Σε ηλικία 52 ετών έφυγε από τη ζωή (1/1/2011) από ανεύρυσμα εγκεφάλου, ο γνωστός γιατρός του Νοσοκομείου Άργους Μάκης Στάθης. Ο εκλιπών είχε ενεργό δράση στην αργολική κοινωνία, ήταν στέλεχος του Δημοτικού Θεάτρου Ναυπλίου, μέλος μουσικού συγκροτήματος, ενώ στις πρόσφατες εκλογές ήταν υποψήφιος σύμβουλος στο δήμο Ναυπλίου με την ΄΄Αλλη Πρόταση΄΄.Η κηδεία του Μάκη Στάθη έγινε σήμερα στις 3 μ.μ. από το νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης.
- συν/να: ανάρτηση του Μανώλη Γιούργου
από τον μονόλογο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Αυτός και το παντελόνι του" που ο Μάκης Στάθης έζησε μοναδικά στις 26 και 27 του Δεκεμβρίου στο "Τριανόν" του Ναυπλίου με μουσική υπόκρουση το "Μινόρε του Τσιτσάνη", στην παράσταση "Διαλεχτή Μάνα Σοφία Αγγελική Αχ να 'σουν εδώ" - συμπαραγωγή της Ατρύμων Art και του Δημοτικού Θεάτρου του Ναυπλίου.
… και δεν είναι πια εδώ να το ξαναζήσει...
[... Έλεγες και ξανάλεγες τι τυχερός που ήσουνα - αυτή ήταν από τις τελευταίες σου κουβέντες - (...) Δεν ξέρω, σ' αυτό το 20ήμερο που βρεθήκαμε με αφορμή τον Καμπανέλλη, ποιος ήταν ο δάσκαλος και ποιος ο μαθητής. Εκείνο όμως που ξέρω τώρα, είναι ότι σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ' αυτόν τον κωλότοπο που μας όρισε η μοίρα να ζήσουμε, εμείς, γιατροί, δάσκαλοι, άνθρωποι του θεάτρου, εμείς τέλος πάντων που νταραβεριζόμαστε με τον Άνθρωπο, που τον κοιτάμε σαν Άνθρωπο και όχι σαν μίζα ή σαν μηχανογραφικό και λογιστική καρτέλα, μόνο με την αγάπη και την εγκαρτέρηση θα πορευτούμε μέσα στις δοκιμασίες της ζωής. Κι αυτό το μάθημα μου το έδωσες εσύ, όσο καιρό κάναμε πρόβες. Ναι, αυτό ήταν το "καλό φως" κι αυτό το φως έβλεπα στα μάτια σου Μάκη μας...] Μανώλης
Στον Μάκη Στάθη που έφυγε ...
Κοίτα, τρύπησες το δάχτυλο σου... να ορίστε, μάτωσε... δώσ’ μου να το πιπιλίσω... εσύ είσαι μικρή ακόμα, που μπορεί να ξέρεις να κεντάς, πρέπει να μάθεις...Γι’ αυτό σου λέω, όποτε θες, έλα... έλα να σου δείξει η μάνα μου, και θα δεις, θα πάρεις άριστα στην χειροτεχνία...
Να κατάλαβε τίποτα ο άντρας της...; Βάραγε η καρδιά μου ως και οι περαστικοί θα την ακούγανε... Κι όμως περάσανε είκοσι πέντε χρόνια.
Διαλεχτή... έχει τρία παιδιά και δε μου μοιάζει κανένα... Θα μας βάλουνε λέει στα θρανία ένα αγόρι, ένα κορίτσι... θές, Διαλεχτή, να κάτσουμε μαζί...; Καλός φαινότανε ο άντρας της... τρία παιδιά...
Να μ’ έβλεπε κανείς έτσι που σέρνομαι, θα νόμιζε πώς τρελάθηκα... Τι λες κι εσύ, κύριε πόδι του τραπεζιού... για λωλό δε θα μ’ έπαιρνε...; Λοιπόν, εσείς τα έπιπλα έχετε ώρες ώρες ένα ύφος.. Είστε απαράλλαχτα όπως οι πεθαμένοι, που θαρρείς πώς μπορούνε να μιλήσουνε και δεν μιλούνε... έτσι επίτηδες... σαν να τους αρέσει πού εσύ ψοφάς να τους ακούσεις και κείνοι σωπαίνουνε... Λόγω τιμής, την ίδια μούρη έχετε κι εσείς... Ά μωρέ μάνα, δεν τη βρίσκω αυτή τη βελόνα... που σου ’πεσε, εδώ ή έξω...; Πάω να φύγω κι εγώ... όλοι οι άλλοι παίζουνε κι εγώ ή γράφω ορθογραφία ή με βάζει και κοπανίζω αλάτι... Κι εγώ θα γίνω ναύαρχος, άμα μεγαλώσω, να κάνω ότι θέλω εγώ... Μάνα μου, μάνα μου, άχ, να μπορούσες να μ ‘ακούσεις και να μου πεις ένα λόγο... Σαν βροχούλα θα ’πεφτε πάνω μου ο λόγος σου...σαν δροσερή ευλογημένη βροχή απ’ τον ουρανό... Αχ να ’σουνα τώρα να κάθεσαι σ’ αυτή την καρέκλα, να σε βλέπω, να σ’ έχω... Να μπορώ να σου πω... Ξέρεις τι θα σου ζήταγα, μάνα, κι ας είμαι γέρος πια... Να με πάρεις στα πόδια σου, να με χορέψεις, να με τρυφερέψεις μια στάλα... τότε μικρός τι καταλάβαινα...; Τώρα μου λείπει... να νιώθω τα χέρια σου στα μαλλιά μου, στα μάγουλα μου... Να χώσω τα μούτρα μου μες στην ποδιά σου να κλάψω... να τριφτώ... και να ’χεις τσάγαλα, λέει, στην τσέπη σου... να μου τα δώσεις... με δείρανε, μάνα..., πήγα να παίξω και με διώξανε και με δείρανε... βοήθεια, μάνα, μπάλωσε μου το πανταλόνι μου... Γιατί πέθανες, μάνα, γιατί...; γιατί δε με ρώτησες...; βοήθεια, μπάλωσε μου το πανταλόνι μου, μπάλωσε μου το...
Να τη...
(Σηκώνεται, αφήνει την βελόνα στο τραπέζι. Πάει στο ραδιόφωνο και ανοίγει το διακόπτη.)...
____________________________________________
____________________________________________
