Στις 17 Ιανουαρίου του 1995, στις 6 παρά τέταρτο τα ξημερώματα, η γη άρχισε να τρέμει στη δυτική Ιαπωνία. Το επίκεντρο του σεισμού των 7,3 Ρίχτερ ήταν μόλις 20 χιλιόμετρα από το Κόμπε, όπου η καταστροφή ήταν βιβλική: 6.434 έχασαν τη ζωή τους στην πόλη που ισοπεδώθηκε. Ο σεισμός ανέσυρε όμως και μια λέξη από τα παλιά: «kodokushi» στα γιαπωνέζικα είναι η λέξη που περιγράφει τους ηλικιωμένους, ανύπαντρους ή χήρους, που ζουν μόνοι - κι ήταν πολλοί οι kodokushi (ή koritsushi όπως αποκαλούνται στα υπουργικά έγγραφα) που πέθαναν ολομόναχοι.
Αυτόν ακριβώς τον φόβο του μοναχικού θανάτου -και την ακόμα πιο δύσκολη πραγματικότητα της μοναχικής επιβίωσης- μοιράζονται εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Προληπτικής, Περιβαλλοντικής και Εργασιακής Ιατρικής Prolepsis, πάνω από μισό εκατομμύριο είναι οι ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι τους, ενώ στην Ε.Ε. των «27» 2 στους 3 ηλικιωμένους δεν έχουν καθημερινή επαφή με την οικογένεια και τους συγγενείς τους - και είναι αρκετοί εκείνοι που δεν έχουν κανέναν να συζητήσουν προσωπικά θέματα ή να ζητήσουν βοήθεια.
Έλλη Βασιλάκη
