Μαντράκια
Η
ταφή τους ολοκληρώνεται, στην πρώτη φωτογραφία, «εις το όνομα της
τουριστικής ανάπτυξης της Ερμιόνης». Τα χώματα έχουν καλύψει αναμνήσεις
γενεών και γενεών
και όλα τα τεκμήρια της ναυτοσύνης του τόπου. Και μαζί μ’ αυτά εικόνες,
χρώματα, μυρουδιές, ήχους. Και όταν ο Λούης έκλεισε το ναυπηγείο του
στο παλιό Λιτρίβι του Μερτύρη, χάθηκε και το τελευταίο ίχνος. «Αυτό που
μου λείπει και με λυπεί αφάνταστα είναι το
ρυθμικό τάκα τάκα του σκεπαρνιού που λειαίνει τα στραβόξυλα, ο ήχος ο
ρυθμικός του σφυριού και της πλάνης». Λόγια της θείας Ανθούλας.
Μετά
μπήκε και η οριστική τσιμεντο-ταφόπλακα της «ανάπτυξης». Να ξέρουμε
λοιπόν ότι πίνουμε τον καφέ μας όχι «εις τα μοναδικά Μαντράκια», αλλά
πάνω στην ταφόπλακά
τους.
Η
δεύτερη φωτογραφία είναι Τσέτα Ερμιονίτικη σε κάποιον κάβο στα
Κυκλαδονήσια. Τώρα, ποιος είχε φωτογραφική μηχανή στο πέλαγος, μυστήριο
πράγμα.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
