αναρτήθηκε: για όσους δεν παίρνουν από λόγια, ο αναμφισβήτητα ιδικός τους ύμνος:
μπουνιές, κλωτσές: εγώ είμαι άγιος,
μα άμα όμως με τσαντίσεις γίνομ΄ άγριος
συμπτωματικά προτεινόμενο από ξενοτοπίτες
σιγά τα αίματα...
σιγά τα αίματα...
αγρίμια κι αγριμάκια μου,λάφια μου μερωμένα,
ας δοξολογίσουμε τον πολιτισμό και την αγωγή μας,
με Γιάννη Ρίτσο, Νίκο Ξυλούρη, Χρήστο Λεοντή
(όχι σε αντιπαράθεση, αλλά για λόγους αισθητικής)
Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δεν χρειάζονται περσσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
και νααααα...(με το συμπάθειο)
"Κύριε ελέησον"
ΕΛΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ
