Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ

Βαρέθηκα εκείνη την ποιητική συλλογή, και γύρισα τα μάτια μου στις δέκα ασπρόμαυρες - οι εννέα τουλάχιστον -, φωτογραφίες από το παρελθόν που, χάρη στον ανηψιό της, τον Ιάσονα, απέκτησα. Στην μόνη έγχρωμη - που έχει συγκινητικά αλλοιωθεί το χρώμα, όπως και στις πρώτες έγχρωμες ταινίες-, διαβάζω κάτω τυπωμένο Sept 1966 και πίσω με χειρόγραφα καλλιγραφικά γράμματα Summer 1966 και σκέφτομαι: σημαδιακή χρονιά για Κείνην και για μένα. Κάτω απ' τον ήλιο του καλοκαιριού, κι εκείνη η αφιέρωση πίσω από μια φωτογραφία των δυο τους : Εκείνης (τότε, γύρω στα 45), και του νεαρού Εραστή, του ωραίου Νικόλα (γύρω στα 31;).Στέκονται κι οι δυο σαν ημίθεοι, όπως σε παλαιότερο μυθιστόρημά μου τους έχω περιγράψει, στην αρχή του έρωτά τους, στην αιθρία του μικρού χωμάτινου λιμανιού, στη γοητεία των αισθήσεων παραδομένοι, μέσα στην ορμή μιας στιγμής παραδομού - τι άλλο; παραβατικού.Τα πόδια τους- ξυπόλητα σχεδόν απ' την ελαφριά υπόδηση του καλοκαιριού-, πατούν στο χώμα.. Εκείνος, με τόνα χέρι του στην τσέπη του εργατικού του παντελονιού (στο φόντο το μικρό του ξυλουργείο), εκείνη μ' ένα λευκό φουστανάκι, στενό αλλά αιθέριο, περαστική, σαν να τον έβγαλε απ' τη δουλειά για λίγο χασομέρι, για μια μικρή συνομιλία, χαμογελαστή. "Ενθύμιον φωτωγραφίας χαρισμένη στην πολυπόθιτη Κάρολ με άπειρη λατρεία και αγάπη - Νίκος'', γράφει Εκείνος, συγκινητικά ανορθόγραφος, όπως οι ΄Ελληνες, επιβεβαιώνοντας τον θρύλο που, στη μικρή επαρχιακή Ερμιόνη, από πιτσιρικά με γαλούχησε, με διαμόρφωσε εσωτερικά σχεδόν, τον θρύλο του ΄Ερωτος καταδιωκόμενου, τραυματισμένος δωδεκάχρονος από επεισόδιο ερωτικό, την ίδια χρονιά κι εγώ. Και στις άλλες φωτογραφίες οι δυο τους πάλι, στο κότερο, στην ταβέρνα, στο κέντρο το νυχτερινό Ιούλιο του '68 - στο φόντο πάντα καλοκαίρι.Κι εκείνο το μικρό της το παιδί, ο Ντέξτερ 12-14 χρονώ- γιατί οι φωτογραφίες προχωρούν στο χρόνο από το '66-, κι ο άντρας της ο Λη απ' την Αμερική. Σ΄όλες τις στάσεις η λεπτότης, η ισορροπία που επικρατεί, μια αποδοχή απ' τη ζωή, έρχεται σε κόντρα με το σκάνδαλο πούχε ξεσπάσει στη μικρή καθυστερημένη κοινωνία, κείνη τη μακρυνή εποχή. Μέσα σε μια τρυφερότητα τους βλέπω και τους τέσσερις, την ελληνοαμερικανίδα Εκείνην, τον Αμερικανό Σύζυγο, τον Εραστή και το Παιδί. Μιαν ήρεμη αποδοχή για ό,τι καλό ή κακό έφερνε η Ζωή. Πάλεψες Κάρολ, όπως πολύ αργότερα μούχες εκμυστηρευτεί (όταν δεν ήμουν κι εγώ πλέον κείνο το τρομαγμένο του1966 παιδί ), πάλεψες με τις αγάπες σου, τη νύχτα, το τσιγάρο, το πιοτί (τσιγάρο και ποτό δεν λείπουν απ' το χέρι σου σ' αυτές τις δέκα φωτογραφίες που απόμειναν απ' όλη την θυελλώδη σου ζωή), πάλεψες και χαροπάλεψες γενναία μια ζωή διεκδικώντας απροσποίητα αυτό που σού προέκυψε: έναν θυελλώδη έρωτα στης γενέθλιας πόλης του πατέρα σου την επιστροφή. Κι ήτανε άδικη, πολύ πικρή του βίου σου η απολαβή κι απ' τον μικρό σου Γιο και απ' τον λατρεμένο σου Εραστή - δυο τάφοι.

ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ