Ιδρύθηκε,
σύμφωνα με όλες τις πηγές, τον 11ο αιώνα και έκλεισε με Διάταγμα του
Οθωνα το 1833. Είναι εκεί κοντά μια χιλιετία. Και τους τελευταίους δύο
αιώνες κλειστή.
Σε
ό,τι αφορά την συμβολή της Μονής στον Αγώνα, μια σοβαρή μελέτη από
ειδικούς έχει δρόμο μπροστά της, όμως, για την ώρα, σταχυολογώ:
Ο
Κρανιδιώτης ηγούμενος της Μονής Διονύσιος Βούρ(λ)γαρης θα πολεμήσει
στην πολιορκία του Ναυπλίου και ανήμερα το Πάσχα (10 Απριλίου 1821) θα
αιχμαλωτισθεί από τους Τούρκους και θα κρεμαστεί στο Παλαμήδι.
Σε
έγγραφο της Δημογεροντίας Ναυπλίου (1824) προς τον στρατηγό Δημήτριο
Τσώκρη, υπογράφει και ο “ηγούμενος του Αυγού Ανανίας’, ενώ ένα χρόνο
αργότερα (1825) το μοναστήρι θα πυρποληθεί από τα στρατεύματα του
Ιμπραήμ. [5]
“…Η
Μονή πήρε μέρος στον Αγώνα του 1821, στο πλευρό των στρατιωτικών
δυνάμεων Αργολίδας υπό τον Αρσένιο Κρέστα, γνωστό σαν Παπαρσένη, στον
οποίο υπηρέτησε ως έφεδρος ο μοναχός της αρχιμανδρίτης Διονύσιος …” [2, σελ. 100]
“ … Στο οστεοφυλάκιο υπήρχε μέχρι πρόσφατα ένα κρανίο κομμένο στα 2 από το σπαθί τούρκου στρατιώτη κατά την παράδοση.
…………………….
Κατά
την επανάσταση του 1821 ο οπλαρχηγός του Κρανιδίου Παπαρσένης, πήγε στο
μοναστήρι και πήρε 300 μοναχούς για να πάνε να πολιορκήσουν το Ναύπλιο.
Ηγούμενος της Μονής τότε ήταν ο Γαβριήλ. Σκοτώθηκε το Πάσχα του 1821
στον Προφήτη Ηλία του Ναυπλίου ύστερα από μάχη με τους Τούρκους. …” [6, σελ. 61]
Να αναφέρω επίσης:
Η ευρύτερη περιοχή της Μονής, ας την πούμε Δυτική Βόρεια Ερμιονίδα, έχει την Ιστορία της.
Η Διδυμιώτισα Μαρία Γ. Βελιώτη αναφέρει: “Σε
λίθινη επιγραφή του 2ου αι. π.χ. συναντούμε για πρώτη φορά το όνομα
Διδυμία. Η ονομασία αυτή αφορούσε την περιοχή για την οποία έριζαν δύο
μεγάλες πόλεις – κράτη εκείνης της εποχής, η Επίδαυρος και η Ερμιόνη. Η
περιοχή αυτή, που τοποθετείται στα σύνορα των δύο πόλεων – κρατών,
ταυτίζεται με εκείνη των Διδύμων”[3]. Δηλαδή τα Δίδυμα είναι εδώ, στο ίδιο μέρος και με το ίδιο όνομα, κοντά δυόμιση χιλιετίες.
Ακόμη μια συνοπτική ιστορική αναφορά υπάρχει στο άρθρο του Αριστείδη Τσιρίκου στο Περιοδικού Έπαθλο. OΑ. Τσιρίκος κλείνει γράφοντας: “Η Αργολίδα πρέπει να είναι περήφανη για μέρη σαν και αυτό’. [6]
Να
αναφέρω ακόμη ότι και η άλλη πλευρά, ας την ονομάσουμε Ανατολική
Βόρεια Ερμιονίδα, έχει και αυτή την ανάλογη Ιστορία της, με τα Εϊλια και
την Θερμασία Δήμητρα.
Δεν είναι μόνο ο Μάσσης, το Φράχθι, οι Αλιείς, η Ερμιόνη και ο Παπαρσένης, με όλο τον σεβασμό.
Και ένα μνημόσυνο τουλάχιστον το οφείλουμε σε Ηγούμενους και Καλογέρους.
Περισσότερα:villadidimo
