Με το αισιόδοξο κείμενο της Μυρσίνης, βλέπουμε πώς βιώνουν και παρακολουθούν οι
από μακριά Ερμιονίτες την πόλη τους που παράγει, γιορτάζει, προχωράει…
μεγάλους και μικρούς,
κόντρα σε Κόμματα και Τρόικα,
Σαν την «Τρελή Ροδιά»
Με φωτογένεια και λάμψη
Κόκκινοι
χυμώδεις σπόροι, στοιβαγμένοι με προσοχή μεταξύ τους, άθικτοι, γεροί, σ’ ένα
ολοστρόγγυλο σαρκώδες περίβλημα.
Το ανοίγεις και μένεις
έκπληκτος από το πλήθος και το χρώμα τους. Τι να το πεις; Ρουμπινί, πορφυρό;
Ό,τι όνομα και να δώσεις είναι αυτό που ξεσηκώνει την όραση, την αφή, τη γεύση.
Λένε πως κάθε φρούτο έχει,
από τη Φύση, τα δικά του θέλγητρα -κάποτε φροντισμένα και αμυντικά κρυμμένα, σαν το φραγκόσυκο-, για
να τραβάει την προσοχή των φυσικών
πολλαπλασιαστών του γένους του.
Η
Ερμιόνη αγαπάει το κόκκινο της πορφύρας και το κόκκινο του ροδιού. Είναι και τα
δύο προϊόντα της. Το ένα την έκανε φημισμένη στα αρχαία χρόνια μέχρι και τα
βυζαντινά. Το άλλο, το τιμάει σήμερα,
στην αρχή της τρίτης μ. Χ. χιλιετίας που διανύουμε.
Ο χρόνος βρίσκει τους κατοίκους της έτοιμους
να προχωρήσουν με αισιοδοξία. «Ο καθείς και τα όπλα του» σε μια άλλου είδους μάχη,
ειρηνική, διεκδικητική με αυτά που προσφέρει η γη του, ο νους του και τα χέρια
του, όχι του… προλετάριου (με τη μαρξιστική έννοια της λέξης) ούτε του
δουλοπάροικου (με τη σημασία του μεσαιωνικού όρου, όπως πάνε σήμερα να μας ταξινομήσουν σε κάποιες αγέλες), αλλά του εφευρέτη και θεραπευτή που θα
θεραπεύει τη γη με γενναιοδωρία και αγάπη.
(Το ν.ε. ρήμα «καλλιεργώ»,
στα αρχαία ελληνικά, εκφράζεται με το ρήμα «θεραπεύω», το οποίο χρησιμοποιείται
και για τους θεούς με τη σημασία του «λατρεύω»
και ο γιατρός λέγεται θεράπων, γιατί θεραπεύει υπηρετώντας τον ασθενή και
επιδιώκοντας την ίασή του. Πλούσιες λέξεις που φτώχυναν στους αιώνες από την
ταχύτητα, την ανθρώπινη βουλιμική
αδυναμία του κέρδους ή της ξύλινης γλώσσας και από τη λατρεία της εικόνας και του λακωνικού γραπτού
μηνύματος, αφού μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Αν τις παρήγαμε,
πράγματι, θα γινόμασταν πλούσιοι γλωσσικά, αλλά η γη του Όμηρου ερημοποιείται
κι αυτή… ).
Ετοιμασίες γίνονται πολλές, για τη γιορτή του Ροδιού, της
ποικιλίας Ερμιόνης, προσκλήσεις προφορικές και γραπτές, ένας πυρετός
οργάνωσης από πολλούς μαζί, όλων των
ηλικιών, από τον καλλιεργητή μέχρι το διαφημιστή, το γευσι –περίεργο και το
γευσι-γνώστη.
Γεωπονικές
γνώσεις μάς πληροφορούν για το πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε το δέντρο αυτό, η
μυθολογία για τη σχέση Γης και Άδη, Δήμητρας και Περσεφόνης, οι παραγωγοί για
την ποιότητα και ως πού μπορεί να προωθηθεί το προϊόν τους και εμείς, οι
καταναλωτές, θα προσπαθήσουμε να μάθουμε αυτή την αλυσίδα της ανθρώπινης και
γήινης συνεργασίας και θα γευτούμε.
Πόσα επαγγέλματα ανακατεύονται και πόσοι
θέλουν να μάθουν; Και οι δυο κατηγορίες απαραίτητες για την προώθηση των ροδιών
και την κατανάλωσή τους,
για την αγροτική ανάπτυξη
και την τουριστική της πρόταση.
Οι πειρασμοί αρχίζουν από τη θέα και μόνο του
βασιλιά ροδιού με το στέμμα του στην κορυφή. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η
περιπέτεια που γίνεται γιορτή χαράς.
Για
να γευτούν οι συνεορτάζοντες από το αυθεντικό πρωτογενές αγαθό, ως το χυμό του,
το λικέρ, και το γλυκό της νοικοκυράς, μέχρι το άρτυμα στο φαγητό, κυρίως στις
σαλάτες. Είναι δυνατό απολαυστικό, υγιεινό, θεραπευτικό και ελιξίριο της ζωής.
Στη
γιορτή του Ροδιού στην Ερμιόνη, από τις 19 μέχρι τις 21 Οκτωβρίου, στους
δρόμους της πόλης, στο λιμάνι, στα μαγαζιά, οι παρευρισκόμενοι θα συμμετάσχουν
σε μια αφήγηση της ζωής της πόλης, με αυθόρμητες και αναπάντεχες συναντήσεις
νέων εθίμων, προχωρώντας στο μεδούλι, στην ουσία.
Γιατί,
έχουμε ακόμη τα χέρια μας και το νου μας,
τον πολιτισμό και τη
φιλοξενία,
το πλεονέκτημα της επιτυχίας,
Αρκεί να το θελήσουμε ένας -
ένας και Όλοι, μα Όλοι μαζί.
Με τη ματιά μου από μακριά
Μυρσίνη Σαμαρά
Φωτ: Αντώνης Κολυμπάδης. Ένας Ερμιονίτης, καλλιεργητής της ροδιάς.
