Ένα τρισάγιο για το σκύλο.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. 

Μαίρη Φασιλή

Και κάτι για να γελάσουμε λίγο.

 

Μια φορά κι΄έναν καιρό σε μια φτωχική γειτονιά της Νέας Υόρκης, ζούσε  ένας Έλληνας, ο Μήτσος που είχε ένα μικρό εστιατόριο. Πάνω από το εστιατόριο ήσαν δυο δωμάτια όπου έμενε ο Μήτσος  με μοναδική συντροφιά του τον αγαπημένο του σκύλο, τον Σταύρο.

Μια μέρα ο σκύλος ψόφησε – καλύτερα να πούμε πέθανε – κι΄ο Μήτσος επισκέφτηκε τον παπά της ενορίας του και τον ρώτησε.

-Πάτερ μου. Ο σκύλος μου ο Σταύρος πέθανε. Μπορείς να διαβάσεις ένα τρισάγιο για το φτωχό το σκύλο μου που τον είχα σαν παιδί μου;

Ο παπά – Νικόλας έξυσε με αμηχανία το κεφάλι του.

-Τέκνον μου Μήτσο, του λέει, φοβάμαι πως όχι. Η εκκλησία μας δεν έχει θρησκευτικές υπηρεσίες για τα ζώα. Όμως εδώ, πάρα κάτω, είναι μία καθολική εκκλησία. Πιθανόν αυτοί να έχουν κανένα τρισάγιο για ζώα.

-Εν τάξει πάτερ μου. Πάω αμέσως, λέει ο Μήτσος. Και δεν μου λες; Νομίζεις ότι 5.000 δολάρια είναι αρκετά να τους δώσω για την εξυπηρέτηση;

Κι΄ο παπά – Νικόλας  πετάγεται πάνω.

-Κύριε ελέησον, κύριε ελέησον, έλα Χριστέ μου. Βρε Μήτσο μου. Γιατί τόση ώρα δεν μου έλεγες ότι ο σκύλος σου ήταν χριστιανός ορθόδοξος;

makant