδια, να μη
βαραίνη μας τη φευγάλα!
Α! η σαστιμάρα! Της φαγωμάρας
ω! το σκουλίκι…
Στης Πολιτείας τη μάντρα οι
λύκοι! Παντού είναι λύκοι!
Σαν επίλογος, ένα απόσπασμα
από το βιβλίο « Το χρονικόν της μεγάλης τραγωδίας»
σελ. 379 του Χρήστου
Αγγελομάτη, που δείχνει την αγαστή συνεργασία του Ισλάμ και των Φραγκογερμανών,
για την εξαφάνιση ακόμη και των λειψάνων του γένους μας.
«Οι παλαιότεροι θα
ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν ειδησιν εις τας Αθηναικάς εφημερίδας,
μίαν ημέραν του Φεβρουαρίου
1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον «Ζαν» μετέφερε 400
τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς
βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το
γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Αγγλος Πρόξενος και
επετράπη ο απόπλους».
