Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020

ΣΕ ΤΩΝ ΕΠΙ ΥΔΑΤΩΝ



Παρότι στις δόξες της τα καλοκαίρια, με τις καθαρές της θάλασσες, ή το Πάσχα με την ανθισμένη της φύση, την οργιαστική της βλάστηση, για μένα ανέκαθεν - από τότε που, παιδάκι του Δημοτικού και μαθητής του Γυμνασίου, ζούσα εκεί -, η ''στιγμή'' της παραθαλάσσιας Ερμιόνης ήταν η παραμονή των Φώτων και ανήμερα τα Θεοφάνεια. Ειδικά η παραμονή με τα παλληκαράκια ζεσταμένα με κονιάκ να τριγυρίζουν τραγουδώντας τις μελωδίες της βραδιάς, και να ξυπνούν τους νοικοκύρηδες των σπιτιών για να τους φιλέψουν κι άλλο αλκοόλ ώστε να πέσουν ''ζεστοί'' στα παγωμένα νερά του λιμανιού την άλλη μέρα το πρωί, ανασύροντας τον Σταυρό και την Εικόνα. Πόσα χρόνια λείπω από την γενέτειρα, ποσειδώνια χερσόνησο; Καμιά πενηνταριά- κάποιες φορές αμφιβάλλω κιόλας αν έζησα ποτέ εκεί, τόσο τα διαλύει όλα ο χρόνος κι η συνήθεια. Πόσα χρόνια έχω να πάω για τα Θεοφάνεια; Είκοσι;- σάμπως θυμάμαι; Όμως το μυθικό νυχτερινό τραγούδι των ναυτών ''Στη θάλασσα θα πέσω καλέ, στη θάλασσα θα πέσω καλέ..'', έτσι όπως με ξύπναγε παιδί μες στη βαθειά νύχτα, ερχόμενο απ' τα καλντερίμια μαζί με το βουητό του κύματος, δεν το ξέχασα ούτε μία φορά μια τέτοια μέρα, και νομίζω ούτε και θα το ξεχάσω όσο ζω - ποτέ.

Τάκης Σπετσιώτης