Όχι μονό για το κρασί Ηλιοκάστρου και τα αμπέλια του, αλλά και για το λάδι του. Έτσι για να θυμόμαστε πέρα από τον Θουκυδίδη.
Όμως το Κρανίδι για ένα μεγάλο διάστημα του
19ου αιώνα είχε αρκετά ιστιοφόρα που μεταξύ των εμπορευμάτων τους
σημαντική θέση είχε το λάδι, ενώ αργότερα στο Λιμάνι του Πειραιά υπήρξαν μεγάλοι
λαδέμποροι, όπως η οικογένεια Στρίγγου που εμπορεύονταν αποκλειστικά λάδι
Κρανιδίου, ασχέτως αν αυτό εν μέρει ήταν από ερμιονίτικα κτήματα. Θυμάμαι τον
Στρίγγο τη δεκαετία του 1960 να μας λέει γιατί το Κρανιδιώτικο λάδι έχει όνομα
και απολαμβάνει 20% μεγαλύτερη τιμή από το επόμενο καλύτερο ελληνικό λάδι: «Είναι αγουρέλαιο από
περιποιημένες ελιές αραιές και ηλιόλουστες, προσεγμένο στην παραγωγή του και
σωστά αποθηκευμένο, γλυκό, πολύ γευστικό και χωρίς οξέα. Μόνο μια περιοχή στη
Σητεία της Κρήτης και μια στην Καλαμάτα βγάζουν έτσι καλό λάδι. Όλα τα άλλα
είναι από ελαιώνες της τεμπελιάς, περιμένουν τις ελιές να πέσουν, γιατί χρόνια
τώρα παράγουν για τα σαπουνοποιεία και μόνο λίγο λάδι είναι προσεγμένο και καλής
ποιότητας, για αυτοκατανάλωση κυρίως». Έτσι όριζε το λάδι Κρανιδίου ο
Στρίγγος, και παρόλο που ήταν Κρανιδιώτης υποστήριζε ότι το λίγο λάδι που
έπαιρνε από το Καρακάσι ήταν άριστο, λόγω του εδάφους και του κλίματος του
οροπεδίου.
Άρα έχουμε μύθο για την ελιά και το λάδι που
σχετίζεται με την ιστορία της Ερμιόνης και τη συνέχεια του μύθου που είναι το
λάδι Κρανιδίου, που στην
πραγματικότητα είναι το λάδι της Ερμιονίδας, όμως με ελιές τοπικές και έτσι όπως
το όριζε ο Στρίγγος.΄
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
