ΠΡΩΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Πρωινό ξύπνημα... την ίδια πάντα ώρα... οι ίδιοι γνώριμοι δρόμοι... η πεζοπορία στην ποιητικότατη οδό Πειραιώς... οι ίδιοι γνώριμοι τύποι.. μετανάστες, μαύροι κι’ απόκληροι... η λοξή ματιά στου Κεραμεικού το θάμβος και στην ενορία του Βρεφοκομείου... οι υπαίθριες στρωμνές στα γρασίδια της πλατείας Κουμουνδούρου έξω απ' τα γραφεία του Σύριζα... τα πρεζόνια οι φτωχοί οι απελπισμένοι που ξυπνάνε... από το ''καλοκαιρινόν υπνωτήριον'', όπως έγραφε ο Ροίδης, ''αποσείοντες τον ύπνον εκ των βλεφάρων, τανύοντες τους βραχίονας και χαιρετώντες ως Μέμνονες τον ανατέλλοντα ήλιον''. Από κοινωνική αθλιότητα κοντεύουμε, ώρες – ώρες, να φτάσουμε το τέλος του 19ου αιώνα, από γλώσσα υστερούμε ως προς τον Ροίδη... τα χαλαρωμένα νεύρα, ανηφορίζοντας... Είμεθα ένα κράμα εδώ, για καλό ή για κακό.. Κι εμένα άμα μού λείψει όλος αυτός του άστεως ο υποπληθυσμός, έστω και για ένα πρωί, είναι σα να μην έχω πιει καφέ...
H ΔΡΟΣΟΣ
Η μαμά μού επαναλαμβάνει συχνά - και αστειευόμαστε -, μια λαική σοφία μιας γριάς Ερμιονίτισσας, της Μαριγούλας της Μποτζού, γειτόνισσας της μακαρίτισσας της μάνας της και συγχωρεμένης γιαγιάς μου : '' O άνθρωπος, Αργυρούλα μου, είναι μία δρόσος... Εκεί που αύτωσε, ... απαύτωσε...'' Μια μέρα που είχα οίστρο μετέτρεψα τη ρήση επί το πιο ποιητικόν : '' ΄Ολοι υψωνόμαστε σαν λουλούδια, και σαν λουλούδια πέφτουμε..'' Ονόμασα το εγχείρημά μου ΄Εντεχνον Λαικόν. Του έδωσα, μάλιστα και τίτλο - αγγλικόν : HERE TODAY GONE TOMORROW.
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ
