Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Μια βραδιά αφιερωμένη στον ποιητή Αργύρη Παλούκα



Βρεθήκαμε στην πολύ όμορφη αυλή του λιτού νεοκλασικού κτηρίου Μίληση, στο Πόρτο Χέλι δίπλα στη θάλασσα,  σκηνικό πολύ ταιριαστό στο λιτό και σεμνό ύφος του ποιητή Αργύρη Παλούκα που συγκίνησε και συνάμα εντυπώθηκε στα μέσα μας.
Την παρουσίαση   συντόνιζε η κυρία Σοφία Μπουγιούρα.  
Πρώτη μίλησε η φιλόλογος κυρία Σαρωνίς  Βατικιώτη - Γκάτσου που μας διηγήθηκε πολύ παραστατικά την ιστορία  της γνωριμίας της με τον ποιητή , πως τον χαρακτήρισε "μα είναι ποιητής" με το "μα" βεβαιωτικό και πως βρήκε νοήματα για την ευτυχία , τον θάνατο και τη χαρά.


Μετά μίλησε η φιλόλογος Μαρίνα Κούτση της οποίας ο ποιητής ήταν μαθητής και μας ανάπτυξε γιατί διαβάζουμε ποίηση και πώς ένας ποιητής μας μιλάει γι' αυτά που δεν μπορούμε να πούμε, με αναφορές στο έργο του.
Η κυρία Ζιζή Σφυρή διάβασε αποσπάσματα και ανάφερε χαρακτηριστικά: «κατέβηκα στα δικά μου υπόγεια, μέσα  την καθημερινότητα μου».
Τέλος ο ίδιος ο ποιητής μάς διάβασε  το αγαπημένο του ποίημα.



Ο Αργύρης Παλούκας γεννήθηκε το 1975 στην Ερμιόνη. Σπούδασε θεατρολογία. Από το 1994 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Κείμενά του -ποιήματα και μελέτες- έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά, έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες κι έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά. Το 1997 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση της θεατρικής εταιρίας "Πράξη", "16 Νέοι Έλληνες Ποιητές". έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: 

(2011)
Θέλω το σώμα μου πίσω, Μεταίχμιο
(2009)
Το αλάτι πίσω από τ' αυτί, Κέδρος
(2007)
Το ξέφτι, Μανδραγόρας
Μας μοιράστηκε στο τέλος τα βραδιάς,  το πεζό του κείμενο που έχει εκδοθεί εκτός εμπορίου με τίτλο "Το τελευταίο σκοτάδι".
Την όλη παρουσίαση επιμελήθηκε η κυρία Δήμητρα Αξαρλή που φρόντισε και  να μας φιλέψει κατιτίς .
Περάσαμε μια πολύ όμορφη βραδιά γεμάτη λέξεις και συναισθήματα.

Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές.

ΕΙΧΑ ΑΛΛΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Να δακρύζουν μ’ ένα τραγούδι

μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο.
Να βγάζουνε τα χέρια τους έξω από τα παράθυρα
κι οι καύτρες από τα τσιγάρα τους
(κάτι μεγάλα κομμάτια λύπης δηλαδή)
να φεύγουν κάθε τόσο προς τα πίσω.
 
Ευχαριστούμε Αργύρη.


Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Ερμιόνης