Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2022

Η τρελή αμυγδαλιά. Της Βιβής Σκούρτη

  


    Η τρελή αμυγδαλιά, σύμβολο βιασύνης

«Είτε κοπελούδα είμαι, είτε γριούλα μια φορά το χρόνο ντύνομαι νυφούλα»

(αίνιγμα)

Το δέντρο αμυγδαλιά είναι ο προάγγελος της άνοιξης. Ανθίζει και στολίζεται πρόωρα μέσα στο κρύο και στη μοναξιά του χειμώνα φέρνοντάς μας το χαρμόσυνο μήνυμα, ότι πίσω έρχεται η άνοιξη. Γεμίζει με λευκά άνθη στα μέσα του Γενάρη κι άλλοτε προς το τέλος του.

Τα πέταλά της αναδύουν μια ελαφριά ευχάριστη μυρωδιά,  προκαλώντας και προσκαλώντας τις μέλισσες, ενώ τα πράσινα μικρά της φύλλα είναι ελαφριά οδοντωτά στις άκρες. Οι μη ώριμοι καρποί της γκριζοπράσινοι σκεπασμένοι με λεπτό χνούδι •τα αγαπημένα τσάγαλα των παιδικών μας χρόνων.

Το τι τραβούσαν οι μυγδαλιές της γειτονιάς από τα παιδιά της γειτονιάς δε λέγεται. Σκαρφαλώναμε στους μανδρότοιχους και δεν αφήναμε τσάγαλο για τσάγαλο.

Οι αμυγδαλιές της κυρα-παπαδιάς και της Ευτυχίας Οικονόμου, θείας του Λούη, δεινοπαθούσαν.

Χιλιοτραγουδισμένη είναι από συνθέτες, μουσικούς, ποιητές. Από το ρομαντικό τραγούδι «Τίναξε την ανθισμένη μυγδαλιά», μιας άλλης εποχής, έως τα παιδικά τραγούδια και τις μαντινάδες:

«Πες μου κι εμένα μυγδαλιά 

το μυστικό να γιάνω

κι όντας χιονίζει στην καρδιά

άσπρους ανθούς να βγάνω».

Γλυκά της χαράς θεωρούνται στην πατρίδα μας τα αχλαδάκια ή τα σκαλτσούνια που έχουν τη βάση τους σε ζύμη από ψιλοκομμένα ασπρισμένα αμύγδαλα, αρωματισμένα με ανθόνερο, αφού συνηθίζεται να προσφέρονται σε χαρές αρραβώνες, βαπτίσεις, γάμους.

      «Ρώτησαν την αμυγδαλιά αν υπάρχει θεός κι αμυγδαλιά άνθισε»

(Ν. Καζαντζάκης) 

Καλλιεργείται από την αρχαιότητα, με τις γνωστές από τότε θεραπευτικές της ιδιότητες. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει πως το αμυγδαλέλαιο το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι μας ως φάρμακο, αλλά και για την παραγωγή μύρου.

Και να και οι δικές μου αναμνήσεις! Είχαμε μια αμυγδαλιά στο σύνορο του μικρού αμπελιού, προίκα της μάνας μουΤην τίναζε ο παππούς Αριστείδης μ’ ένα καλάμι κι εμείς τα μαζεύαμε. Φτιάχναμε τους κουραμπιέδες ή τα αχλαδάκια του Αγίου Δημητρίου που γιόρταζε ο πατέρας μου, αλλά και τα χριστουγεννιάτικα γλυκά.

Στα σχολικά μας βιβλία υπήρχε και ο μύθος της αμυγδαλιάς, αλλά δεν έλειπαν και οι γλωσσοδέτες από το στόμα μας: «Έχω μιαν αμυγδαλιά που κάνει μύγδαλα τσίγδαλα μυγδαλοστιγδαλόστιγλα».

Στη φωτογραφία που παραθέτω διανθίζοντας το κείμενο, εικονίζεται μια όμορφη συντροφιά από κομψές Ερμιονίτισσες, που γυρίζουν από τον περίπατο έχοντας στα χέρια του ολάνθιστα κλωνάρια αμυγδαλιάς.

Από αριστερά: Γιώτα Βιρβίλη, Αργυρούλα Γκάτσου, Γεωργία Γεωργίου, Ελένη Λίτσα, Άννα Ταγκάλου, Καλομοίρα Νάκου

Βιβή Σκούρτη