Πηγάδια, έργα κοινωνικής ωφέλειας, μνημεία πολιτισμού δεμένα με την ιστορία∙ χώρος κοινωνικός μιας άλλης εποχής καθώς οι γυναίκες πηγαινοέρχονταν με τις στάμνες τους, προκειμένου να εφοδιάσουν το σπιτικό τους με το απαραίτητο νερό της ημέρας για πόσιμο και λάτρα.
Τα επισκέπτονταν καθημερινά και οι ξωμάχοι να ξεδιψάσουν με το κρυσταλλένιο τους νερό εκείνοι, αλλά και τα ζώα τους: άλογα, γαϊδούρια, πρόβατα, κατσίκες.
Ο περιβάλλον χώρος τους συνήθως είχε πέτρινο καλντερίμι ως μέτρο προστασίας από τη λάσπη και κορίτες πέτρινες λαξεμένες για να πίνουν τα ζώα νερό και να πλένουν τα χόρτα.
Χτισμένα με εξαιρετική μαστοριά από χέρια μαστορικά με πενιχρά ή καθόλου μέσα. Ο εξωτερικό τους χώρος με λαξεμένες πέτρες και δίχως αρμολόϊ.
Σε άλλα ο λαιμός τους είχε σχήμα τετράγωνο, σε άλλα στρογγυλό με αυλακιές επάνω τους από τα σχοινιά και το βάρος των κουβάδων.
Βρίσκονταν περιφρονημένα κι εγκαταλελειμμένα με φανερή αποτυπωμένη την εγκατάλειψη του χρόνου που περνά.
Ο Ερμιονικός Σύνδεσμός που πάντα αφουγκράζεται τις ανάγκες του τόπου και προσθέτει στον πολιτισμό του φρόντισε για την αποκατάσταση και τον ευπρεπισμό τους.
Έτσι το 1990 αναπαλαίωσε το «Καλογερικό», το «Μεγαλοπήγαδο» και το διπλανό «Μικρό πηγάδι», καθάρισε τον περιβάλλοντα χώρο και σκέπασε το άνοιγμα των πηγαδιών με καπάκια γιατί είχαν αρχίσει να γίνονται αποδέκτες σκουπιδιών.
Τον επόμενο χρόνο, 1991 παρουσίασε στην Πρωτοχρονιάτικη κάρτα του τα δύο πηγάδια (Μεγαλοπήγαδο και Μικρό πηγάδι).
Η σημερινή Κοινοτική Αρχή μας με τον σεβασμό που δείχνει, φρόντισε για την εξωτερική συντήρηση του «Καλογερικού», τον καθαρισμό από τα αγριόχορτα που το είχαν σκεπάσει και το ασβέστωσε, κάνοντας τον περιβάλλοντα χώρο να λάμπει από καθαριότητα.
Κάποιοι ικανοποιήθηκαν, άλλοι το λοιδόρησαν κι άλλοι -οι γνωστοί- το κατέδωσαν στις αρμόδιες Αρχές.
Όμως θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτές οι προσπάθειες θα συνεχιστούν και παραφράζοντας το τραγουδάκι θα πω: «Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη…»
Βιβή Σκούρτη
