ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΓΡΑΠΤΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ
Αφού δεν το αισθάνεσαι, αφού δεν σε καίει πραγματικά, γιατί να κάτσεις να το γράψεις; Για να βρίσκεσαι σε δουλειά; ΄Η -ακόμη χειρότερα-, για να
Αφού δεν το αισθάνεσαι, αφού δεν σε καίει πραγματικά, γιατί να κάτσεις να το γράψεις; Για να βρίσκεσαι σε δουλειά; ΄Η -ακόμη χειρότερα-, για να
επιβεβαιωθείς μέσω ενός γραπτού στους αναγνώστες; Αν έξω
τρέχει η ζωή σε γεγονότα, κορμιά, βλέμματα, τότε τι τα θέλεις τα γραψίματα;
Γιατί δεν εκτονώνεις πραγματικά τη λιβιδώ σου κρατώντας το απόσταγμα της ζωής
για την γραφή, κι όχι μετατρέποντάς την σε υποκατάστατο της ζωής που έχασες;
Ποιος είπε πως η ποσότητα είναι που μετράει; Ακόμη και από των μεγάλων, των
ιδιοφυών τα κείμενα, αν ήξερες πόσα έχει για πέταμα!
ΑΚΟΜΗ ΚΙ Ο ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ,
ΠΡΕΠΕΙ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΧΟΡΤΑΤΟΣ....
Το ΄Εργο σου δεν θέλει θάρρητα. Δεν είναι για χόρταση. Μη γελαστείς. Σαν τους παλιούς σκέψου πως ''τόσα που έκανες λίγα δεν είναι. Εδώ που έφτασες μεγάλη δόξα...'' - και να μην τα πολυλέμε τώρα σαν γραφικοί. Το ΄Εργο σου είναι σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Νομίζεις, με ναρκισσισμό, πως εσύ το σφάζεις, πως εσύ το μαχαιρώνεις. Την τελική τη μαχαιριά ωστόσο θα τη φας εσύ από κείνο. Ξαπλωμένος νεκρός μπροστά του. Nάσαι σίγουρος.
ΠΡΕΠΕΙ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΧΟΡΤΑΤΟΣ....
Το ΄Εργο σου δεν θέλει θάρρητα. Δεν είναι για χόρταση. Μη γελαστείς. Σαν τους παλιούς σκέψου πως ''τόσα που έκανες λίγα δεν είναι. Εδώ που έφτασες μεγάλη δόξα...'' - και να μην τα πολυλέμε τώρα σαν γραφικοί. Το ΄Εργο σου είναι σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Νομίζεις, με ναρκισσισμό, πως εσύ το σφάζεις, πως εσύ το μαχαιρώνεις. Την τελική τη μαχαιριά ωστόσο θα τη φας εσύ από κείνο. Ξαπλωμένος νεκρός μπροστά του. Nάσαι σίγουρος.
ΕΙΡΜΟΣ
Ούτε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ προς θεραπείαν θαυματουργήν πάσας νόσου και πάσας μαλακίας - τι σού είναι αυτή η Τέχνη, βρε παιδί μου! ΄Ολοι ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, ηθοποιοί, χορευτές, τραγουδιστές, εικαστικοί και στιχουργοί, συνθέτες, σκηνοθέτες, χορογράφοι, διηγηματογράφοι, μυθιστοριογράφοι.... λέω εγώ.
Ούτε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ προς θεραπείαν θαυματουργήν πάσας νόσου και πάσας μαλακίας - τι σού είναι αυτή η Τέχνη, βρε παιδί μου! ΄Ολοι ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, ηθοποιοί, χορευτές, τραγουδιστές, εικαστικοί και στιχουργοί, συνθέτες, σκηνοθέτες, χορογράφοι, διηγηματογράφοι, μυθιστοριογράφοι.... λέω εγώ.
Και ο ποιητής και κριτικός κ. Τέλλος ΄Αγρας προσθέτει με
θερμότερο τόνο σε συνέντευξή του του 1938 στον Γιώργο Περαστικό :
-Σκεφτείτε, φίλε μου, τι ωραίο θα ήταν αν ημπορούσαν να ξαναμπούν στην απλή ζωή ένα σωρό διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ποιητές, μετουσιώνοντας σε πράξη- από τις πιο μεγάλες, ως τις πιο ελάχιστες πράξεις-, τα στοιχεία της φαντασίας τους, της πνευματικής τους δροσιάς, της γενικής τους μορφώσεως! Πόσο θ' ανέβαινε το επίπεδο της κοινωνίας και πόσο θα ήσαν πιο ευτυχισμένοι κ' οι διπλανοί τους μα κ' εκείνοι οι ίδιοι! Πιστεύω ότι στην Ευρώπη θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι πολλοί. Στην Ελλάδα, η τέχνη αποτελεί, το πιο συχνά, ρήξη με τη ζωή και με την κοινωνία, κι αποκλειστικότητα.
-Σκεφτείτε, φίλε μου, τι ωραίο θα ήταν αν ημπορούσαν να ξαναμπούν στην απλή ζωή ένα σωρό διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ποιητές, μετουσιώνοντας σε πράξη- από τις πιο μεγάλες, ως τις πιο ελάχιστες πράξεις-, τα στοιχεία της φαντασίας τους, της πνευματικής τους δροσιάς, της γενικής τους μορφώσεως! Πόσο θ' ανέβαινε το επίπεδο της κοινωνίας και πόσο θα ήσαν πιο ευτυχισμένοι κ' οι διπλανοί τους μα κ' εκείνοι οι ίδιοι! Πιστεύω ότι στην Ευρώπη θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι πολλοί. Στην Ελλάδα, η τέχνη αποτελεί, το πιο συχνά, ρήξη με τη ζωή και με την κοινωνία, κι αποκλειστικότητα.
EINAI ΔΥΟ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΚΕΣ ΑΠΟΨΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....
Θα πεθάνουμε ταπεινά και αφανείς μες στα συνωστισμένα πλήθη των μεγαλουπόλεων.
Θα ταφούμε στα ειρηνικά κοιμητήρια των ιδιαιτέρων μας πατρίδων, δίπλα σε σιωπηλούς νεκρούς που δεν έμαθαν ποτέ τίποτα για μας.
Θα πεθάνουμε ταπεινά και αφανείς μες στα συνωστισμένα πλήθη των μεγαλουπόλεων.
Θα ταφούμε στα ειρηνικά κοιμητήρια των ιδιαιτέρων μας πατρίδων, δίπλα σε σιωπηλούς νεκρούς που δεν έμαθαν ποτέ τίποτα για μας.
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ
