Η επέτειος των 100 χρόνων από τον θάνατο του Εμμανουήλ Ρέπουλη (1924 - 2024) του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

 Η επέτειος των 100 χρόνων από τον θάνατο του Εμμανουήλ Ρέπουλη (1924 - 2024)

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Στη διάρκεια της ομιλίας μου, κατά τη φετινή εκδήλωση της κοπής της πίτας του Ερμιονικού Συνδέσμου, είχα επισημάνει ότι το 2024 είναι χρόνος επετειακός για τον Δήμο Ερμιονίδας, καθώς μεταξύ των άλλων γεγονότων κλείνουν 100 χρόνια από τον θάνατο του μέγιστου πολιτικού της Ερμιονίδας και ενός των σπουδαιοτέρων της Χώρας, του Εμμανουήλ Ρέπουλη.

Από τον Δήμο Ερμιονίδας πραγματοποιήθηκαν τριήμερες εκδηλώσεις πριν, κατά και μετά την ημερομηνία του θανάτου, με συμμετοχή αρχών και κατοίκων ενώ επανεκδόθηκε από τον Δήμο το γνωστό βιβλίο «ΚΕΙΜΕΝΑ» του Εμμανουήλ Ρέπουλη (1η έκδοση του Δήμου Κρανιδίου 2001 επί δημαρχίας Δημητρίου Καμιζή).Προσωπικά, η νέα έκδοση του βιβλίου με ικανοποίησε και ως προς την ανανεωμένη του εμφάνιση. Είναι ασφαλώς σημαντικό και χρήσιμο τα γεγονότα της τοπικής μας ιστορίας να αναδεικνύονται από τον Δήμο και τους άλλους αρμόδιους φορείς. Ωστόσο, μια τέτοια επέτειος επιβαλλόταν να είναι «παρούσα» με συνεχείς δράσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς υπενθυμίζοντας στους δημότες αλλά και σ’ όλους τους Έλληνες τον σπουδαίο πολιτικό Εμμανουήλ Ρέπουλη και τα διδάγματα που εξέπεμψε η ζωή και η δράση του. 

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είχαν γίνει οι απαιτούμενες ενέργειες ώστε να κυκλοφορούσαν από τα ΕΛ.ΤΑ. γραμματόσημα με τη μορφή του και σύντομο επεξηγηματικό κείμενο «100 χρόνια από τον θάνατό του», όπως γίνεται σε άλλους δήμους σε ανάλογες περιπτώσεις. Την ίδια φωτο με τη σχετική λεζάντα θα μπορούσαν να είχαν τα έγγραφα και οι φάκελοι του Δήμου. 

Επίσης καλό θα ήταν να δημιουργούνταν αφίσες, βασισμένες σε φωτογραφίες από τη ζωή και τη δράση του Ρέπουλη, οι οποίες θα στόλιζαν κεντρικούς δρόμους, πλατείες και κτήρια του Κρανιδίου όλο τον χρόνο.

Πολλά πράγματα επετειακά θα μπορούσαν να είχαν γίνει κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Χρειαζόταν όμως όραμα, θέληση, συνεργασία, διάλογος και συνέπεια για ένα καλό αποτέλεσμα. 

Στη συνέχεια θα ήθελα να σημειώσω ορισμένα στοιχεία από τη ζωή του Ρέπουλη, που είτε αγνοούνται είτε δεν αποδίδονται με ακρίβεια. 

• Παππούς του Ρέπουλη ήταν ο στρατηγός Νικόλαος Λάμπρου, υπαρχηγός του Παπαρσένη (το όνομά του είναι γραμμένο στο μνημείο του Κρανιδίου). Μία από τις τέσσερις θυγατέρες του στρατηγού ήταν η μητέρα του Εμμ. Ρέπουλη.

• Ο Ρέπουλης αποφοίτησε από το 4/τάξιο Δημοτικό Σχολείο Κρανιδίου έχοντας δασκάλους τους ιερείς Αντώνιο Ιω. Στρίγκο και Νικόλαο Σκλιά. Το σχολικό έτος 1873 -1874, σε ηλικία 10 ετών, φοίτησε στην Α’ τάξη του μονοτάξιου Ελληνικού Σχολείου Κρανιδίου. Τα επόμενα δύο σχολικά έτη φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο Ναυπλίου. Στην Γ΄ τάξη ήταν γραμμένος στο Μαθητολόγιο του σχολείου με α/α 125και επάγγελμα πατέρα «ορφανός». Είχε συμμαθητές τον Κρανιδιώτη Πέτρο Καραμαδούκη και τον Ερμιονίτη Γιώργο Ιω. Οικονόμου. Αποφοίτησε με επίδοση «λίαν καλώς 5» (με άριστα το 6) και διαγωγή «καλλίστη». Τον έλεγχο των αποτελεσμάτων του Σχολείου με ημερομηνία 2 Ιουλίου 1876 υπογράφει ο Σχολάρχης Μιχαήλ Οικονόμου -Παπαδάκης. Τη χρονιά εκείνη έγινε και η προαγωγή του μονοτάξιου Ελληνικού Σχολείου Κρανιδίου σε πλήρες 3/τάξιο από τον τότε Υπουργό Παιδείας τον Κρανιδιώτη Γεώργιο Μίληση.

• Ο Κρανιδιώτης γιατρός Παντελής Δέδες είχε παντρευτεί την αδελφή του Ρέπουλη Μαριγώ. Την κόρη τους Μαρία παντρεύτηκε ο Γιάννης Φραγκούλης που το 1934 διετέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατικής Άμυνας στο Κρανίδι. 

Τέλος, ως εκπαιδευτικοί πρέπει να γνωρίζουμε πως ο Εμμ.Ρέπουλης ως Υπουργός Δικαιοσύνης ήταν εκείνος που στις 4 Ιανουαρίου 1915 παρέλαβε την αίτηση (έχουν διασωθεί 4 σελίδες) του Αλέξανδρου Δελμούζου και του ΔημητρίουΣαράτση σχετικά «με τις διώξεις όλων όσων θεωρούνται ότι υπονομεύουν τη γλώσσα, τη θρησκεία και τη φυλή, με αφορμή την κοινωνική αναταραχή που δημιουργήθηκε εξαιτίας του γλωσσικού ζητήματος». Είχε ήδη προηγηθεί η αθωωτική απόφαση της δίκης του Ναυπλίου (16-27 Απριλίου 1914), που έμεινε γνωστή ως «Τα Αθεϊκά».

Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω πως κάθε τόπος είναι οι άνθρωποί του! Αυτοί που έφυγαν, αυτοί που ζουν, αυτοί που θα έρθουν... Όλοι αντιλαμβανόμαστε, τη μεγάλη ευθύνη που έχουν «αυτοί που ζουν» για την οικοδόμηση του μέλλοντος του τόπου. 

 

1