Της Ρίνας Λουμουσιώτη
Οι απλοί πολύτιμοι, διπλανοί μας άνθρωποι..
Με την καθαρότητα στο βλέμμα, στις συμπεριφορές, στην πρόθεση. Με νοιάξιμο αληθινό, πηγαίο.
Απάγκιο μια κουβέντα μαζί τους, τα γλυκά πρωινά στην αυλή της θείας Χάιδως, με καφέ και ρεφενέ βουτήματα.
Για τα απλά τα καθημερινά..."ξεραίνεται ο βασιλικός, καθάρισα τη σόμπα, η κυρά Μαρία πήγε και σήμερα για μπάνιο θα πουντιάσει Σεπτέμβρη μήνα, τι να βάλω πάλι σήμερα για φαί.."
Να γελάμε δυνατά, να το χορτάσουμε το γέλιο που στο σήμερα σώνεται, με τις ιστορίες που φτιάχνουμε εκεί πάνω, στη γειτονιά των Μύλων.
Να σκύβουμε το βλέμμα όταν μιλάμε για όσους δεν είναι πια μαζί μας.
Πάντα να τους βάζουμε στην κουβέντα μας διεκδικώντας, το δεν έφυγαν..
Μια ζύμη από γέλιο και κλάμα από πόνο κι ελπίδα, όπως τα προσκόμιδα της θείας Χάιδως.
Αν τα φώτα νωρίς τα χαράματα, στο παράθυρο της κουζίνας της είναι αναμμένα, ξέρουμε στη γειτονιά γιατί.
Ζυμώνει την πίστη της, με προσευχές κι αλεύρι.
Τους δίνει σχήμα με τα άξια, καθαρά, δουλεμένα χέρια της.
Όμορφα, στρογγυλά προσκόμιδα.
Τα «σφραγίζει» μετά, με τη διάφανη από τα χρόνια ξύλινη «σφραγίδα» και σκαλίζονται πάνω τους σταυροί και Ι.Χ. ΝΙΚΑ .
Σαν μωρά τα σκεπάζει μετά τρυφερά, στο ντιβάνι στο μέσα δωμάτιο, όπως σκέπαζε τα επτά παιδιά της και τώρα τα ούτε ξέρω πόσα εγγόνια της και πάνω τους ακουμπάει εικονίτσες, φυλαχτά, τις ευχές της και περιμένει στα ζεστά να γίνουν..
Ιερή η ομορφιά στα απλά, μα τόσο πολύτιμα της ζωής μας.
Σαν αντίδωρο, από τα προσκόμιδα της θείας Χάιδως.
Εικόνα: Τα προσκόμιδα της Χ.Αγγελή