Του Γιάννη Λακούτση
Ρεκόρ στις αυτοκτονίες
στην Ελλάδα
Το παγκόσμιο ποσοστό αυτοκτονιών είναι 10,07 / 100.000 άτομα.
Περίπου
1 εκατομμύριο είναι οι αυτοκτονίες, σε όλο τον κόσμο, κάθε
χρόνο ενώ 15 εκατομμύρια άνθρωποι πραγματοποιούν απόπειρα αυτοκτονίας.
Κάθε 40 δευτερόλεπτα αυτοκτονεί κάποιος, ενώ 60% είναι σε ποσοστά η αύξηση των αυτοκτονιών τα
τελευταία 45 χρόνια. Την θλιβερή πρωτιά την έχει η Γροιλανδία με 108
αυτοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους.
Ακολουθούν η Λιθουανία, με 31, Νότια Κορέα με 31, Γουινέα 26, Καζακστάν 25
κ.λ.π. Την πρώτη θέση παγκοσμίως σε αυτοκτονίες εφήβων την έχει η Ρωσία. Κάθε
χρόνο στην Ρωσία 20 έφηβοι,/ 100.000 βάζουν τέλος στη ζωή τους , ποσοστό τριπλάσιο από
τον μέσο όρο στον υπόλοιπο κόσμο. Στην Ε.Ε κατά την διάρκεια της περιόδου
2007-2009, που η ανεργία αυξήθηκε, το ποσοστό των αυτοκτονιών αυξήθηκε επίσης
(εκτός της Αυστρίας) κατά 5%. Η οικονομία είναι ο κύριος λόγος των αυτοκτονιών
παγκοσμίως. Το φαινόμενο σε αυτήν την έκταση, έκανε πρώτη φορά την εμφάνιση του
το 1998
στην Ν. Κορέα και ονομάστηκε από τον Τύπο « αυτοκτονίες του
ΔΝΤ».
Η Ελλάδα το 2000 κατείχε μια από τις χαμηλότερες θέσεις με
2,5 / 100.000 και το 2009 3,5 /
100.000. Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, από το 2009-2011 το
ποσοστό αυτοκτονιών στη Ελλάδα αυξήθηκε κατά 37%.
Το ποσοστό όμως αυτό είναι ακόμα υψηλότερο, καθώς θάνατοι
δεν δηλώνονται ως αυτοκτονία, λόγω της στάσης της εκκλησίας να μην δέχεται την
θρησκευτική ταφή στους αυτόχειρες.
Πηγή: Iatropedia.gr
ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΙ
Αυτοκτονούν εδώ κι εκεί / συχνά πυκνά πολίται…
Μα δε μου λέτε, άνθρωποι / γιατί αυτοκτονείτε;
Γιατί μονάχοι κόβετε
/ του βίου σας το νήμα
γιατί η τόση βιάση σας / να μπείτε μεσ’ στο μνήμα;
Τι βρίσκεται καλλίτερο / εκεί στο μαύρο χώμα,
Όπου για πάντα απλώνετε / αναίσθητο το σώμα;
Εδώ κι αν βασανίζεστε / ην’ η ζωή ελπίδα
Και τα πιο μαύρα σύγνεφα / σε ηλίου μιαν αχτίδα,
Γλυκά ξανθοχρυσώνονται, / μερεύουν τη θωριά τους
Και φως μεσ’ στη μαυράδα τους / σκορπούν ολόγυρά τους.
Και νύχτα ακόμα σαν φωτά / τ’ασημωτό φεγγάρι,
Οπού στον ήλιο της ζωής / χρουστά το φως του χάρη.
Όσο πιο μαύρο σύγνεφο / στο δρόμο τ’απαντήση,
Τόσο το φως του χύνεται / να τ’ασημοκαπνίσει.
Κι εκεί οπού τα σύγνεφα / περνούνε μουσκλωμένα,
Γύρω τους κρόσσια
κρέμουνται / φεγγαρασημωμένα!...
Κι εδώ στον ήλιο της ζωής / ανέφαλο κυλιέται,
Το φως απ’ την αχτίδα του / δεν χάνεται δε σβυέτα,
Σκορπά το μαύρο νέφαλο / κι ο ήλιος πάλι λάμπει
Και τότε χαίρονται βουνά / και λαγκαδιές και κάμποι!
Αλίμονο, αν σ’ οληνα / τη θειοπλασμένη φύση
μπορούσε κάθε πλάσμα της /με μιας ν’ αυτοκτονήσει,
γιατί είναι βάσανο βαρύ /στον κόσμο η ζωή του…
Ο άνθρωπος τι θάχανε / από την ύπαρξή του!
Θ’αυτοκτονούσε το γατί, ο σκύλος, τ’ άλογο σου,
Το πρόβατο, το γίδι σου, / τ’ ορνίθι, ο πετεινός σου,
Το βόδι σου που στο ζυγό /στ’ αλέτρι σου στενάζει,
Ψοφά για σένα μια ζωή / στ’αυλάκι σου χαράζει…
Μα τι λέω;…Ήρθαμε,/ θαρρώ, σε τέτοιο χάλι
Από το οικονομικό / μεγάλο μας κεφάλι.
Κι αντί να βγεις το καύχημα / των Χρηματιστηρίων,
Ελλάς μου, στην Ανατολή / θα βγεις Α υ τ ο κ τ ο ν ε ί ο ν!
Εφημ. ΡΑΜΠΑΓΑΣ 1882
