ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ
Λένε ότι σήμερα, με το διαδίκτυο, το φεισμπουκ, θα μπορούσαν
να μην χαθούν - τα παιδιά εκείνα που πετιούνται στο δρόμο και χάνονται. Δεν
είμαι τόσο βέβαιος. Τόσοι και τόσοι νέοι εξαφανίζονται καθημερινά απ' την
πιάτσα, απ' τη ζωή, και κανένας δε μαθαίνει ποτέ τίποτα γι' αυτούς. Επειδή δεν
άνοιξαν ακόμα λογαριασμό στο φεισμπουκ - πόσους αναζητώ και δεν τους βρίσκω-,
επειδή έφυγαν διακριτικά, επειδή κανένας συγγραφέας ή σκηνοθέτης, δεν
ασχολήθηκε μ' αυτούς, ούτε μ' ένα έγκλημα δεν έκαναν ντόρο. Θυμάμαι για πόσα
χρόνια έβλεπα ένα graffiti που είχε γράψει με κόκκινο μαρκαδόρο, ένα βράδυ,
ένας φίλος σ' ένα τοίχο, Αθηνάς και Καλαμίδα γωνία - ΚΩΣΤΑΣ, τ' όνομά του. Το '
σβυσε ο χρόνος, δεν υπάρχει πια όταν περνάω. Την ύστατη, τραγική του έκκληση
στους επιζώντες να μην ξεχάσουν ότι υπήρξε κάποτε κι αυτός, μες στους πολλούς,
κι αυτός ο Κώστας.
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ