Τα σακατεμένα και τα μοναχικά,
ποιήματα μ' αρέσουν:
που περπατούν κουτσαίνοντας
στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων:
αυτά που τ' αγνοούν οι κριτικοί
κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη,
που τα χτυπούν συχνά
οι μεθυσμένοι οδηγοί
και τ' αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο.
Και τα ποιήματα - παιδάκια,
όμως αγαπώ.
Αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει
ακόμη την αλφάβητο,
μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους,
να σου κολλήσουν την ψυχή
στον τοίχο.
Μ' αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα
κι όμως χαμογελαστά:
τα ποιήματα - συνένοχοι' εκείνα
που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι.
Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα,
δεν σ' απασχολούν μα συνεχίζουνε
το δρόμο τους αδιάφορα:
τα ποιήματα -
''δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε''
αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν,
όπως μ' αρέσουνε και τ' άλλα,
τα χαρούμενα,
που προτιμούνε τα παιχνίδια
απ' το μάθημα,
καθώς και τα ποιήματα - παππούδες,
γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά
το μάταιο της ζωής
εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
Δεν μου αρέσουν τα σοφά
που είναι γραμμένα από νέους,
ούτε και τα νεανικά
που τα 'χουν γράψει γέροι.
Ούτε και τα δικά μου αγαπώ.
Μ' αρέσουν μόνο
εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά
που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω.
Γι' αυτό και τα ποιήματα
που ζούνε έξω απ' τα βιβλία αγαπώ:
εκείνα που ποτέ δεν νοιάστηκαν
αν μου αρέσουν.
Αυτά που περπατούν αδιάφορα,
έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες.
Νίκος Χουλιαράς
Έλλη Βασιλάκη
Πηγή φωτογραφίας https://www.hartismag.gr/hartis-4/afierwmata/nikos-xoyliaras
