Ταξιδέψαμε σήμερα εδώ, συγκλονισμένοι, από την γειτονική Ύδρα για να αποχαιρετήσουμε έναν δικό μας άνθρωπο. Για να αποχαιρετήσουμε ένα δικό μας πιστό φίλο, έντιμο συνεργάτη και πρόσχαρο άνθρωπο.
Ταξιδέψαμε σήμερα εδώ για να αποχαιρετήσουμε τον Γεώργιο Βόντα.
Ο Γιώργος είχε μια μοναδική προθυμία στο να είναι χρήσιμος, να εξυπηρετεί και να συνδράμει όποιον του ζητούσε βοήθεια. Διακρινόταν από μια επιθυμία να επικοινωνεί με όλους μας, να δίνει ευχές να μαθαίνει νέα μας. Και αυτό το χαρακτηριστικό δεν ήταν επίπλαστο, ήταν γνήσιο και ειλικρινές. Προφανώς το να βοηθάει τους συνανθρώπους και τους φίλους του ήταν κάτι που τον έκανε ευτυχισμένο.
Και ενώ έτρεχε να μας βοηθήσει όλους σε ό,τι του ζητούσαμε ο ίδιος ποτέ δεν μίλησε για τις δικές του ανάγκες, για τις δικές του ανησυχίες και προβληματισμούς, σαν να μην ήθελε να μας στεναχωρήσει...
Μια ψυχή μικρού παιδιού σε σώμα ενήλικα.
Και αν τα γιατί πλημμυρίζουν αυτή την ώρα τη σκέψη όλων μας....η απάντηση είναι στον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί η κοινωνία μας... Μια κοινωνία που τείνει να καταργήσει τις διαπροσωπικές σχέσεις, μια κοινωνία η οποία δεν αφήνει χρονικά περιθώρια και χώρο στην ενσυναίσθηση για τις ανάγκες και τα προβλήματα των συνανθρώπων μας, μια κοινωνία βυθισμένη στον καταναλωτισμό, στην προσποίηση και στην αδιαφορία…
Μια κοινωνία τελείως ξένη με την στάση ζωής του Γιώργου και πρότυπα με τα οποία ο ίδιος μεγάλωσε.
Το σημερινό μας πέρασμα από το μπογάζι του Δοκού μου ξύπνησε παιδικές αναμνήσεις από το οικογενειακό περιβάλλον του Γιώργου. Τότε που με το μικρό καΐκι του αείμνηστου πατέρα μου ερχόμαστε ψωνίσουμε εδώ από τον Μπάρμπα Χρήστο όπως αποκαλούσαμε πατέρα του... Και όταν το παζάρι τελείωνε ο μπαρμπα Χρήστος άφηνε ρόλο του εμπόρου στην άκρη και μας προσκαλούσε στο σπίτι του για γευματίσουμε μαζί με την οικογένεια του. Για να μας φιλέψει η Βασιλική ό,τι είχε ετοιμάσει για τα παιδιά της και τον σύζυγό της.
Ήταν αυτές οι αγνές αξίες και τα ιδανικά μιας πλέον άλλης εποχής που διατήρησαν τον ανθρωπισμό μας, που διατήρησαν αναλλοίωτους θεσμούς, όπως η οικογένεια και η φιλία, αξίες και ιδανικά που δημιούργησαν μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης επιτρέποντας και της ίδιας τελικά και ως σύνολο να επιβιώσει...
Και η απάντηση στο γιατί για την αυτοχειρία του φίλου και συνεργάτη μας επιστρέφει και σ εμάς ως σύγχρονη κοινωνία. Είναι ότι μεταμορφωθήκαμε σε κάτι που η αγνή παιδική ψυχή του Γιώργου δεν άντεχε ποια να βλέπει...
Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην σύζυγό του, στα παιδιά στους συγγενείς και στους φίλους του.
Καλό ταξίδι φίλε Γιώργο, εύχομαι η ψυχή σου να βρει τη γαλήνη που εδώ στερήθηκε...
