Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Για την κυρία Ανθούλα Λαζαρίδου – Δουρούκου


Για την κυρία Ανθούλα Λαζαρίδου – Δουρούκου

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Ο πίνακας της κ. Ανθούλας Λαζαρίδου – Δουρούκου, «Σφουγγαράδες ετοιμάζονται για τη Μπαρμπαριά», δεσπόζει, σε περίοπτη θέση, στην κεντρική αίθουσα του Ιδρύματος Παναγιώτη και Έφης Μιχελή, που θα φιλοξενεί, μέχρι το τέλος Μαρτίου, έργα 40 Ελλήνων Ναΐφ Ζωγράφων.
Συγκεντρώνει τα βλέμματα και τα θετικά σχόλια των παρευρισκομένων, των «ξένων» μα και των συμπολιτών, που παίρνουν το ρόλο του «ειδικού» και μιλούν, με περηφάνια, στους «αδαείς» για τη δικιά τους, κυρία Ανθούλα!
Για την κυρία Ανθούλα που συνεχίζει, γενναιόδωρα, σε πείσμα των καιρών, να μας προσφέρει αυθεντικές συγκινήσεις και στιγμές καλλιτεχνικής ανάτασης,
Για την ικανότητά της να εκφράζεται πηγαία και αυθόρμητα και, με οδηγό το καλλιτεχνικό της ένστικτο, να δημιουργεί εξαιρετικές εικόνες ενός κόσμου φανταστικού,  μαγικού και πραγματικού, με την ειλικρίνεια και την αθωότητα μικρού παιδιού,
Για τη δύναμη, το πάθος της, την αντοχή και το μεράκι να «ξετυλίγει», με εικονική αφήγηση και λεπτομερειακή περιγραφή, την καθημερινότητα της πόλης μας, ιδωμένη με τα μάτια της ψυχής της και πλημμυρισμένη από μνήμες νοσταλγικές,
Για το μοναδικό της χάρισμα να απαλύνει, μέσα από την τέχνη της, τις δύσκολες στιγμές μας, μεταλλάσσοντας και το δικό της, πρόσφατο, πόνο, σε έκφραση και δημιουργία,
Για την ανιδιοτέλεια και το δόσιμό της σε ένα συλλογικό σκοπό που γίνεται για εμάς πηγή έμπνευσης, μέσα στη μιζέρια, τη σκληράδα και τη «θλίψη» της εποχής μας,
Για τη δυνατότητά της ν΄ «αφουγκράζεται» τη βαθύτερη ανάγκη όλων μας, να στρέψουμε το βλέμμα στην τέχνη και γενικότερα σε ό,τι δεν μας προδίδει…
Προχθές, βράδυ Δευτέρας, το βράδυ των εγκαινίων, ήταν πολύ χαρούμενη. Έλαμπε, συγκινημένη, μοιράζοντας χαμόγελα και αγκαλιές στα παιδιά της, στη μικρή Φοίβη, σε όλους εμάς που είμαστε εκεί, να πάρουμε χαρά απ΄ τη χαρά της…
Και σε άλλα… 


Υ.Γ. Για τους δασκάλους και τους μαθητές μας
Κάθε έργο της κ. Ανθούλας Λαζαρίδου – Δουρούκου μοιάζει με παραμύθι μαγικό, σαν αυτά που λένε οι γιαγιάδες μας, με ήρωες ανθρώπους της παράδοσής μας που έγραψαν, μέσα από τις καθημερινές τους ασχολίες, την ιστορία της πόλης μας. 
Η παρουσία της στα σχολεία θα βοηθούσε τους μαθητές μας να γνωρίσουν τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας που συνδέονται με τον κύκλο της ζωής, την καθημερινότητα, εργασίες της θάλασσας και της στεριάς, παραδοσιακά επαγγέλματα, συμβολικά πρόσωπα και ήρωες, λαμπερά και χαρούμενα χρώματα, την «κρυμμένη γοητεία της ζωγραφικής», καθώς και την ανάδειξη νέων ταλέντων, συνεχιστών του έργου της.
Έτσι, οι μαθητές μας από παιδιά της θεωρίας θα γίνουν παιδιά της πράξης. Άνθρωποι ελεύθεροι, ευαίσθητοι, σκεπτόμενοι, δημιουργικοί…  

.