Ο Βασίλης ο Λέκκας, ο
ερμηνευτής σπουδαίων μουσικών έργων μεγάλων συνθετών, στιχουργών και
ποιητών, επαναστατεί γι’ ακόμα μια φορά, διαμαρτυρόμενος για όλ’ αυτά
που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και λιθοβολούν τις ζωές μας
και πορεύεται σε μια πορεία 45 χιλιομέτρων, ξεκινώντας από τον Τύμβο του Μαραθώνα και φτάνοντας στον ιερό βράχο της Ακρόπολης.
Εξουθενωμένος και πολύ ταλαιπωρημένος απ’ την πορεία τόσων χιλιομέτρων ,
με φόντο τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, μου λέει δυο λόγια για τη
δεύτερη προσπάθειά του να αφυπνίσει συνειδήσεις και να ξυπνήσει
αντιστάσεις. Την ίδια πορεία την είχε ξανακάνει το 2010. Ακούστε τον
λοιπόν..
Μαρία: Για
πες μου Βασίλη, πως σκέφτηκες και πως υλοποίησες αυτή την πορεία
διαμαρτυρίας, που είχες ξανακάνει βέβαια το 2010, όταν τα πράγματα δεν
είχαν φτάσει ακόμα στο χείλος του γκρεμού όπως είναι τώρα;
Β. Λέκκας: Τι άλλο να κάνεις πια από δω και πέρα; Όχι πως όλο αυτό ήταν εύκολο. Να σηκωθώ τώρα και να κάνω τόσα χιλιόμετρα με τα πόδια, από τον τύμβο του Μαραθώνα και να φτάσω στην Ακρόπολη και να έχω αυτή τη στιγμή τρομακτικούς πόνους, γιατί δεν είμαι και αθλητής για να μπορώ να το περάσω ανώδυνα, δεν είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Όμως πλέον, όσες προσπάθειες κι’ αν γίνονται για να κοινοποιήσουμε την αγωνία των ανθρώπων, να ξαναπούμε πολλές φορές για τα θύματα της ζωής, για την ανεργία, για τους φοιτητές που είναι σμπαραλιασμένοι, για την παιδεία που δεν υπάρχει, για όλο το κοινωνικό σύστημα που καταρρέει, κι’ αυτοί είναι στον κόσμο τους, τελείως απέναντι απ’ το λαό, κι’ έχουν πλέον καταστεί επικίνδυνοι, συλλογικές πράξεις δηλαδή, ατομικές αντιστάσεις, οτιδήποτε, έχουνε το μηχανισμό να τις καταστέλλουν.
Κυκλοφορούν με μπράβους, με μαύρα αυτοκίνητα, με πιστολέρο, γιατί πρόκειται για μαφία πια. Κι’ αυτοί οι άνθρωποι, όταν βγαίνουνε καμιά φορά στα κανάλια και προσπαθούν να μιλήσουνε για ήθος, για στήριξη και ότι όλοι μαζί προσπαθούμε για να βγάλουμε τον τόπο απ’ το αδιέξοδο, μας κοροϊδεύουν και μας φτύνουν κατάμουτρα.
Μαρία: Από που ξεκινήσατε και που καταλήξατε σ’ αυτή την πορεία Βασίλη;
Β. Λέκκας: Ξεκίνησα απ’ τον τύμβο του Μαραθώνα. Στην πορεία, στο ύψος του Πικερμίου, της Παλλήνης άρχισαν να έρχονται διάφοροι άνθρωποι. Και στην εξέλιξη της πορείας, φτάνοντας μέχρις εδώ, είχαμε μαζευτεί κάμποσοι. Είχα δε τη χαρά να έχω μία έκπληξη στην πορεία. Μου τηλεφώνησε ο γιος του Γρηγόρη του Λαμπράκη και πορεύθηκε μαζί μας από το ύψος της Αγίας Παρασκευής μέχρι σχεδόν στο ύψος της Πανόρμου. Κι’ αυτός επίσης ετοιμάζει κάτι και θα πρέπει να το στηρίξουμε όλοι. Φέτος συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την πορεία που έκανε ο Λαμπράκης το 1963 και είχε τις συνέπειες που είχε. Πιστεύω λοιπόν πως κάποιος κόσμος πρέπει να στηρίξει αυτή
την προσπάθεια. Νομίζω
πως θα γίνει στις 21 Απριλίου.
Μαρία: Αντιδράσεις απ’ τον κόσμο είδες κατά τη διάρκεια της πορείας;
Β. Λέκκας: Ναι, είδα. Ο κόσμος άνοιγε τα παράθυρα των αυτοκινήτων, έλεγε «μπράβο» και σήκωνε τα χέρια. Μπορεί βέβαια κάποιοι νάχουνε τις αντιρρήσεις τους, αλλά οι περισσότεροι δεν ήταν αρνητικοί σ’ αυτό που κάναμε, σε σχέση με την προηγούμενη φορά που κάποιοι ήτανε απορημένοι, ενώ τώρα είμαστε όλοι πιο συνειδητοποιημένοι.
Κι’ όταν φτάσαμε στο σημείο που συνήθως έχει κίνηση, στο ύψος της Αλεξάνδρας, Μιχαλακοπούλου, μέχρι κάτω στο Καλλιμάρμαρο και μετά βέβαια στην Ακρόπολη, υπήρχε τελείως διαφορετικό κλίμα.
Θέλω αυτή την πορεία να την αφιερώσω σ’ όλους τους Έλληνες και προπαντός στα παιδιά μας, που τάχουμε καταδικάσει και δεν έχουμε να τους δώσουμε τίποτα πια. Πρέπει όμως να τους δείξουμε πως δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα.
Μαρία: Γιατί αποφάσισες να κάνεις σήμερα αυτή την πορεία;
Β. Λέκκας: Γιατί η προετοιμασία, όταν δεν προέρχεται από κάποιο γεγονός αθλητικό και αφορά πολύ κόσμο, ώστε η επιλογή μιας ημερομηνίας να δώσει και στίγμα και να οργανωθείς, είναι τελείως διαφορετικό. Απ’ τη στιγμή που έγινε λοιπόν από μένα, ήθελα νάχω μια ψυχολογική κατ’ αρχήν δύναμη για την προετοιμασία για να μπορέσω να εκπληρώσω όλο αυτό που έχω αποφασίσει. Γιατί δεν γίνεται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν είμαι αθλητής εγώ.
Μαρία: Γι’ αυτό σε ρωτάω Βασίλη. Επειδή χθες το ανακοίνωσες, σήμερα το έκανες.
Β. Λέκκας: Ήταν απλά θέμα ανακοίνωσης. Η προετοιμασία μου η ψυχολογική έχει δουλευτεί εδώ και καιρό. Και το ότι αποφάσισα να το κάνω χθες, είχα δίκιο. Το γεγονός πως ότι λειτούργησε, λειτούργησε μέσα απ’ το διαδίκτυο και μερικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, από κει και πέρα η λογική του να υποβαθμιστεί μέσα απ’ τα κανάλια είναι ότι χειρότερο. Αν τους είχα δώσει λοιπόν χρόνο, θα το είχαν υποβαθμίσει με όσους τρόπους μπορούσαν.
Βασίλης Λέκκας και Μαρία Παπαδάκη Μαρία: Ίσως όμως, αν τόκανες Κυριακή, μέρα αργίας, θα μπορούσε να συμπορευτεί μαζί σου πιο πολύς κόσμος. Έτσι δεν είναι;
Β. Λέκκας: Μαρία μου, το μήνυμά μου δεν ήταν να μ’ ακολουθήσουν από την αρχή, ούτε ν’ αφήσουν τις δουλειές τους οι εργαζόμενοι. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι. Δεν είναι βέβαια όλοι στην Αθήνα, αλλά είναι πάρα πολλοί. Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτούς, υπάρχει η νεολαία, οι φοιτητές, γίνονται διαδηλώσεις. Δεν είναι μόνο η δικιά μας πορεία. Χθες ας πούμε μαζεύτηκε κόσμος στο Σύνταγμα. Ένας πυρήνας 50-100 ανθρώπων, μπορεί να κάνει θέμα, αλλά το σημαντικό δεν είναι το ναρθούνε είτε σε σημεία συνάντησης, είτε στη συνάντησή μας στην Ακρόπολη. Σημασία έχει κυρίως να κυκλοφορήσει όλο αυτό από στόμα σε στόμα. Αν γίνει αυτό, έχουμε κάνει ένα βήμα, πράγμα που σημαίνει πως ο κόσμος ενδιαφέρεται, που σημαίνει ότι τα κανάλια δεν έχουνε τρόπο να τα καπελώνουν όλα. Λυπάμαι δε πάρα πολύ γι’ αυτό που δεν καταλαβαίνουνε ή που δε θέλουν να καταλάβουνε. Παίζουν ένα παιχνίδι διχασμού και γι’ αυτό κάποια στιγμή θα κληθούν να λογοδοτήσουν.
Μαρία Παπαδάκη 03/2013
Συνέντευξη του Βασίλη Λέκκα στη Μαρία Παπαδάκη μετά την Μαραθώνια πορεία του. Πηγή:mousikorama
Μαρία: Για
πες μου Βασίλη, πως σκέφτηκες και πως υλοποίησες αυτή την πορεία
διαμαρτυρίας, που είχες ξανακάνει βέβαια το 2010, όταν τα πράγματα δεν
είχαν φτάσει ακόμα στο χείλος του γκρεμού όπως είναι τώρα;Β. Λέκκας: Τι άλλο να κάνεις πια από δω και πέρα; Όχι πως όλο αυτό ήταν εύκολο. Να σηκωθώ τώρα και να κάνω τόσα χιλιόμετρα με τα πόδια, από τον τύμβο του Μαραθώνα και να φτάσω στην Ακρόπολη και να έχω αυτή τη στιγμή τρομακτικούς πόνους, γιατί δεν είμαι και αθλητής για να μπορώ να το περάσω ανώδυνα, δεν είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Όμως πλέον, όσες προσπάθειες κι’ αν γίνονται για να κοινοποιήσουμε την αγωνία των ανθρώπων, να ξαναπούμε πολλές φορές για τα θύματα της ζωής, για την ανεργία, για τους φοιτητές που είναι σμπαραλιασμένοι, για την παιδεία που δεν υπάρχει, για όλο το κοινωνικό σύστημα που καταρρέει, κι’ αυτοί είναι στον κόσμο τους, τελείως απέναντι απ’ το λαό, κι’ έχουν πλέον καταστεί επικίνδυνοι, συλλογικές πράξεις δηλαδή, ατομικές αντιστάσεις, οτιδήποτε, έχουνε το μηχανισμό να τις καταστέλλουν.
Κυκλοφορούν με μπράβους, με μαύρα αυτοκίνητα, με πιστολέρο, γιατί πρόκειται για μαφία πια. Κι’ αυτοί οι άνθρωποι, όταν βγαίνουνε καμιά φορά στα κανάλια και προσπαθούν να μιλήσουνε για ήθος, για στήριξη και ότι όλοι μαζί προσπαθούμε για να βγάλουμε τον τόπο απ’ το αδιέξοδο, μας κοροϊδεύουν και μας φτύνουν κατάμουτρα.
Μαρία: Από που ξεκινήσατε και που καταλήξατε σ’ αυτή την πορεία Βασίλη;
Β. Λέκκας: Ξεκίνησα απ’ τον τύμβο του Μαραθώνα. Στην πορεία, στο ύψος του Πικερμίου, της Παλλήνης άρχισαν να έρχονται διάφοροι άνθρωποι. Και στην εξέλιξη της πορείας, φτάνοντας μέχρις εδώ, είχαμε μαζευτεί κάμποσοι. Είχα δε τη χαρά να έχω μία έκπληξη στην πορεία. Μου τηλεφώνησε ο γιος του Γρηγόρη του Λαμπράκη και πορεύθηκε μαζί μας από το ύψος της Αγίας Παρασκευής μέχρι σχεδόν στο ύψος της Πανόρμου. Κι’ αυτός επίσης ετοιμάζει κάτι και θα πρέπει να το στηρίξουμε όλοι. Φέτος συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την πορεία που έκανε ο Λαμπράκης το 1963 και είχε τις συνέπειες που είχε. Πιστεύω λοιπόν πως κάποιος κόσμος πρέπει να στηρίξει αυτή
Μαρία: Αντιδράσεις απ’ τον κόσμο είδες κατά τη διάρκεια της πορείας;Β. Λέκκας: Ναι, είδα. Ο κόσμος άνοιγε τα παράθυρα των αυτοκινήτων, έλεγε «μπράβο» και σήκωνε τα χέρια. Μπορεί βέβαια κάποιοι νάχουνε τις αντιρρήσεις τους, αλλά οι περισσότεροι δεν ήταν αρνητικοί σ’ αυτό που κάναμε, σε σχέση με την προηγούμενη φορά που κάποιοι ήτανε απορημένοι, ενώ τώρα είμαστε όλοι πιο συνειδητοποιημένοι.
Κι’ όταν φτάσαμε στο σημείο που συνήθως έχει κίνηση, στο ύψος της Αλεξάνδρας, Μιχαλακοπούλου, μέχρι κάτω στο Καλλιμάρμαρο και μετά βέβαια στην Ακρόπολη, υπήρχε τελείως διαφορετικό κλίμα.
Θέλω αυτή την πορεία να την αφιερώσω σ’ όλους τους Έλληνες και προπαντός στα παιδιά μας, που τάχουμε καταδικάσει και δεν έχουμε να τους δώσουμε τίποτα πια. Πρέπει όμως να τους δείξουμε πως δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα.
Μαρία: Γιατί αποφάσισες να κάνεις σήμερα αυτή την πορεία;
Β. Λέκκας: Γιατί η προετοιμασία, όταν δεν προέρχεται από κάποιο γεγονός αθλητικό και αφορά πολύ κόσμο, ώστε η επιλογή μιας ημερομηνίας να δώσει και στίγμα και να οργανωθείς, είναι τελείως διαφορετικό. Απ’ τη στιγμή που έγινε λοιπόν από μένα, ήθελα νάχω μια ψυχολογική κατ’ αρχήν δύναμη για την προετοιμασία για να μπορέσω να εκπληρώσω όλο αυτό που έχω αποφασίσει. Γιατί δεν γίνεται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν είμαι αθλητής εγώ.
Μαρία: Γι’ αυτό σε ρωτάω Βασίλη. Επειδή χθες το ανακοίνωσες, σήμερα το έκανες.
Β. Λέκκας: Ήταν απλά θέμα ανακοίνωσης. Η προετοιμασία μου η ψυχολογική έχει δουλευτεί εδώ και καιρό. Και το ότι αποφάσισα να το κάνω χθες, είχα δίκιο. Το γεγονός πως ότι λειτούργησε, λειτούργησε μέσα απ’ το διαδίκτυο και μερικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, από κει και πέρα η λογική του να υποβαθμιστεί μέσα απ’ τα κανάλια είναι ότι χειρότερο. Αν τους είχα δώσει λοιπόν χρόνο, θα το είχαν υποβαθμίσει με όσους τρόπους μπορούσαν.
Βασίλης Λέκκας και Μαρία Παπαδάκη Μαρία: Ίσως όμως, αν τόκανες Κυριακή, μέρα αργίας, θα μπορούσε να συμπορευτεί μαζί σου πιο πολύς κόσμος. Έτσι δεν είναι;Β. Λέκκας: Μαρία μου, το μήνυμά μου δεν ήταν να μ’ ακολουθήσουν από την αρχή, ούτε ν’ αφήσουν τις δουλειές τους οι εργαζόμενοι. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι. Δεν είναι βέβαια όλοι στην Αθήνα, αλλά είναι πάρα πολλοί. Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτούς, υπάρχει η νεολαία, οι φοιτητές, γίνονται διαδηλώσεις. Δεν είναι μόνο η δικιά μας πορεία. Χθες ας πούμε μαζεύτηκε κόσμος στο Σύνταγμα. Ένας πυρήνας 50-100 ανθρώπων, μπορεί να κάνει θέμα, αλλά το σημαντικό δεν είναι το ναρθούνε είτε σε σημεία συνάντησης, είτε στη συνάντησή μας στην Ακρόπολη. Σημασία έχει κυρίως να κυκλοφορήσει όλο αυτό από στόμα σε στόμα. Αν γίνει αυτό, έχουμε κάνει ένα βήμα, πράγμα που σημαίνει πως ο κόσμος ενδιαφέρεται, που σημαίνει ότι τα κανάλια δεν έχουνε τρόπο να τα καπελώνουν όλα. Λυπάμαι δε πάρα πολύ γι’ αυτό που δεν καταλαβαίνουνε ή που δε θέλουν να καταλάβουνε. Παίζουν ένα παιχνίδι διχασμού και γι’ αυτό κάποια στιγμή θα κληθούν να λογοδοτήσουν.
Μαρία Παπαδάκη 03/2013
