Έφυγε από τη ζωή ο δάσκαλός μας,Κώστας Γεωργουσόπουλος.
«Περιουσία κάθε δασκάλου είναι οι ψυχές, που αυτός έστρεψε στο φως» Κώστας Γεωργουσόπουλος
Ο φιλόλογος, λογοτέχνης και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος δίδαξε ως μόνιμος καθηγητής στο τότε εξατάξιο Γυμνάσιο Κρανιδίου τη σχολική χρονιά 1967-68.
Τιμώντας την προσωπικότητά του αλλά και την προσφορά του, τότε ως καθηγητή, το Λύκειο Κρανιδίου σε συνεργασία με τον Θεατρικό Όμιλο Ερμιονίδας προσκάλεσε τον Μάϊο του 2014 τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ο οποίος πραγματοποίησε τρεις διαλέξεις. Το πρωί της Παρασκευής, 2/5/2014, στους μαθητές του Λυκείου, το απόγευμα της ίδιας ημέρας στους δημότες της Ερμιονίδας στο Λύκειο και την επόμενη στους φίλους του θεάτρου στο θέατρο Αρτίκι.
Ο χειμαρρώδης λόγος του Κώστα Γεωργουσόπουλου ήταν καθηλωτικός, με αναφορές στο ρόλο της τέχνης και την επίδρασή της τόσο στην εκπαίδευση όσο και στη γενικότερη παιδεία του ανθρώπου με παράλληλες φιλοσοφικές και κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις.
Έκδηλη ήταν η συγκίνηση του δασκάλου αλλά και των μαθητών του, που παρακολούθησαν την εκδήλωση, την αφιερωμένη στο πρόσωπό του αλλά και για το μετά από 46 χρόνια αντάμωμά τους.
Ανέσυραν μνήμες τόσο από τη διδασκαλία του καθηγητή μέσα στην αίθουσα, όσο και από την θεατρική παράσταση «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, που ανέβηκε στην συντηρητική κοινωνία της εποχής με την καθοδήγηση του καθηγητή και τη συμμετοχή των μαθητών του σχολείου του Κρανιδίου.
Περισσότερα για την εκδήλωση μπορείτε να δείτε στο λήμμα «Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στο Λύκειο Κρανιδίου» στην ιστοσελίδα του Λυκείου κάνοντας κλικ εδώ .
Για την ανεκτίμητη προσφορά του στην παιδεία και τον πολιτισμό, του οφείλουμε όλοι μας τον σεβασμό μας για το πολυσχιδές έργο του.
Εμείς όμως, που ευτυχίσαμε να είμαστε μαθητές του, του οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για την καθοδήγησή του, τον χειμαρρώδη λόγο του, την πρωτοπόρα για την εποχή διδασκαλία του, το ήθος του.
Καλό ταξίδι Δάσκαλε.
Γιάννης Δημαράκης
Η ομιλία του τότε Δ/ντή του Λυκείου Γιάννη Δημαράκη στην τιμητική εκδήλωση για τον Κώστα Γεωργουσόπουλο.
Οκτώβριος του 1967. 47 χρόνια πριν.
Μαθητής και εγώ της 5ης τάξης του εξαταξίου Γυμνασίου Κρανιδίου, μαζί με τους συμμαθητές μου, είχαμε φαίνεται δώσει ραντεβού εκείνη τη χρονιά, με την καλή μας τύχη.
Το ανελεύθερο καθεστώς του ’67 έστειλε από την Αθήνα στο δυσπρόσιτο τότε Κρανίδι ένα ζευγάρι νέων καθηγητών.
Ήταν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και η γυναίκα του Ναυσικά Μάργαρη.
Και ευθύς η τάξη άλλαξε. Οι στενόχωρες και ανήλιαγες αίθουσες γέμισαν φως. Το κλίμα του αυταρχικού και αυστηρού σχολείου της εποχής, ζέστανε.
Η Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν πλέον απομνημόνευση χρονολογιών και μαχών. Η Ιστορία δεν ήταν το μαρτύριο του μαθητή.
Το ζητούμενο δεν ήταν η στείρα απομνημόνευση. Ήταν τα αίτια, τα αποτελέσματα, η σύνδεσή του παρελθόντος με το παρόν, η εστίαση των γεγονότων σε βάθος, όχι στην επιφάνεια.
Η διδασκαλία του Διαφωτισμού άνοιξε και το κεφάλαιο ποίηση. Κεφάλαιο αστείρευτο και ελκυστικό. Οι μορφές των Ελλήνων και Ευρωπαίων ποιητών και στοχαστών, περνούσαν από τα μαθητικά μας μάτια και σκόρπιζαν τη μαγεία. Γιατί ήταν η τέχνη του δασκάλου, αυτή, που μπορούσε να σαγηνεύει. Ο δάσκαλος, την ώρα του μαθήματος που μιλούσαμε για ποίηση, μας πρότεινε να γράψουμε 20 λέξεις, που η κάθε μια να αποτελεί ακροστιχίδα και με αυτή τη βάση να δημιουργήσουμε ένα ποίημα. Πράγματι το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο. Εμείς οι μικροί μαθητές τότε, μεταμορφωθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε σε ποιητές.
Πέρα όμως όλων αυτών, ήταν και κάτι άλλο που είχε αλλάξει. Ήταν οι σχέσεις με τον καθηγητή, γιατί τον νοιώθαμε πλέον συνεργάτη, πρόσωπο σεβαστό αλλά και συγχρόνως οικείο, προσιτό, προσεγγίσιμο, ιδιότητες σήμερα για το δάσκαλο αυτονόητες, όχι όμως και τότε.
Ποια ήταν άραγε η αιτία όλης αυτής της αλλαγής; Ήταν η γνώση του δασκάλου; Ήταν η προσωπικότητά του; Ήταν η συντροφικότητά του; Ήταν οι παιδαγωγικές του αρχές;
Ίσως, ήταν όλα αυτά μαζί.
Κυρίως όμως ήταν το ταλέντο του να εμπνέει, να ελκύει, να γοητεύει, να καθηλώνει.
Ο δάσκαλος όμως δεν ήταν μόνο φιλόλογος. Είχε και άλλη αγάπη. Το θέατρο.
Την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή επέλεξε ο δάσκαλος για να την ανεβάσει θεατρικά στη συντηρητική, λόγω εποχής, μικρή μας πόλη. Και εμείς γίναμε οι ηθοποιοί και ο Χορός. Και έτσι η τύχη το έφερε «εμπράκτως» να μυηθούμε στην αρχαία τραγωδία, να ζήσουμε τον έλεο, να φθάσουμε στην κάθαρση.
Και σ’ όλα αυτά, όχι βοηθός, αλλά συνεργάτης, η γυναίκα του η Ναυσικά, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Ο δάσκαλος έμεινε στο Κρανίδι μόνο ένα χρόνο. Θεωρώ ότι πνίγηκε. Η δικτατορία βλέπετε δεν είχε επιβάλει μόνο κλειστά στόματα, είχε καταφέρει να κλείσει και τις ανθρώπινες καρδιές. Του έλειπε ίσως το οξυγόνο της πνευματικής ζωής.
Παρ’ όλα αυτά δεν έπαψε να δημιουργεί. Το υλικό της πρώτης έκδοσης της ποιητικής του συλλογής «Αμήχανον τέχνημα», γράφτηκε στο Κρανίδι.
Ο δάσκαλος παραιτήθηκε από το δημόσιο σχολείο. Την τάξη μου όμως την πήρε μαζί του. Πολλοί, που επιλέξαμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας στο πανεπιστήμιο, παρακολουθήσαμε μαθήματα έκθεσης στο φροντιστήριο, που ο ίδιος δίδασκε στην Αθήνα.
Αποτέλεσμα ήταν η μαζική είσοδός μας εκείνη τη χρονιά στο πανεπιστήμιο.
Σήμερα 46 χρόνια μετά, όλα φαίνεται να έχουν αλλάξει. Τα μαλλιά μας που γκριζάρισαν, η παιδική αθωότητα που αντικαταστάθηκε από την ωριμότητα, η τότε ξένοιαστη ζωή μας, που έγινε σήμερα αγώνας ζωής.
Ένα μόνο έμεινε αναλλοίωτο, σταθερό, αγέραστο. Τα αισθήματά μας, που κτίστηκαν μέσα από την ισχυρή σχέση μαθητή και καθηγητή και που αυτά μας οδήγησαν σήμερα σε τούτο το αντάμωμα.
Δάσκαλε, σ’ ευχαριστούμε που έκανες στόχο στη ζωή σου αυτήν την πανέμορφη φράση, που ο ίδιος έχεις πει: «περιουσία κάθε δασκάλου είναι οι ψυχές, που αυτός έστρεψε στο φως».
